Share This To YourBlog.biz
Θα έλεγα μάλιστα ότι, παρά τα συνεχή λόγια για νίκη, για ανατροπή και επανάσταση, ελάχιστοι βλέπουν μέσα τους ένα δρόμο προς τα έξω, ελάχιστοι βλέπουν μια έξοδο.
Και όμως, η έξοδος υπάρχει, είναι μπροστά μας, είναι σχετικά απλό, κι αυτό κάνει ακόμη πιο τραγικό το χαώδες σφυροκόπημά μας ανάμεσα στην 'πίστη' (τυφλή) στο ότι 'θα γίνει μια επανάσταση', και στην απελπισία μας (βαθύτερο συναίσθημα) ότι είμαστε χαμένοι...
"Μα, κατεβήκαμε 500.000 κόσμος στο δρόμο! Και το ξανακάναμε! Και αντέξαμε και το ξύλο, και τα χημικά! Αντέξαμε ακόμη και τη διαστρέβλωση της τηλεόρασης, που πονάει περισσότερο! Τι παραπάνω να κάνουμε;"
Ναι, χρειάζεται να κάνουμε κάτι παραπάνω. Ή μάλλον, κάτι άλλο.
Οφείλουμε να καταλάβουμε κατ αρχήν τη διαφορά ανάμεσα στο 'παρίσταμαι' και στο 'συμμετέχω'!
Παράσταση είναι 'συμφωνώ'. Παράσταση είναι ψηφίζω, κάθε 4 χρόνια. Παράσταση είναι 'γράφτηκα στην καμπάνια του facebook'. Παράσταση είναι και το 'μπράβο παιδιά, συνεχίστε, όλοι μαζί θα νικήσουμε'. Όλα αυτά τα βλέπω ως μια παράσταση, σ ένα έργο τραγικό.
Συμμετοχή είναι: Μοιράζω το μήνυμα όπου μπορώ. Καλώ και άλλους σε συμμετοχή. Αντί να επιδιώκω την απλή συγκέντρωση, επιδιώκω τον διάλογο, ρίχνω στεγανά, προσπαθώ για τη συνεννόηση, οργανώνομαι και προγραμματίζω ΜΑΖΙ τις δράσεις. Μαζί με αυτούς που δε συμφωνώ σε όλα, αλλά έχω κοινή ανάγκη...
Παράσταση είναι χειροκροτώ τον ομιλητή.
Συμμετοχή είναι συνδιαμορφώνω κάτι που να είναι άξιο χειροκροτήματος απ όλους όσους δούλεψαν μαζί σ αυτό.
Παράσταση είναι ακόμη και το 'ήμουν εκεί, έφαγα κι εγώ τα χημικά, φώναξα κι εγώ'.
Συμμετοχή θα ήταν 'Συζητήσαμε. Οργανώθηκαμε. Είχαμε στόχο, στρατηγική, πλάνο που περιλάμβανε και εναλλακτικές, συγκεντρώσαμε τις δυνάμεις μας στο σημείο αδυναμίας του συστήματος, το σπάσαμε, νικήσαμε!
Συμμετοχή είναι αυτό που έκαναν οι Ισλανδοί. Δεν παρέστησαν μονάχα στους δρόμους. Εϊχαν προσχεδιάσει τις απαντήσεις τους για το φαινόμενο της βίας, και το έλυσαν, με οργανωμένη δράση.
Αντί να χωριστούν σε εκατοντάδες ομάδες που η κάθε μια 'έχει μόνη της όλη τη λύση' από ανθρώπους που παρίστανται στη διαδικασία, οι ομάδες τους συμμετείχαν σε μια κοινή συζήτηση, σχεδιασμό, δράση!
Και κέρδισαν.
Η συμμετοχή κερδίζει οποιδήποτε αγώνα.
Δεν είναι δυνατό ένα κράτος να υπάρξει με αντίθετη κατεύθυνση απ αυτή που θέλουν να πάνε οι πολίτες του, ΟΤΑΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ και γίνουν ένα σύνολο με κοινό σκοπό!Το σύστημα δεν είναι τίποτα άλλο από μια σειρά συμφέροντα που λειτουργούν μαζί, που συμμετέχουν εναντίον μας, αλλά απ την άλλη, είμαστε εμείς, που με υποσυνείδητους μηχανισμούς, το στηρίζουμε! Παριστάμεθα στην καταστροφή μας, επειδή δεν συμμετέχουμε στη σωτηρία μας.
Με ένα like ή dislike κάθε 4 χρόνια, είτε με το ένα, είτε με το άλλο, κάναμε απλή παράσταση αντί γιασυμμετοχή στη Δημοκρατία. Και το σύστημα βασιζόταν σ αυτή την παράσταση, που την πιστεύαμε: "Τι άλλο να κάνω; Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να διαμαρτύρομαι με την ψήφο μου κάθε τέσσερα χρόνια". Μια παράσταση, θεατρική, με τραγικό τέλος.Το ίδιο like κάνουμε τώρα με την παρουσία μας στις αντι-μνημονιακές συλλογικότητες και κινήματα.
Δε χρειαζόμαστε ομοφωνία, ομοψυχία, δε χρειαζόμαστε μια αγκαλιά μεγάλη για όλους. Δεν είμαστε τόσο ομογενοποιημένοι. Χρειαζόμαστε ψύχραιμη συμμετοχή, σεβασμό στο διαφορετικό του άλλου, εντοπισμό του κοινού τόπου και συμφωνία για δράση! Τότε, και μόνο τότε, τα θετικά φυλλετικά χαρακτηριστικά μας, η προσαρμοστική ευφυία, η εφευρετικότητα, ο συλλογικός δυναμισμός, θα έχουν κάποιο θετικό νόημα για την έκβαση της ιστορίας μας.
Εγώ λέω πως δεν είναι αργά να αλλάξουμε τα πράγματα και να τα πάμε προς μια ευημερία που δεν έχουμε γνωρίσει, ούτε καν φανταστεί. Αλλά, φοβάμαι ότι ακόμη και μ αυτές τις τελευταίες γραμμές, θα λάβω δεκάδες 'παρουσίες' like, για το 'θετικό μήνυμα', αλλά μια δυό συμμετοχές μόνο. Ή ίσως όχι αυτή τη φορά...............
από: "Εμείς, οι πολίτες"http://citizensofgreece.wordpress.com/2012/03/02/55/
Θα έλεγα μάλιστα ότι, παρά τα συνεχή λόγια για νίκη, για ανατροπή και επανάσταση, ελάχιστοι βλέπουν μέσα τους ένα δρόμο προς τα έξω, ελάχιστοι βλέπουν μια έξοδο.
Και όμως, η έξοδος υπάρχει, είναι μπροστά μας, είναι σχετικά απλό, κι αυτό κάνει ακόμη πιο τραγικό το χαώδες σφυροκόπημά μας ανάμεσα στην 'πίστη' (τυφλή) στο ότι 'θα γίνει μια επανάσταση', και στην απελπισία μας (βαθύτερο συναίσθημα) ότι είμαστε χαμένοι...
"Μα, κατεβήκαμε 500.000 κόσμος στο δρόμο! Και το ξανακάναμε! Και αντέξαμε και το ξύλο, και τα χημικά! Αντέξαμε ακόμη και τη διαστρέβλωση της τηλεόρασης, που πονάει περισσότερο! Τι παραπάνω να κάνουμε;"
Ναι, χρειάζεται να κάνουμε κάτι παραπάνω. Ή μάλλον, κάτι άλλο.
Οφείλουμε να καταλάβουμε κατ αρχήν τη διαφορά ανάμεσα στο 'παρίσταμαι' και στο 'συμμετέχω'!
Παράσταση είναι 'συμφωνώ'. Παράσταση είναι ψηφίζω, κάθε 4 χρόνια. Παράσταση είναι 'γράφτηκα στην καμπάνια του facebook'. Παράσταση είναι και το 'μπράβο παιδιά, συνεχίστε, όλοι μαζί θα νικήσουμε'. Όλα αυτά τα βλέπω ως μια παράσταση, σ ένα έργο τραγικό.
Συμμετοχή είναι: Μοιράζω το μήνυμα όπου μπορώ. Καλώ και άλλους σε συμμετοχή. Αντί να επιδιώκω την απλή συγκέντρωση, επιδιώκω τον διάλογο, ρίχνω στεγανά, προσπαθώ για τη συνεννόηση, οργανώνομαι και προγραμματίζω ΜΑΖΙ τις δράσεις. Μαζί με αυτούς που δε συμφωνώ σε όλα, αλλά έχω κοινή ανάγκη...
Παράσταση είναι χειροκροτώ τον ομιλητή.
Συμμετοχή είναι συνδιαμορφώνω κάτι που να είναι άξιο χειροκροτήματος απ όλους όσους δούλεψαν μαζί σ αυτό.
Παράσταση είναι ακόμη και το 'ήμουν εκεί, έφαγα κι εγώ τα χημικά, φώναξα κι εγώ'.
Συμμετοχή θα ήταν 'Συζητήσαμε. Οργανώθηκαμε. Είχαμε στόχο, στρατηγική, πλάνο που περιλάμβανε και εναλλακτικές, συγκεντρώσαμε τις δυνάμεις μας στο σημείο αδυναμίας του συστήματος, το σπάσαμε, νικήσαμε!
Συμμετοχή είναι αυτό που έκαναν οι Ισλανδοί. Δεν παρέστησαν μονάχα στους δρόμους. Εϊχαν προσχεδιάσει τις απαντήσεις τους για το φαινόμενο της βίας, και το έλυσαν, με οργανωμένη δράση.
Αντί να χωριστούν σε εκατοντάδες ομάδες που η κάθε μια 'έχει μόνη της όλη τη λύση' από ανθρώπους που παρίστανται στη διαδικασία, οι ομάδες τους συμμετείχαν σε μια κοινή συζήτηση, σχεδιασμό, δράση!
Και κέρδισαν.
Η συμμετοχή κερδίζει οποιδήποτε αγώνα.
Δεν είναι δυνατό ένα κράτος να υπάρξει με αντίθετη κατεύθυνση απ αυτή που θέλουν να πάνε οι πολίτες του, ΟΤΑΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ και γίνουν ένα σύνολο με κοινό σκοπό!Το σύστημα δεν είναι τίποτα άλλο από μια σειρά συμφέροντα που λειτουργούν μαζί, που συμμετέχουν εναντίον μας, αλλά απ την άλλη, είμαστε εμείς, που με υποσυνείδητους μηχανισμούς, το στηρίζουμε! Παριστάμεθα στην καταστροφή μας, επειδή δεν συμμετέχουμε στη σωτηρία μας.
Με ένα like ή dislike κάθε 4 χρόνια, είτε με το ένα, είτε με το άλλο, κάναμε απλή παράσταση αντί γιασυμμετοχή στη Δημοκρατία. Και το σύστημα βασιζόταν σ αυτή την παράσταση, που την πιστεύαμε: "Τι άλλο να κάνω; Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να διαμαρτύρομαι με την ψήφο μου κάθε τέσσερα χρόνια". Μια παράσταση, θεατρική, με τραγικό τέλος.Το ίδιο like κάνουμε τώρα με την παρουσία μας στις αντι-μνημονιακές συλλογικότητες και κινήματα.
Δε χρειαζόμαστε ομοφωνία, ομοψυχία, δε χρειαζόμαστε μια αγκαλιά μεγάλη για όλους. Δεν είμαστε τόσο ομογενοποιημένοι. Χρειαζόμαστε ψύχραιμη συμμετοχή, σεβασμό στο διαφορετικό του άλλου, εντοπισμό του κοινού τόπου και συμφωνία για δράση! Τότε, και μόνο τότε, τα θετικά φυλλετικά χαρακτηριστικά μας, η προσαρμοστική ευφυία, η εφευρετικότητα, ο συλλογικός δυναμισμός, θα έχουν κάποιο θετικό νόημα για την έκβαση της ιστορίας μας.
Εγώ λέω πως δεν είναι αργά να αλλάξουμε τα πράγματα και να τα πάμε προς μια ευημερία που δεν έχουμε γνωρίσει, ούτε καν φανταστεί. Αλλά, φοβάμαι ότι ακόμη και μ αυτές τις τελευταίες γραμμές, θα λάβω δεκάδες 'παρουσίες' like, για το 'θετικό μήνυμα', αλλά μια δυό συμμετοχές μόνο. Ή ίσως όχι αυτή τη φορά...............
από: "Εμείς, οι πολίτες"http://citizensofgreece.wordpress.com/2012/03/02/55/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου