Το Δάκρυ της Ελλάδας....

Share This To YourBlog.biz

•  “Φίλοι και συνοδοιπόροι μου, να λυπάστε το έθνος που είναι γεμάτο πιστεύω αλλά κενό από θρησκεία.
• Να λυπάστε το έθνος που φοράει ρούχα που δεν ύφανε, τρώει ψωμί που δεν θέρισε, και πίνει κρασί που δεν ρέει από δικά του πατητήρια.
• Να λυπάστε το έθνος που ζητωκραυγάζει τον βίαιο άνθρωπο σαν ήρωα και θεωρεί γενναιόδωρο τον μεγαλοπρεπή κατακτητή.
• Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στα όνειρά του, κι όμως υποτάσσεται σ’ αυτό μόλις ξυπνά.
• Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σε νεκρώσιμη πομπή, δεν υπερηφανεύεται παρά μόνο μέσα στα συντρίμμια του, δεν εξεγείρετε παρά μόνο όταν βρεθεί με το λαιμό του ανάμεσα στο σπαθί και στο ξύλο.
• Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός και η τέχνη του τέχνη του μπαλώματος και της μίμησης.
• Να λυπάστε το έθνος που καλωσορίζει τον καινούριο του άρχοντα με σάλπιγγες και τον αποχαιρετά με κραυγές αποδοκιμασίας, μέχρι να υποδεχτεί τον καινούριο με τη συνοδεία σάλπιγγας και πάλι.
• Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του σώπασαν με τα χρόνια και οι δυνατοί του άντρες είναι ακόμα βρέφη.
• Να λυπάστε το έθνος που έγινε κομμάτια και το κάθε του κομμάτι αυτοανακηρύσσεται έθνος”                                                                                   

                                      Χαλίλ Γκιμπράν (Λίβανος 1883 – Ν. Υόρκη 1923)                                                                       
                                                   από το βιβλίο «Στον κήπο του Προφήτη»





Οι άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη δηλώσαν προς συμπαράσταση πως είναι όλοι Έλληνες εκτός τους  κατοικούντες εις την Ελλάδα .

Για μια ακόμη φόρα,την επόμενη της πρωτοφανούς παγκόσμιας συμπαράστασης προς το επαίσχυντο πείραμα που συντελείτε στην Ελλάδα ,οι κάτοικοι της Χώρας απείχαν από τις διαμαρτυρίες για την ανατροπή της εξαθλίωσης και τον αγώνα της λευτεριάς.

Προτιμήσαμε να μείνουμε στην στείρα γκρίνια των σχολίων  στα ηλεκτρονικά μέσα,τις αναλύσεις στα καφενεία και τις πολιτικές συζητήσεις στις οικογενειακές συγκεντρώσεις

Προ λίγων ημερών σε μια οικογενειακή συζήτηση ως γνησίως ελληναρας του καναπέ, αναζητώντας το "τις πταίει" και ο Έλληνας δεν αντιδρά,μέσα στις πολλές αναφορές στο "λίπος της καμήλας"που έχουμε ακόμα αποθηκευμένο και δεν έχει καίει ώστε να μας οδηγήσει στον ξεσηκωμό, αντελήφθην και κάτι ακόμα.

Την συνήθεια....Η συνήθεια που αντελήφθην είναι η γνωστή μέθοδος βρασίματος του βατράχου.

Για να βράσεις έναν βάτραχο δεν τον πετάς σε νερό που κοχλάζει, παρά τον βάζεις στο κρύο νερό, τον αφήνεις να κολυμπάει  αμέριμνος και μετά ανάβεις την φωτιά.
Έτσι,η σταδιακή άνοδος της θερμοκρασίας  έχει σαν αποτέλεσμα ο βάτραχος να χάνει ολοένα και περισσότερο τις δυνάμεις του,μέχρι την στιγμή που αποδυναμωμένος πλήρως πέφτει σε λήθαργο και πεθαίνει.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα στην ελληνική κοινωνία.ο λήθαργος πριν τον βρασμό.

Η κρίσιμη στιγμή πέρασε και πολύ φοβάμαι ότι πέρασε ανεπιστρεπτί
Η κρίσιμη στιγμή,ήταν τον πρώτο έναμιση χρόνο επιβολής του μνημονίου.
Η κρίσιμη στιγμή χάθηκε από την αδράνεια στις πρώτες επιπτώσεις στην μεταβολή της Ζώης μας,η όποια πλέον έχει μπει σε έναν δρόμο και συνηθίζοντας τις ραγδαίες  μεταβολές ,σχεδόν απαθείς τις κοιτάμε σαν να πρόκειται για εφιάλτη που συζητώντας για αυτόν θα τον ξορκίσουμε και θα φύγει....

Ο δρόμος που μπήκαμε φοβάμαι, είναι και ο τελικός πριν τον βρασμό.

Φτάσαμε πλέον στο σημείο οπού το λίπος στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας κάηκε, αλλά κάηκε σταδιακά χωρίς να  αντιδράσουμε και τώρα στον λήθαργο  που βρισκόμαστε δεν υπάρχει το απαιτούμενο κουράγιο για αντίδραση.
Οι κοινωνικές ομάδες διασπάστηκαν,με τον κοινωνικό αυτοματισμό κατηγοριοποιήθηκαν, δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, στράφηκαν ο ένας κατά τou αλλού, χάνοντας το κρίσιμο πλεονέκτημα της ενιαίας κοινής αντίστασης...

Οι αντιδράσεις πια, μοιραία θα πάρουν χαρακτηριστικά επιβίωσης,το συνεχώς μειούμενο κίνημα της αντίστασης/αντίδρασης θα εξαφανιστεί και θα μετατραπεί σε μεμονωμένες ενέργειες υποκινούμενες από πρωτόγονα ένστικτα συντήρησης που περιλαμβάνουν την τυφλή εγκληματικότητα και τα απονενοημένα ξεσπάσματα βίας.

Τα χαρακτηριστικά της κατάθλιψης είναι είδη εδώ....

[1] Μεγάλη ελάττωση του ενδιαφέροντος ή της ευχαρίστησης σε όλες ή σχεδόν όλες τις δραστηριότητες κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σχεδόν κάθε μέρα.

[2] Καταθλιπτική Διάθεση, κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σχεδόν κάθε ημέρα

[3] Απώλεια των δυνάμεων και της ενεργητικότητας.

[4] Αδυναμία συγκέντρωσης, σκέψης, μνήμης ή λήψης αποφάσεων.

[5] Ιδέες ενοχής, αυτομομφής και αναξιότητας.

[6] Ανησυχία και απαισιοδοξία για το μέλλον.

[7] Ιδέες αυτοκτονίας.

(Συμπτώματα της Κατάθλιψης από: Πέτρο  Σκαπινάκη, Λέκτορα ψυχιατρικής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων)

Πολύ φοβάμαι ότι δεν χάθηκε απλά μια μάχη αλλά χάθηκε ενας ολόκληρος πόλεμος τουλάχιστον για αυτή την γενιά και θα χρειαστεί κάποια επομένη γενιά που θα τραβήξει από τον βαλτo την Ελλάδα,μια γενιά που ζώντας και μεγαλώνοντας στην εποχή του νέου μεσαίωνα που άφησε με την οκνηρία της η δική μας γενιά να δημιουργηθεί,θα ατσαλωθεί, θα δημιουργήσει τις συνθήκες και το μέτωπο ώστε να ανατρέψει τον φασισμό του κορπορατισμου και  του απανθρωπισμόυ.
Η γενιά μας δεν είναι ενοχή γιατί δημιούργησε τον απανθρωπισμό, αλλα γιατί τον παρέλαβε γνωρίζοντας τον από την προηγούμενη γενιά και χωρίς να αντιδράσει τον παρέδωσε  στις επόμενες......

•  “Φίλοι και συνοδοιπόροι μου, να λυπάστε το έθνος που είναι γεμάτο πιστεύω αλλά κενό από θρησκεία.
• Να λυπάστε το έθνος που φοράει ρούχα που δεν ύφανε, τρώει ψωμί που δεν θέρισε, και πίνει κρασί που δεν ρέει από δικά του πατητήρια.
• Να λυπάστε το έθνος που ζητωκραυγάζει τον βίαιο άνθρωπο σαν ήρωα και θεωρεί γενναιόδωρο τον μεγαλοπρεπή κατακτητή.
• Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στα όνειρά του, κι όμως υποτάσσεται σ’ αυτό μόλις ξυπνά.
• Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σε νεκρώσιμη πομπή, δεν υπερηφανεύεται παρά μόνο μέσα στα συντρίμμια του, δεν εξεγείρετε παρά μόνο όταν βρεθεί με το λαιμό του ανάμεσα στο σπαθί και στο ξύλο.
• Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός και η τέχνη του τέχνη του μπαλώματος και της μίμησης.
• Να λυπάστε το έθνος που καλωσορίζει τον καινούριο του άρχοντα με σάλπιγγες και τον αποχαιρετά με κραυγές αποδοκιμασίας, μέχρι να υποδεχτεί τον καινούριο με τη συνοδεία σάλπιγγας και πάλι.
• Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του σώπασαν με τα χρόνια και οι δυνατοί του άντρες είναι ακόμα βρέφη.
• Να λυπάστε το έθνος που έγινε κομμάτια και το κάθε του κομμάτι αυτοανακηρύσσεται έθνος”                                                                                   

                                      Χαλίλ Γκιμπράν (Λίβανος 1883 – Ν. Υόρκη 1923)                                                                       
                                                   από το βιβλίο «Στον κήπο του Προφήτη»





Οι άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη δηλώσαν προς συμπαράσταση πως είναι όλοι Έλληνες εκτός τους  κατοικούντες εις την Ελλάδα .

Για μια ακόμη φόρα,την επόμενη της πρωτοφανούς παγκόσμιας συμπαράστασης προς το επαίσχυντο πείραμα που συντελείτε στην Ελλάδα ,οι κάτοικοι της Χώρας απείχαν από τις διαμαρτυρίες για την ανατροπή της εξαθλίωσης και τον αγώνα της λευτεριάς.

Προτιμήσαμε να μείνουμε στην στείρα γκρίνια των σχολίων  στα ηλεκτρονικά μέσα,τις αναλύσεις στα καφενεία και τις πολιτικές συζητήσεις στις οικογενειακές συγκεντρώσεις

Προ λίγων ημερών σε μια οικογενειακή συζήτηση ως γνησίως ελληναρας του καναπέ, αναζητώντας το "τις πταίει" και ο Έλληνας δεν αντιδρά,μέσα στις πολλές αναφορές στο "λίπος της καμήλας"που έχουμε ακόμα αποθηκευμένο και δεν έχει καίει ώστε να μας οδηγήσει στον ξεσηκωμό, αντελήφθην και κάτι ακόμα.

Την συνήθεια....Η συνήθεια που αντελήφθην είναι η γνωστή μέθοδος βρασίματος του βατράχου.

Για να βράσεις έναν βάτραχο δεν τον πετάς σε νερό που κοχλάζει, παρά τον βάζεις στο κρύο νερό, τον αφήνεις να κολυμπάει  αμέριμνος και μετά ανάβεις την φωτιά.
Έτσι,η σταδιακή άνοδος της θερμοκρασίας  έχει σαν αποτέλεσμα ο βάτραχος να χάνει ολοένα και περισσότερο τις δυνάμεις του,μέχρι την στιγμή που αποδυναμωμένος πλήρως πέφτει σε λήθαργο και πεθαίνει.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα στην ελληνική κοινωνία.ο λήθαργος πριν τον βρασμό.

Η κρίσιμη στιγμή πέρασε και πολύ φοβάμαι ότι πέρασε ανεπιστρεπτί
Η κρίσιμη στιγμή,ήταν τον πρώτο έναμιση χρόνο επιβολής του μνημονίου.
Η κρίσιμη στιγμή χάθηκε από την αδράνεια στις πρώτες επιπτώσεις στην μεταβολή της Ζώης μας,η όποια πλέον έχει μπει σε έναν δρόμο και συνηθίζοντας τις ραγδαίες  μεταβολές ,σχεδόν απαθείς τις κοιτάμε σαν να πρόκειται για εφιάλτη που συζητώντας για αυτόν θα τον ξορκίσουμε και θα φύγει....

Ο δρόμος που μπήκαμε φοβάμαι, είναι και ο τελικός πριν τον βρασμό.

Φτάσαμε πλέον στο σημείο οπού το λίπος στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας κάηκε, αλλά κάηκε σταδιακά χωρίς να  αντιδράσουμε και τώρα στον λήθαργο  που βρισκόμαστε δεν υπάρχει το απαιτούμενο κουράγιο για αντίδραση.
Οι κοινωνικές ομάδες διασπάστηκαν,με τον κοινωνικό αυτοματισμό κατηγοριοποιήθηκαν, δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, στράφηκαν ο ένας κατά τou αλλού, χάνοντας το κρίσιμο πλεονέκτημα της ενιαίας κοινής αντίστασης...

Οι αντιδράσεις πια, μοιραία θα πάρουν χαρακτηριστικά επιβίωσης,το συνεχώς μειούμενο κίνημα της αντίστασης/αντίδρασης θα εξαφανιστεί και θα μετατραπεί σε μεμονωμένες ενέργειες υποκινούμενες από πρωτόγονα ένστικτα συντήρησης που περιλαμβάνουν την τυφλή εγκληματικότητα και τα απονενοημένα ξεσπάσματα βίας.

Τα χαρακτηριστικά της κατάθλιψης είναι είδη εδώ....

[1] Μεγάλη ελάττωση του ενδιαφέροντος ή της ευχαρίστησης σε όλες ή σχεδόν όλες τις δραστηριότητες κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σχεδόν κάθε μέρα.

[2] Καταθλιπτική Διάθεση, κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σχεδόν κάθε ημέρα

[3] Απώλεια των δυνάμεων και της ενεργητικότητας.

[4] Αδυναμία συγκέντρωσης, σκέψης, μνήμης ή λήψης αποφάσεων.

[5] Ιδέες ενοχής, αυτομομφής και αναξιότητας.

[6] Ανησυχία και απαισιοδοξία για το μέλλον.

[7] Ιδέες αυτοκτονίας.

(Συμπτώματα της Κατάθλιψης από: Πέτρο  Σκαπινάκη, Λέκτορα ψυχιατρικής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων)

Πολύ φοβάμαι ότι δεν χάθηκε απλά μια μάχη αλλά χάθηκε ενας ολόκληρος πόλεμος τουλάχιστον για αυτή την γενιά και θα χρειαστεί κάποια επομένη γενιά που θα τραβήξει από τον βαλτo την Ελλάδα,μια γενιά που ζώντας και μεγαλώνοντας στην εποχή του νέου μεσαίωνα που άφησε με την οκνηρία της η δική μας γενιά να δημιουργηθεί,θα ατσαλωθεί, θα δημιουργήσει τις συνθήκες και το μέτωπο ώστε να ανατρέψει τον φασισμό του κορπορατισμου και  του απανθρωπισμόυ.
Η γενιά μας δεν είναι ενοχή γιατί δημιούργησε τον απανθρωπισμό, αλλα γιατί τον παρέλαβε γνωρίζοντας τον από την προηγούμενη γενιά και χωρίς να αντιδράσει τον παρέδωσε  στις επόμενες......