ΕΛΛΑΣ ΙΣΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟΣ..

Share This To YourBlog.biz

Του Νίκου Πολυμενάκου


Δεκέμβρης του 1962, στη Σίταινα
Το ημερολόγιο έδειχνε 5 του μήνα, ανήμερα του Αγίου Σάββα. Από το πρωί πέφτει δυνατή βροχή. Ο αέρας λυσσομανάει, λυγίζει τα κλαδιά του γεροπλάτανου που αγκαλιάζει το Δημοτικό Σχολείο, τα τσακίζει και τα πετάει με μανία στη στέγη.


Τα κεραμίδια σπάνε. Οι στάλες που πάντοτε συντρόφευαν το μάθημα στην αίθουσα, τις βροχερές ημέρες, έγιναν ρυάκια. Η φλόγα από την ξυλόσομπα που σιγοκαίει, κοντεύει να σβήσει. Οι μαθητές κοιτούν ανήσυχα μια το Δάσκαλο και μια το ταβάνι.
Κρύβουν τα λιγοστά βιβλία στον κόρφο τους, να μην τα μουσκέψει η βροχή.
Ο Δάσκαλος, Βασίλης Μπουρνάκης, μαζεύει τους 45 μαθητές του σε μια γωνιά της αίθουσας. Πρέπει να τελειώσει το μάθημα.
Το ρολόι χτυπάει δύο φορές. Οι μαθητές βγαίνουν από την αίθουσα και παίρνουν τα μονοπάτια για τα σπίτια τους. Ο Δάσκαλος χαϊδεύει τα βρεγμένα μαλλιά τους.
Στο μυαλό του στριφογυρίζουν τα δεκάδες έγγραφα που τόσο καιρό έχει υποβάλει στις «αρμόδιες υπηρεσίες», για την επισκευή της στέγης του Σχολείου.
Η βροχή συνεχίζει ασταμάτητα και οι μαθητές του σε λίγο θα επιστρέψουν στο σχολείο, για το απογευματινό πρόγραμμα.
Ο Δάσκαλος βάζει το φθαρμένο πανωφόρι του και βγαίνει από την αίθουσα.
Σκαρφαλώνει στη στέγη. Πρέπει να προστατέψει τους μαθητές του από το κρύο και τη βροχή. Πρέπει να δώσει λύση.


Ο αέρας φυσά δυνατά, τα κεραμίδια γλιστράνε, ο Δάσκαλος πέφτει στο κενό..
Οι τελευταίοι μαθητές, που δεν είχαν προλάβει ακόμα να απομακρυνθούν, γίνονται μάρτυρες της θυσίας του.
Ξεψύχησε σε λίγο δίπλα στους μαθητές του και τους κατοίκους του χωριού.
Η βροχή σταμάτησε κι έδωσε τη θέση της στα δάκρυα που κύλησαν ποτάμι.
Το άψυχο σώμα του, πάνω σε μια πρόχειρη ξυλοδεσιά, το ξεπροβόδισαν οι μαθητές του. Οι μεγαλύτεροι το συνόδεψαν μέχρι το Άστρος, όπου ενταφιάστηκε.
Την ψυχή του και το πνεύμα του τα πήραν ευλαβικά η Ιστορία και η αιωνιότητα.
Ήταν μόλις 33 χρόνων.
Οι αρμόδιες υπηρεσίες, το κράτος, απεφάνθησαν πως δεν επρόκειτο περί εργατικού ατυχήματος ( από 14.00' έως 16..00' υπήρχε διακοπή των μαθημάτων) και ως εκ τούτου η οικογένειά του δεν εδικαιούτο αποζημιώσεως.
Σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, στο 2012, τα κεραμίδια συνεχίζουν να στάζουν ακόμα Δάσκαλε..
Τρεις Δάσκαλοι της περιοχής μας κλήθηκαν σε απολογία, από τας ανωτέρας των εκπαιδευτικάς αρχάς, επειδή τόλμησαν δημόσια να εκφράσουν άποψη, υπερασπίζοντας τα δικαιώματα των μαθητών τους και προστατεύοντας τα συμφέροντα της τοπικής κοινωνίας.


Οι Δάσκαλοι των Δημοτικών Σχολείων πάντοτε υπήρξαν στη χώρα μας ήρωες.
Αποτελούν τους πιο σημαντικούς λειτουργούς στο χώρο της Δημόσιας Εκπαίδευσης.
Είναι εκείνοι που πλάθουν με αγάπη και στοργή τις ψυχές των παιδιών μας, που ανοίγουν τα φτερά τους για να ταξιδέψουν στο όνειρο, που δίνουν γνώσεις μα πρωτίστως αξίες, ιδέες και οράματα, που ανοίγουν δημιουργικά μονοπάτια.Δάσκαλος του Δημοτικού Σχολείου σημαίνει αλήθεια και φως, φλόγα και πάθος, υπευθυνότητα και συνείδηση, προσφορά κι έγνοια, αγώνας κι αγωνία, ελευθερία και δημοκρατία.
Ανέκαθεν ο Έλληνας Δάσκαλος υπήρξε ανυπόταχτος κι ελεύθερος. Ανέκαθεν ο Έλληνας δάσκαλος ενοχλούσε και συνεχίζει να ενοχλεί το «σύστημα», για πολλούς λόγους, αλλά και γιατί δε βολεύτηκε ούτε διορίστηκε μέσα από τα γρανάζια των κομματικών μηχανισμών της εξουσίας, ώστε να ελέγχεται και να καθοδηγείται.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο Δάσκαλος δεν έχει δικαίωμα σιωπής αλλά υποχρέωση λόγου. Λόγου και πράξης.
Ας μη φοβάται ο Δάσκαλος την κάθε μορφή εξουσίας, Ας μη σκέπτεται την αρνητική αξιολόγησή του, για την εισαγωγή του στον επόμενο «μισθολογικό βαθμό».


Το Δάσκαλο τον έχουν αξιολογήσει θετικά οι μαθητές του και η τοπική κοινωνία.
Ο Δάσκαλος, αείμνηστος Βασίλης Μπουρνάκης, θυσίασε τη ζωή του όχι μόνο για να μεταφέρει τη γνώση, αλλά και για να κάνει τη ζωή των μαθητών του λίγο καλύτερη, πιο όμορφη, πιο ανθρώπινη.
Θυμάμαι πάντα με αγάπη και συγκίνηση όλους τους Δασκάλους μου.
Αν η φαμίλια ήταν το ένα στήριγμα, ο Δάσκαλος ήταν το άλλο.
Ο κατατρεγμένος και τις περισσότερες φορές κυνηγημένος από το σύστημα Δάσκαλος. Πάμφτωχος, στριμωγμένος συνήθως σ' ένα καμαράκι στο υπόγειο του σχολικού κτηρίου, οδοιπόρος και ξωμάχος της γνώσης, οραματιστής και κοινωνικός απόστολος.

Του Νίκου Πολυμενάκου


Δεκέμβρης του 1962, στη Σίταινα
Το ημερολόγιο έδειχνε 5 του μήνα, ανήμερα του Αγίου Σάββα. Από το πρωί πέφτει δυνατή βροχή. Ο αέρας λυσσομανάει, λυγίζει τα κλαδιά του γεροπλάτανου που αγκαλιάζει το Δημοτικό Σχολείο, τα τσακίζει και τα πετάει με μανία στη στέγη.


Τα κεραμίδια σπάνε. Οι στάλες που πάντοτε συντρόφευαν το μάθημα στην αίθουσα, τις βροχερές ημέρες, έγιναν ρυάκια. Η φλόγα από την ξυλόσομπα που σιγοκαίει, κοντεύει να σβήσει. Οι μαθητές κοιτούν ανήσυχα μια το Δάσκαλο και μια το ταβάνι.
Κρύβουν τα λιγοστά βιβλία στον κόρφο τους, να μην τα μουσκέψει η βροχή.
Ο Δάσκαλος, Βασίλης Μπουρνάκης, μαζεύει τους 45 μαθητές του σε μια γωνιά της αίθουσας. Πρέπει να τελειώσει το μάθημα.
Το ρολόι χτυπάει δύο φορές. Οι μαθητές βγαίνουν από την αίθουσα και παίρνουν τα μονοπάτια για τα σπίτια τους. Ο Δάσκαλος χαϊδεύει τα βρεγμένα μαλλιά τους.
Στο μυαλό του στριφογυρίζουν τα δεκάδες έγγραφα που τόσο καιρό έχει υποβάλει στις «αρμόδιες υπηρεσίες», για την επισκευή της στέγης του Σχολείου.
Η βροχή συνεχίζει ασταμάτητα και οι μαθητές του σε λίγο θα επιστρέψουν στο σχολείο, για το απογευματινό πρόγραμμα.
Ο Δάσκαλος βάζει το φθαρμένο πανωφόρι του και βγαίνει από την αίθουσα.
Σκαρφαλώνει στη στέγη. Πρέπει να προστατέψει τους μαθητές του από το κρύο και τη βροχή. Πρέπει να δώσει λύση.


Ο αέρας φυσά δυνατά, τα κεραμίδια γλιστράνε, ο Δάσκαλος πέφτει στο κενό..
Οι τελευταίοι μαθητές, που δεν είχαν προλάβει ακόμα να απομακρυνθούν, γίνονται μάρτυρες της θυσίας του.
Ξεψύχησε σε λίγο δίπλα στους μαθητές του και τους κατοίκους του χωριού.
Η βροχή σταμάτησε κι έδωσε τη θέση της στα δάκρυα που κύλησαν ποτάμι.
Το άψυχο σώμα του, πάνω σε μια πρόχειρη ξυλοδεσιά, το ξεπροβόδισαν οι μαθητές του. Οι μεγαλύτεροι το συνόδεψαν μέχρι το Άστρος, όπου ενταφιάστηκε.
Την ψυχή του και το πνεύμα του τα πήραν ευλαβικά η Ιστορία και η αιωνιότητα.
Ήταν μόλις 33 χρόνων.
Οι αρμόδιες υπηρεσίες, το κράτος, απεφάνθησαν πως δεν επρόκειτο περί εργατικού ατυχήματος ( από 14.00' έως 16..00' υπήρχε διακοπή των μαθημάτων) και ως εκ τούτου η οικογένειά του δεν εδικαιούτο αποζημιώσεως.
Σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, στο 2012, τα κεραμίδια συνεχίζουν να στάζουν ακόμα Δάσκαλε..
Τρεις Δάσκαλοι της περιοχής μας κλήθηκαν σε απολογία, από τας ανωτέρας των εκπαιδευτικάς αρχάς, επειδή τόλμησαν δημόσια να εκφράσουν άποψη, υπερασπίζοντας τα δικαιώματα των μαθητών τους και προστατεύοντας τα συμφέροντα της τοπικής κοινωνίας.


Οι Δάσκαλοι των Δημοτικών Σχολείων πάντοτε υπήρξαν στη χώρα μας ήρωες.
Αποτελούν τους πιο σημαντικούς λειτουργούς στο χώρο της Δημόσιας Εκπαίδευσης.
Είναι εκείνοι που πλάθουν με αγάπη και στοργή τις ψυχές των παιδιών μας, που ανοίγουν τα φτερά τους για να ταξιδέψουν στο όνειρο, που δίνουν γνώσεις μα πρωτίστως αξίες, ιδέες και οράματα, που ανοίγουν δημιουργικά μονοπάτια.Δάσκαλος του Δημοτικού Σχολείου σημαίνει αλήθεια και φως, φλόγα και πάθος, υπευθυνότητα και συνείδηση, προσφορά κι έγνοια, αγώνας κι αγωνία, ελευθερία και δημοκρατία.
Ανέκαθεν ο Έλληνας Δάσκαλος υπήρξε ανυπόταχτος κι ελεύθερος. Ανέκαθεν ο Έλληνας δάσκαλος ενοχλούσε και συνεχίζει να ενοχλεί το «σύστημα», για πολλούς λόγους, αλλά και γιατί δε βολεύτηκε ούτε διορίστηκε μέσα από τα γρανάζια των κομματικών μηχανισμών της εξουσίας, ώστε να ελέγχεται και να καθοδηγείται.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο Δάσκαλος δεν έχει δικαίωμα σιωπής αλλά υποχρέωση λόγου. Λόγου και πράξης.
Ας μη φοβάται ο Δάσκαλος την κάθε μορφή εξουσίας, Ας μη σκέπτεται την αρνητική αξιολόγησή του, για την εισαγωγή του στον επόμενο «μισθολογικό βαθμό».


Το Δάσκαλο τον έχουν αξιολογήσει θετικά οι μαθητές του και η τοπική κοινωνία.
Ο Δάσκαλος, αείμνηστος Βασίλης Μπουρνάκης, θυσίασε τη ζωή του όχι μόνο για να μεταφέρει τη γνώση, αλλά και για να κάνει τη ζωή των μαθητών του λίγο καλύτερη, πιο όμορφη, πιο ανθρώπινη.
Θυμάμαι πάντα με αγάπη και συγκίνηση όλους τους Δασκάλους μου.
Αν η φαμίλια ήταν το ένα στήριγμα, ο Δάσκαλος ήταν το άλλο.
Ο κατατρεγμένος και τις περισσότερες φορές κυνηγημένος από το σύστημα Δάσκαλος. Πάμφτωχος, στριμωγμένος συνήθως σ' ένα καμαράκι στο υπόγειο του σχολικού κτηρίου, οδοιπόρος και ξωμάχος της γνώσης, οραματιστής και κοινωνικός απόστολος.