Share This To YourBlog.biz
"O ορισμός της παράνοιας είναι, όταν κάποιος κάνει συνεχώς το ίδιο πράγμα, αλλά περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα."
Μια καθημερινότητα βουτηγμένη στην παράνοια,μια ζωή σε έναν φαύλο κύκλο ανοησίας και προσμονής του διαφορετικού μέσα απο τις ίδιες διαδικασίες.Τι ακριβώς περιμένουμε;Τι ακριβώς θέλουμε; Γιατί αγωνιούμε; Έννοιες χαμένες στο βάθος των αρχέτυπων που βγαίνουν που και που στην επιφάνεια της ψυχής για να μας θυμίζουν οτι υπήρξαμε κάποτε ανθρώποι. Πλάσματα με ψύχη και φαντασία, πλάσματα που με την σύνθεση δημιουργήσαμε έννοιες και όραμα, πλάσματα που στάθηκαν στα δυο τους πόδια για να ακουμπήσουν τον ουρανό και όμως ξανάπεσαν και η πτώση πάντα είναι πιο επώδυνη όσο πιο ψηλό ειναι το σημείο ανάβασης.
Μια καθημερινότητα που βάφτηκε γκρι σε έναν κόσμο που μεθυσμένος απο την δημιουργική γέννηση της ζωής, μας προσπερνά και αφήνει έναν άνθρωπο μόνο του, φυλακισμένο μέσα σε ηλεκτρονικές γραμμές και αράδες, μέσα σε νούμερα και ψεύτικα σχήματα, καμπύλες και στατιστικές να δείχνουν την ματαιοδοξία της πνευματικής κατάπτωσης και το τέλος του πιο όμορφου ταξιδιού που ξεκίνησε ποτέ.Μια μαγική συνένωση του πνεύματος και της ύλης,μια στιγμή που έμελλε να φτάσει στο απώτερο σημείο για να δείξει οτι τίποτα δεν είναι αιώνιο, αλλά παροδικό και να ξεπεραστεί όπως τόσα άλλα....Μια μοναδική στιγμή της γέννησης του είδους που δημιούργησε την κόλαση,που έκανε τους αγγέλους να τσακωθούν για χάρη μας και από την ζήλια τους να απαρνηθούν την φωτεινή τους φύση.
Μια στιγμή που σαν κομήτης έφτασε απ'οτι φαίνεται στο τέλος της λάμψης της.
Ενα είδος που μόνο του σύμβουλο είχε την ΕΛΕΥΘΕΡΙΆ, σκλαβώθηκε μέσα σε ενα χάρτινο σύμβολο και σε ενα γυαλιστερό κομμάτι πέτρα και προτίμησε να υπηρετεί το σίδερο παρά να είναι εραστής της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.
Είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε το τέλος του ταξιδιού μας; Είμαστε σίγουροι οτι αυτό που μας ορίζει και μας καθορίζει κρύβεται μέσα σε ένα άψυχο κομμάτι γυαλιστερής πέτρας;Και όλα αυτά;Τα χρώματα,τα αρώματα οι Θείες μουσικές, που ακόμα και τώρα, σπανια μας επισκέπτονται μέσα στον λήθαργο ξεπηδώντας απο τα βάθη της αιώνιας ψυχής;Δεν αξίζει να δώσουμε ξανά μια τελευταία ευκαιρία στο δημιούργημα του φωτός;Δεν αξίζει μια τελευταία μάχη για να απομείνουμε η πιο όμορφη στιγμή που γέννησε το αιώνιο πνεύμα;
MHN MAΣ ΠΡΟΔΏΣΟΥΜΕ......
"O ορισμός της παράνοιας είναι, όταν κάποιος κάνει συνεχώς το ίδιο πράγμα, αλλά περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα."
Μια καθημερινότητα βουτηγμένη στην παράνοια,μια ζωή σε έναν φαύλο κύκλο ανοησίας και προσμονής του διαφορετικού μέσα απο τις ίδιες διαδικασίες.Τι ακριβώς περιμένουμε;Τι ακριβώς θέλουμε; Γιατί αγωνιούμε; Έννοιες χαμένες στο βάθος των αρχέτυπων που βγαίνουν που και που στην επιφάνεια της ψυχής για να μας θυμίζουν οτι υπήρξαμε κάποτε ανθρώποι. Πλάσματα με ψύχη και φαντασία, πλάσματα που με την σύνθεση δημιουργήσαμε έννοιες και όραμα, πλάσματα που στάθηκαν στα δυο τους πόδια για να ακουμπήσουν τον ουρανό και όμως ξανάπεσαν και η πτώση πάντα είναι πιο επώδυνη όσο πιο ψηλό ειναι το σημείο ανάβασης.
Μια καθημερινότητα που βάφτηκε γκρι σε έναν κόσμο που μεθυσμένος απο την δημιουργική γέννηση της ζωής, μας προσπερνά και αφήνει έναν άνθρωπο μόνο του, φυλακισμένο μέσα σε ηλεκτρονικές γραμμές και αράδες, μέσα σε νούμερα και ψεύτικα σχήματα, καμπύλες και στατιστικές να δείχνουν την ματαιοδοξία της πνευματικής κατάπτωσης και το τέλος του πιο όμορφου ταξιδιού που ξεκίνησε ποτέ.Μια μαγική συνένωση του πνεύματος και της ύλης,μια στιγμή που έμελλε να φτάσει στο απώτερο σημείο για να δείξει οτι τίποτα δεν είναι αιώνιο, αλλά παροδικό και να ξεπεραστεί όπως τόσα άλλα....Μια μοναδική στιγμή της γέννησης του είδους που δημιούργησε την κόλαση,που έκανε τους αγγέλους να τσακωθούν για χάρη μας και από την ζήλια τους να απαρνηθούν την φωτεινή τους φύση.
Μια στιγμή που σαν κομήτης έφτασε απ'οτι φαίνεται στο τέλος της λάμψης της.
Ενα είδος που μόνο του σύμβουλο είχε την ΕΛΕΥΘΕΡΙΆ, σκλαβώθηκε μέσα σε ενα χάρτινο σύμβολο και σε ενα γυαλιστερό κομμάτι πέτρα και προτίμησε να υπηρετεί το σίδερο παρά να είναι εραστής της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.
Είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε το τέλος του ταξιδιού μας; Είμαστε σίγουροι οτι αυτό που μας ορίζει και μας καθορίζει κρύβεται μέσα σε ένα άψυχο κομμάτι γυαλιστερής πέτρας;Και όλα αυτά;Τα χρώματα,τα αρώματα οι Θείες μουσικές, που ακόμα και τώρα, σπανια μας επισκέπτονται μέσα στον λήθαργο ξεπηδώντας απο τα βάθη της αιώνιας ψυχής;Δεν αξίζει να δώσουμε ξανά μια τελευταία ευκαιρία στο δημιούργημα του φωτός;Δεν αξίζει μια τελευταία μάχη για να απομείνουμε η πιο όμορφη στιγμή που γέννησε το αιώνιο πνεύμα;
MHN MAΣ ΠΡΟΔΏΣΟΥΜΕ......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου