Η πλειοψηφία που συνηθίζει στην τραπεζοκρατία

Share This To YourBlog.biz

Δεν θα μπορούσε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της τραπεζοκρατίας να μην εφαρμοστεί και στην Ελλάδα. Η άποψη ότι οι πρόσφατες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμα νίκη των μεγαλοτραπεζιτών σε βάρος των φορολογουμένων, δυστυχώς αρχίζουν να επιβεβαιώνονται πολύ γρήγορα. Το μεγάλο πάρτι για τους τραπεζίτες τώρα αρχίζει, και το σύνθημα το έδωσε ο Σάλλας που «καταβρόχθισε» μόνο το υγειές κομμάτι της Αγροτικής.

Οι ομοιότητες με την περίοδο της Αμερικανικής οικονομικής κρίσης είναι χαρακτηριστικές καθώς λίγο πριν το σκάσιμο της στεγαστικής φούσκας στις ΗΠΑ, ο Ben Bernanke, επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, εγγυήθηκε με 30 δισεκατομμύρια δολάρια τα τοξικά στοιχεία ενεργητικού της Bear Stearns προκειμένου να εξαγοραστεί από την JP Morgan. Η JP Morgan «καταβρόχθισε» έναν βασικό ανταγωνιστή της με κρατική εγγύηση. Παρεμπιπτόντως, η Bear Stearns κατέρρευσε επειδή είχε υπερβολική έκθεση στα γνωστά μας πλέον Credit Default Swaps (CDS), μια «εφεύρεση» της ίδιας της JP Morgan την δεκαετία του 90.


Λίγο αργότερα, με παρέμβαση του υπουργού οικονομικών Henry Paulson, oι Fannie May και Freddie Mac εθνικοποιήθηκαν αφού είχαν ήδη χάσει το 60% της μετοχικής τους αξίας, και το Αμερικανικό δημόσιο, δηλαδή οι Αμερικανοί φορολογούμενοι φορτώθηκαν τις ζημιές, αλλά παρόλα αυτά η κρίση δεν αποφεύχθηκε καθώς ήρθε η σειρά της Lehman Brothers. Ο Paulson εφάρμοσε επιλεκτικά την «ιδεολογία» της απορυθμισμένης αγοράς, στην οποία ήταν τόσο πολύ προσηλωμένος, καθώς άφησε μεν την Lehman να καταρρεύσει, αλλά φρόντισε ώστε η Goldman Sachs να πάρει μεγάλο μερίδιο από τα 700 δισ. πακέτο, για αρχή, που ανακοίνωσε η κυβέρνηση Μπους λίγο πριν αναλάβει ο Ομπάμα. Καθόλου παράξενο αν σκεφτούμε ότι διετέλεσε στο παρελθόν διευθύνων σύμβουλος στην Goldman Sachs.


Παρεμπιπτόντως, τον Σεπτέμβριο του 2010, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα ύστερα από πολιτικές πιέσεις, αναγκάστηκε να δημοσιεύσει 21.000 συναλλαγές χρηματοδότησης που έκανε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης αποκαλύπτοντας ότι, μέχρι την ώρα που γινόταν η μελέτη των στοιχείων, εφοδίασε με περισσότερα από 9 τρισεκατομμύρια δολάρια εταιρίες της Wall Street, εμπορικές τράπεζες, ξένες τράπεζες, επιχειρήσεις και άλλα ιδρύματα με ιδιαίτερα αμφίβολους ισολογισμούς. Τα 700 δισ. δηλαδή, χρησιμοποιήθηκαν απλώς για να αποσπάσει τα βλέμματα των ΜΜΕ.


Πίσω στην Ελλάδα, ο «εκσυγχρονιστής» Σημίτης, δηλαδή ο πάλαι ποτέ σοσιαλιστής που μεταμορφώθηκε σε νεοφιλελεύθερο, αποδεικνύει τις προθέσεις του για τον τρόπο που πρέπει να ευθυγραμμιστεί η χώρα με τις επιταγές της απορυθμισμένης αγοράς, χαρίζοντας κυριολεκτικά την τράπεζα Μακεδονίας-Θράκης στον «σύντροφο» Σάλλα αλλά και την ΕΤΒΑ όταν κέρδισε τις εκλογές το 2000. Αναμενόμενο ήταν, εν μέσω τραπεζοκρατίας, να ακολουθήσει η Αγροτική.


Ο ρόλος του Προβόπουλου είναι καθοριστικός. Με συνοπτικές διαδικασίες η Τράπεζα της Ελλάδος μεσολαβεί ώστε το «υγειές» κομμάτι της Αγροτικής να «πουληθεί» στην Πειραιώς με εγγύηση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Καθόλου παράξενο, αν σκεφτούμε ότι διετέλεσε αντιπρόεδρος στην Πειραιώς.


Υπάρχουν όμως και διαφορές, καθώς φυσικά, δεν θα μπορούσε μια ιδιωτική τράπεζα να φορτωθεί και το «μη υγειές» κομμάτι μιας δημόσιας. Στην περίπτωση της ιδιωτικής Bearn Stearns το κράτος μεσολάβησε με 30 δισ. απλώς για να «πείσει» μια άλλη ιδιωτική τράπεζα, την JP Morgan, να την «εξαγοράσει» στην εξευτελιστική τιμή των 2 δολαρίων ανά μετοχή. Στην περίπτωση της Αγροτικής το κράτος μεσολάβησε απλώς για να καλύψει την διαφορά της αξίας των μεταφερόμενων στοιχείων ενεργητικού και παθητικού.


Ο τραπεζίτης Μόντι, εξασφάλισε στους «συναδέλφους» του σίγουρη και φθηνή απευθείας χρηματοδότηση χωρίς ποτέ ξανά να απειληθούν από την ενοχλητική κρατική επέμβαση. Και το κράτος θα φορτώνεται συνεχώς τα σκουπίδια που απομένουν τόσο από τον ιδιωτικό όσο και από τον δημόσιο τομέα μέχρι να εξαφανιστεί κάθε μορφή αντίστασης και οι τράπεζες να τελειώσουν το πάρτι τους πάνω στο πτώμα του.


Ο Σάλλας, στην χειρότερη περίπτωση θα φύγει με μερικά δισεκατομμύρια στην τσέπη, αφού εξαγοραστεί από τα μεγαλύτερα ψάρια της Ευρωπαϊκής τραπεζοκρατίας, που θα κρατούν υπό ομηρία ολόκληρη την Ευρωπαϊκή οικονομία και θα αναγκάζουν τις κυβερνήσεις να τα τροφοδοτούν με όλο και περισσότερη ρευστότητα σε βάρος των Ευρωπαίων φορολογουμένων. Το ίδιο είχε κάνει άλλωστε και ο Richard Fuld όταν κατέρρευσε η Lehman.


Αλλά αυτό που τρομάζει περισσότερο, δεν είναι ότι τα mainstream ΜΜΕ έθαψαν όπως-όπως το σκανδαλώδες νέο ξεπούλημα κάνοντας μια απλή αναφορά και μη φωτίζοντας τις λεπτομέρειες της «εξαγοράς». Αυτό που τρομάζει περισσότερο είναι ότι οι απλοί πολίτες που υποφέρουν τα πάνδεινα λόγω της εδραίωσης αυτής της τραπεζοκρατίας, αρχίζουν και συνηθίζουν σε όλες αυτές τις συνοπτικές διαδικασίες ιδιωτικοποίησης πνιγμένοι μέσα στα προβλήματά τους.


Άλλοι, αποδέχονται ως φυσική απόρροια την τιμωρία του διεφθαρμένου κράτους – είτε λόγω ιδεολογικής αγκύλωσης στον καπιταλισμό, είτε λόγω ενός παραπλανητικού ψευδορεαλισμού με τον οποίο φρόντισε το σύστημα να τους εφοδιάσει – αλλά και ως αναπόφευκτη την ιδιωτικοποίηση κάθε επιχείρησης υπό κρατικό έλεγχο, παραβλέποντας το γεγονός ότι οι μεγαλύτερες κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις είναι ουσιαστικά οι ιδιωτικές τράπεζες. Παραβλέποντας το γεγονός ότι οι τράπεζες δεν υπόκεινται ουσιαστικά στους κανόνες του παραδοσιακού καπιταλισμού, αφού κριτήριο για την επιβίωσή τους δεν είναι η καλή λειτουργία τους αλλά το μέγεθός τους.


Και όλα αυτά παρά την καταστροφή που επέφερε ένα αποτυχημένο οικονομικό μοντέλο, που διατηρείται στη ζωή, για χάρη των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων.

Δεν θα μπορούσε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της τραπεζοκρατίας να μην εφαρμοστεί και στην Ελλάδα. Η άποψη ότι οι πρόσφατες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμα νίκη των μεγαλοτραπεζιτών σε βάρος των φορολογουμένων, δυστυχώς αρχίζουν να επιβεβαιώνονται πολύ γρήγορα. Το μεγάλο πάρτι για τους τραπεζίτες τώρα αρχίζει, και το σύνθημα το έδωσε ο Σάλλας που «καταβρόχθισε» μόνο το υγειές κομμάτι της Αγροτικής.

Οι ομοιότητες με την περίοδο της Αμερικανικής οικονομικής κρίσης είναι χαρακτηριστικές καθώς λίγο πριν το σκάσιμο της στεγαστικής φούσκας στις ΗΠΑ, ο Ben Bernanke, επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, εγγυήθηκε με 30 δισεκατομμύρια δολάρια τα τοξικά στοιχεία ενεργητικού της Bear Stearns προκειμένου να εξαγοραστεί από την JP Morgan. Η JP Morgan «καταβρόχθισε» έναν βασικό ανταγωνιστή της με κρατική εγγύηση. Παρεμπιπτόντως, η Bear Stearns κατέρρευσε επειδή είχε υπερβολική έκθεση στα γνωστά μας πλέον Credit Default Swaps (CDS), μια «εφεύρεση» της ίδιας της JP Morgan την δεκαετία του 90.


Λίγο αργότερα, με παρέμβαση του υπουργού οικονομικών Henry Paulson, oι Fannie May και Freddie Mac εθνικοποιήθηκαν αφού είχαν ήδη χάσει το 60% της μετοχικής τους αξίας, και το Αμερικανικό δημόσιο, δηλαδή οι Αμερικανοί φορολογούμενοι φορτώθηκαν τις ζημιές, αλλά παρόλα αυτά η κρίση δεν αποφεύχθηκε καθώς ήρθε η σειρά της Lehman Brothers. Ο Paulson εφάρμοσε επιλεκτικά την «ιδεολογία» της απορυθμισμένης αγοράς, στην οποία ήταν τόσο πολύ προσηλωμένος, καθώς άφησε μεν την Lehman να καταρρεύσει, αλλά φρόντισε ώστε η Goldman Sachs να πάρει μεγάλο μερίδιο από τα 700 δισ. πακέτο, για αρχή, που ανακοίνωσε η κυβέρνηση Μπους λίγο πριν αναλάβει ο Ομπάμα. Καθόλου παράξενο αν σκεφτούμε ότι διετέλεσε στο παρελθόν διευθύνων σύμβουλος στην Goldman Sachs.


Παρεμπιπτόντως, τον Σεπτέμβριο του 2010, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα ύστερα από πολιτικές πιέσεις, αναγκάστηκε να δημοσιεύσει 21.000 συναλλαγές χρηματοδότησης που έκανε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης αποκαλύπτοντας ότι, μέχρι την ώρα που γινόταν η μελέτη των στοιχείων, εφοδίασε με περισσότερα από 9 τρισεκατομμύρια δολάρια εταιρίες της Wall Street, εμπορικές τράπεζες, ξένες τράπεζες, επιχειρήσεις και άλλα ιδρύματα με ιδιαίτερα αμφίβολους ισολογισμούς. Τα 700 δισ. δηλαδή, χρησιμοποιήθηκαν απλώς για να αποσπάσει τα βλέμματα των ΜΜΕ.


Πίσω στην Ελλάδα, ο «εκσυγχρονιστής» Σημίτης, δηλαδή ο πάλαι ποτέ σοσιαλιστής που μεταμορφώθηκε σε νεοφιλελεύθερο, αποδεικνύει τις προθέσεις του για τον τρόπο που πρέπει να ευθυγραμμιστεί η χώρα με τις επιταγές της απορυθμισμένης αγοράς, χαρίζοντας κυριολεκτικά την τράπεζα Μακεδονίας-Θράκης στον «σύντροφο» Σάλλα αλλά και την ΕΤΒΑ όταν κέρδισε τις εκλογές το 2000. Αναμενόμενο ήταν, εν μέσω τραπεζοκρατίας, να ακολουθήσει η Αγροτική.


Ο ρόλος του Προβόπουλου είναι καθοριστικός. Με συνοπτικές διαδικασίες η Τράπεζα της Ελλάδος μεσολαβεί ώστε το «υγειές» κομμάτι της Αγροτικής να «πουληθεί» στην Πειραιώς με εγγύηση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Καθόλου παράξενο, αν σκεφτούμε ότι διετέλεσε αντιπρόεδρος στην Πειραιώς.


Υπάρχουν όμως και διαφορές, καθώς φυσικά, δεν θα μπορούσε μια ιδιωτική τράπεζα να φορτωθεί και το «μη υγειές» κομμάτι μιας δημόσιας. Στην περίπτωση της ιδιωτικής Bearn Stearns το κράτος μεσολάβησε με 30 δισ. απλώς για να «πείσει» μια άλλη ιδιωτική τράπεζα, την JP Morgan, να την «εξαγοράσει» στην εξευτελιστική τιμή των 2 δολαρίων ανά μετοχή. Στην περίπτωση της Αγροτικής το κράτος μεσολάβησε απλώς για να καλύψει την διαφορά της αξίας των μεταφερόμενων στοιχείων ενεργητικού και παθητικού.


Ο τραπεζίτης Μόντι, εξασφάλισε στους «συναδέλφους» του σίγουρη και φθηνή απευθείας χρηματοδότηση χωρίς ποτέ ξανά να απειληθούν από την ενοχλητική κρατική επέμβαση. Και το κράτος θα φορτώνεται συνεχώς τα σκουπίδια που απομένουν τόσο από τον ιδιωτικό όσο και από τον δημόσιο τομέα μέχρι να εξαφανιστεί κάθε μορφή αντίστασης και οι τράπεζες να τελειώσουν το πάρτι τους πάνω στο πτώμα του.


Ο Σάλλας, στην χειρότερη περίπτωση θα φύγει με μερικά δισεκατομμύρια στην τσέπη, αφού εξαγοραστεί από τα μεγαλύτερα ψάρια της Ευρωπαϊκής τραπεζοκρατίας, που θα κρατούν υπό ομηρία ολόκληρη την Ευρωπαϊκή οικονομία και θα αναγκάζουν τις κυβερνήσεις να τα τροφοδοτούν με όλο και περισσότερη ρευστότητα σε βάρος των Ευρωπαίων φορολογουμένων. Το ίδιο είχε κάνει άλλωστε και ο Richard Fuld όταν κατέρρευσε η Lehman.


Αλλά αυτό που τρομάζει περισσότερο, δεν είναι ότι τα mainstream ΜΜΕ έθαψαν όπως-όπως το σκανδαλώδες νέο ξεπούλημα κάνοντας μια απλή αναφορά και μη φωτίζοντας τις λεπτομέρειες της «εξαγοράς». Αυτό που τρομάζει περισσότερο είναι ότι οι απλοί πολίτες που υποφέρουν τα πάνδεινα λόγω της εδραίωσης αυτής της τραπεζοκρατίας, αρχίζουν και συνηθίζουν σε όλες αυτές τις συνοπτικές διαδικασίες ιδιωτικοποίησης πνιγμένοι μέσα στα προβλήματά τους.


Άλλοι, αποδέχονται ως φυσική απόρροια την τιμωρία του διεφθαρμένου κράτους – είτε λόγω ιδεολογικής αγκύλωσης στον καπιταλισμό, είτε λόγω ενός παραπλανητικού ψευδορεαλισμού με τον οποίο φρόντισε το σύστημα να τους εφοδιάσει – αλλά και ως αναπόφευκτη την ιδιωτικοποίηση κάθε επιχείρησης υπό κρατικό έλεγχο, παραβλέποντας το γεγονός ότι οι μεγαλύτερες κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις είναι ουσιαστικά οι ιδιωτικές τράπεζες. Παραβλέποντας το γεγονός ότι οι τράπεζες δεν υπόκεινται ουσιαστικά στους κανόνες του παραδοσιακού καπιταλισμού, αφού κριτήριο για την επιβίωσή τους δεν είναι η καλή λειτουργία τους αλλά το μέγεθός τους.


Και όλα αυτά παρά την καταστροφή που επέφερε ένα αποτυχημένο οικονομικό μοντέλο, που διατηρείται στη ζωή, για χάρη των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων.