Share This To YourBlog.biz
Το γλεντούσε η συντηρητική γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» στο κυριακάτικο φύλλο της. «Ο επόμενος, παρακαλώ: Ισπανία» έγραφε στον κεντρικό πρωτοσέλιδο τίτλο της. «Η Ισπανία υποκύπτει εμφανώς στην πίεση των κρατών της Ευρωζώνης να ζητήσει δάνεια βοήθειας από τον μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων για τις κλονιζόμενες τράπεζές της» υπογράμμιζε από την αρχή του ρεπορτάζ της για τη χορήγηση δανείων ύψους έως 100 δισεκατομμυρίων ευρώ προς τις ισπανικές τράπεζες από τους πόρους του ευρωπαϊκού ταμείου ΕFSF.
Βερολίνο και Βρυξέλλες υποχρέωσαν τη δεξιά ισπανική κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι να προσφύγει στο μηχανισμό στήριξης, παρά τη σφοδρή αρχική αντίσταση των Ισπανών.
Η Μαδρίτη με τη σειρά της πίεσε τους Γερμανούς και τους άλλους Ευρωπαίους εταίρους της να μην υπαγάγουν επισήμως την Ισπανία σε εξευτελιστικό καθεστώς Μνημονίου, με στόχο να διασώσει τα προσχήματα η κυβέρνηση Ραχόι και να μην απειληθεί με κατάρρευση, καθώς μόλις προ εξαμήνου κέρδισε τις εκλογές.
Οι Ισπανοί αποδέχτηκαν τον έλεγχο του ΔΝΤ, παρ' όλο που αυτό δεν έδωσε ούτε ένα ευρώ! Όσο για τον έλεγχο εκ μέρους της ΕΕ, αυτός θα είναι συνεχής, αλλά θα γίνεται στα «μουλωχτά» και όχι με την ταπεινωτική μορφή των επισκέψεων της τρόικας.
Η κυβέρνηση Ραχόι εφαρμόζει ήδη πρόγραμμα σκληρής λιτότητας, το oποίο έχει συμφωνήσει με τους Γερμανούς, αλλά τυπικά ο έλεγχος της οικονομικής πολιτικής ανήκει στην ισπανική κυβέρνηση και αυτό συνιστά αδιαφιλονίκητη διαφορά και μάλιστα ουσιώδη από τα μνημονιακά καθεστώτα που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.
Στην πρώτη τουλάχιστον φάση, είναι πολύ διαφορετικό τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ να δίνονται απευθείας στις ισπανικές τράπεζες και να μην δίνονται στο κράτος και έτσι να επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος της Ισπανίας και να απαιτεί από τους Ευρωπαίους να κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις των Ισπανών για να αποπληρωθεί δήθεν το δημόσιο χρέος.
Ούτως ή άλλως έχουμε την επιβολή στην Ισπανία ενός «Μνημονίου λάιτ» όπως ήδη αποκλήθηκε. Η αιτία αυτής της καινοτομίας δεν οφείλεται βεβαίως στο ότι έπιασε τους Γερμανούς ο πόνος για τους Ισπανούς. Για να υπερασπίσουν τα συμφέροντα τους και μόνο υποχώρησαν οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι. Τα συμφέροντα των τραπεζών τους, για να είμαστε ακριβέστεροι.
Αν άφηναν το Ισπανικό τραπεζικό σύστημα να καταρρεύσει, αυτομάτως θα κατέρρεε φυσικά και η ισπανική οικονομία αφού καμιά οικονομία δεν λειτουργεί – ιδίως σήμερα – χωρίς πιστώσεις. Δεν συγκινήθηκαν στο Βερολίνο από την ανθρωπιστική κρίση που απειλούσε 46 εκατομμύρια Ισπανούς.
Σε περίπτωση κατάρρευσης της ισπανικής οικονομίας όμως θα ήταν φυσικά αδύνατον να εισπράξουν οι γερμανικές και οι άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες τα χρήματα που έχουν δανείσει είτε στο ισπανικό Δημόσιο είτε σε Ισπανούς επιχειρηματίες και ιδιώτες. Και τα λεφτά αυτά είναι πολλά. Πάρα πολλά!
Οι Ισπανοί, Δημόσιο και ιδιώτες, χρωστούν στις γερμανικές τράπεζες 146 δισ. ευρώ, στις γαλλικές 115 δισεκατομμύρια, στις βρετανικές 86, στις ολλανδέζικες 68, στις ιταλικές 27 δις. και πάει λέγοντας. Ακόμη και στις ...πορτογαλικές(!) τράπεζες χρωστούν οι Ισπανοί 21,6 δισεκατομμύρια.
Συνολικά δηλαδή οι Ισπανοί χρωστούν σε ευρωπαϊκές τράπεζες πάνω από μισό... τρισεκατομμύριο(!) ευρώ – 515,4 δισεκατομμύρια χρωστούσαν για την ακρίβεια τον Δεκέμβριο του 2011. Άλλα 180 δισεκατομμύρια ευρώ ακόμη χρωστούν οι Ισπανοί σε μη ευρωπαϊκές τράπεζες: 104 δισ. ευρώ σε τουρκικές και 46,4 σε αμερικάνικες τράπεζες, μαζί με 21,7 δις. σε γιαπωνέζικες και 6,5 δις. σε τράπεζες από τον υπόλοιπο κόσμο. Γενικό σύνολο 694,1 δισεκατομμύρια ευρώ!
Όπως είναι ευνόητο, το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα που ήδη παραπαίει θα τιναζόταν κυριολεκτικά στον αέρα, αν δεχόταν ισπανικό «φέσι» μισού τρισεκατομμυρίου ευρώ! Αυτή είναι η απλούστατη απάντηση στο ερώτημα γιατί η Γερμανία δέχτηκε να επιβάλει στην Ισπανία διαφορετικό Μνημόνιο.
ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ
ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΖΩΘΕΙ Η ΚΥΠΡΟΣ!
Αναπάντεχη δυνατότητα να αποφύγει η Κύπρος την επιβολή ολέθριου καθεστώτος Μνημονίου, παρέχει στην κυβέρνηση του Δημήτρη Χριστόφια ο τρόπος διάσωσης του ισπανικού τραπεζικού συστήματος. Πρέπει να προσπαθήσει να αξιοποιήσει το ισπανικό προηγούμενο. Όπως εξηγήσαμε χθες, η Κυπριακή Δημοκρατία απειλείται με Μνημόνιο εξαιτίας των ζημιών ύψους 3 δισ. ευρώ που προκάλεσε στις κυπριακές τράπεζες το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων. Αν λοιπόν η Λευκωσία δεν βρει από τους Κινέζους το 1,8 δις. ευρώ που της λείπει για την ανακεφαλαιοποίηση των κυπριακών τραπεζών, πρέπει να διεκδικήσει να δοθεί το αστείο αυτό ποσό από την Ευρωζώνη απευθείας στις κυπριακές τράπεζες, χωρίς επιβολή Μνημονίου, όπως έγινε και με την Ισπανία.
*Δημοσιεύτηκε στη ΕΘΝΟΣ την Τρίτη 12 Ιουνίου 2012
Το γλεντούσε η συντηρητική γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» στο κυριακάτικο φύλλο της. «Ο επόμενος, παρακαλώ: Ισπανία» έγραφε στον κεντρικό πρωτοσέλιδο τίτλο της. «Η Ισπανία υποκύπτει εμφανώς στην πίεση των κρατών της Ευρωζώνης να ζητήσει δάνεια βοήθειας από τον μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων για τις κλονιζόμενες τράπεζές της» υπογράμμιζε από την αρχή του ρεπορτάζ της για τη χορήγηση δανείων ύψους έως 100 δισεκατομμυρίων ευρώ προς τις ισπανικές τράπεζες από τους πόρους του ευρωπαϊκού ταμείου ΕFSF.
Βερολίνο και Βρυξέλλες υποχρέωσαν τη δεξιά ισπανική κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι να προσφύγει στο μηχανισμό στήριξης, παρά τη σφοδρή αρχική αντίσταση των Ισπανών.
Η Μαδρίτη με τη σειρά της πίεσε τους Γερμανούς και τους άλλους Ευρωπαίους εταίρους της να μην υπαγάγουν επισήμως την Ισπανία σε εξευτελιστικό καθεστώς Μνημονίου, με στόχο να διασώσει τα προσχήματα η κυβέρνηση Ραχόι και να μην απειληθεί με κατάρρευση, καθώς μόλις προ εξαμήνου κέρδισε τις εκλογές.
Οι Ισπανοί αποδέχτηκαν τον έλεγχο του ΔΝΤ, παρ' όλο που αυτό δεν έδωσε ούτε ένα ευρώ! Όσο για τον έλεγχο εκ μέρους της ΕΕ, αυτός θα είναι συνεχής, αλλά θα γίνεται στα «μουλωχτά» και όχι με την ταπεινωτική μορφή των επισκέψεων της τρόικας.
Η κυβέρνηση Ραχόι εφαρμόζει ήδη πρόγραμμα σκληρής λιτότητας, το oποίο έχει συμφωνήσει με τους Γερμανούς, αλλά τυπικά ο έλεγχος της οικονομικής πολιτικής ανήκει στην ισπανική κυβέρνηση και αυτό συνιστά αδιαφιλονίκητη διαφορά και μάλιστα ουσιώδη από τα μνημονιακά καθεστώτα που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.
Στην πρώτη τουλάχιστον φάση, είναι πολύ διαφορετικό τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ να δίνονται απευθείας στις ισπανικές τράπεζες και να μην δίνονται στο κράτος και έτσι να επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος της Ισπανίας και να απαιτεί από τους Ευρωπαίους να κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις των Ισπανών για να αποπληρωθεί δήθεν το δημόσιο χρέος.
Ούτως ή άλλως έχουμε την επιβολή στην Ισπανία ενός «Μνημονίου λάιτ» όπως ήδη αποκλήθηκε. Η αιτία αυτής της καινοτομίας δεν οφείλεται βεβαίως στο ότι έπιασε τους Γερμανούς ο πόνος για τους Ισπανούς. Για να υπερασπίσουν τα συμφέροντα τους και μόνο υποχώρησαν οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι. Τα συμφέροντα των τραπεζών τους, για να είμαστε ακριβέστεροι.
Αν άφηναν το Ισπανικό τραπεζικό σύστημα να καταρρεύσει, αυτομάτως θα κατέρρεε φυσικά και η ισπανική οικονομία αφού καμιά οικονομία δεν λειτουργεί – ιδίως σήμερα – χωρίς πιστώσεις. Δεν συγκινήθηκαν στο Βερολίνο από την ανθρωπιστική κρίση που απειλούσε 46 εκατομμύρια Ισπανούς.
Σε περίπτωση κατάρρευσης της ισπανικής οικονομίας όμως θα ήταν φυσικά αδύνατον να εισπράξουν οι γερμανικές και οι άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες τα χρήματα που έχουν δανείσει είτε στο ισπανικό Δημόσιο είτε σε Ισπανούς επιχειρηματίες και ιδιώτες. Και τα λεφτά αυτά είναι πολλά. Πάρα πολλά!
Οι Ισπανοί, Δημόσιο και ιδιώτες, χρωστούν στις γερμανικές τράπεζες 146 δισ. ευρώ, στις γαλλικές 115 δισεκατομμύρια, στις βρετανικές 86, στις ολλανδέζικες 68, στις ιταλικές 27 δις. και πάει λέγοντας. Ακόμη και στις ...πορτογαλικές(!) τράπεζες χρωστούν οι Ισπανοί 21,6 δισεκατομμύρια.
Συνολικά δηλαδή οι Ισπανοί χρωστούν σε ευρωπαϊκές τράπεζες πάνω από μισό... τρισεκατομμύριο(!) ευρώ – 515,4 δισεκατομμύρια χρωστούσαν για την ακρίβεια τον Δεκέμβριο του 2011. Άλλα 180 δισεκατομμύρια ευρώ ακόμη χρωστούν οι Ισπανοί σε μη ευρωπαϊκές τράπεζες: 104 δισ. ευρώ σε τουρκικές και 46,4 σε αμερικάνικες τράπεζες, μαζί με 21,7 δις. σε γιαπωνέζικες και 6,5 δις. σε τράπεζες από τον υπόλοιπο κόσμο. Γενικό σύνολο 694,1 δισεκατομμύρια ευρώ!
Όπως είναι ευνόητο, το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα που ήδη παραπαίει θα τιναζόταν κυριολεκτικά στον αέρα, αν δεχόταν ισπανικό «φέσι» μισού τρισεκατομμυρίου ευρώ! Αυτή είναι η απλούστατη απάντηση στο ερώτημα γιατί η Γερμανία δέχτηκε να επιβάλει στην Ισπανία διαφορετικό Μνημόνιο.
ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ
ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΖΩΘΕΙ Η ΚΥΠΡΟΣ!
Αναπάντεχη δυνατότητα να αποφύγει η Κύπρος την επιβολή ολέθριου καθεστώτος Μνημονίου, παρέχει στην κυβέρνηση του Δημήτρη Χριστόφια ο τρόπος διάσωσης του ισπανικού τραπεζικού συστήματος. Πρέπει να προσπαθήσει να αξιοποιήσει το ισπανικό προηγούμενο. Όπως εξηγήσαμε χθες, η Κυπριακή Δημοκρατία απειλείται με Μνημόνιο εξαιτίας των ζημιών ύψους 3 δισ. ευρώ που προκάλεσε στις κυπριακές τράπεζες το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων. Αν λοιπόν η Λευκωσία δεν βρει από τους Κινέζους το 1,8 δις. ευρώ που της λείπει για την ανακεφαλαιοποίηση των κυπριακών τραπεζών, πρέπει να διεκδικήσει να δοθεί το αστείο αυτό ποσό από την Ευρωζώνη απευθείας στις κυπριακές τράπεζες, χωρίς επιβολή Μνημονίου, όπως έγινε και με την Ισπανία.
*Δημοσιεύτηκε στη ΕΘΝΟΣ την Τρίτη 12 Ιουνίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου