Share This To YourBlog.biz
ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΟΥΝ
Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου
Η δεκαετία του ΄60 ήταν η δεκαετία του καλού σατυρικού ελληνικού
κινηματογράφου. Αυτή, λοιπόν, η δεκαετία «σημαδεύτηκε» από την ύπαρξη στο
κινηματογραφικό στερέωμα, μεγάλων συγγραφέων και σεναριογράφων, με ποιότητα,
ευρηματικότητα και άπλετο χιούμορ, οι οποίοι σατίριζαν με επιτυχία τα πολιτικά
δρώμενα της εποχής.
Μιας εποχής που χαρακτηριζόταν από πολιτική αστάθεια, σαν
τη σημερινή. Τους ήρωες των κινηματογραφικών τους αριστουργημάτων, που
γαλούχησαν και ευθύμησαν γενεές Ελλήνων, ενσάρκωσαν πολλοί σπουδαίοι
ηθοποιοί, «ιερά τέρατα» του είδους τους. Αλήθεια, ποιος δεν έχει δει την κωμωδία
του 1961 «ζητείται ψεύτης» ή αλλιώς «ο ψευτοθόδωρος», σε σκηνοθεσία του Γιάννη
Δαλιανίδη και σενάριο του ίδιου και του Δημήτρη Ψαθά; Αυτό το κινηματογραφικό
έργο πραγματευόταν ένα βουλευτή, ονόματι Φερέκη (Παντελής Ζερβός) που
χρειαζόταν ως υπάλληλο, κάποιον «άσσο» του ψέματος, προκειμένου να
διαχειρίζεται τους ψηφοφόρους του, ούτως ώστε να μην τηρεί τις προεκλογικές του
υποσχέσεις, αλλά ταυτόχρονα να μη χάνει την ψήφο τους στις επόμενες εκλογές. Τον
πρωταγωνιστικό ρόλο του «Ψευτοθόδωρου», ενσάρκωσε ο χαρισματικός ηθοποιός
Ντίνος Ηλιόπουλος ο οποίος προσέδωσε μια μαγική αύρα στο πλαίσιο αυτού του
κινηματογραφικού αριστουργήματος. Επίσης, ποιος δεν έχει δει ένα άλλο
κινηματογραφικό αριστούργημα του 1965, με τίτλο «υπάρχει και φιλότιμο»; Μια
ακόμη διαχρονική κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου, όπου πρωταγωνίστησε ο
λαμπρός ηθοποιός του θεάτρου και κινηματογράφου, Λάμπρος Κωνσταντάρας. Θέμα
της ταινίας, «ο Μαυρογιαλούρος», που ήταν ένας Υπουργός που ζούσε σε έναν
κόσμο που είχαν δημιουργήσει οι παρατρεχάμενοι σύμβουλοί του και τελικά
ανακάλυψε ότι όσα είχε υποσχεθεί στους ψηφοφόρους του και πολίτες δεν
πραγματοποιούντο, γιατί κάποιοι οικειοποιούντο τα χρήματα που προορίζονταν για
τα δημόσια έργα.
Παρ΄ότι, λοιπόν, αυτοί οι κινηματογραφικοί θησαυροί, αναφέρονταν σε
εκείνη τη σαθρή πολιτικά εποχή, όπου ο Γεώργιος Παπανδρέου (πατέρας του Ανδρέα
και παππούς του Γιώργου), καταγράφηκε στην Ιστορία, και δικαίως, λόγω των
προεκλογικών του ψεμάτων, ως ο Πρωθυπουργός των «θα», είναι και σήμερα τόσο
επίκαιροι για τα πολιτικά δρώμενα της πατρίδας μας.
Δυστυχώς, όμως, αυτή η πολιτική παθογένεια που έφερε τη δικτατορία το
1967 με την κατάργηση της Δημοκρατίας στην πατρίδα μας, συνεχίστηκε και έπειτα
από την μεταπολίτευση το 1974. Έτσι, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου
και μέχρι σήμερα, όλοι όσοι διεκδίκησαν και τελικά ανέλαβαν την Πρωθυπουργία
της πατρίδας μας, βασίσθηκαν σε προεκλογικά ασύστολα ψεύδη, μέσω των οποίων
υφάρπαζαν επί της ουσίας την ψήφο των Ελλήνων πολιτών. Ποιος θα ξεχάσει το
προεκλογικό σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου για «περήφανα γηρατειά», τα οποία
κατά τη διάρκεια της Πρωθυπουργίας του, «τσάκιζε» επανειλημμένως στο ξύλο, όταν
τολμούσαν να διεκδικήσουν καλύτερους όρους διαβίωσης; Ποιος θα λησμονήσει τις
προεκλογικές υποσχέσεις του Κώστα Καραμανλή για «επανίδρυση του κράτους» και
για «πάταξη των νταβατζήδων» που επί πεντέμισι χρόνια διακυβέρνησής του, δεν
πραγματοποίησε; Σε ποιον θα διαφύγει το αλήστου μνήμης «λεφτά υπάρχουν» του
Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος ακολούθως οδήγησε τη χώρα στην υπαγωγή της στο
ΔΝΤ και την ολοκληρωτική και καθολική εξαθλίωση;
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012, ο Ελληνικός λαός έδειξε να παίρνει
τις τύχες του στα δικά του χέρια, καταψηφίζοντας και καταδικάζοντας αυτά τα δυο κόμματα εξουσίας που τα τελευταία 100 χρόνια (με διαφορετικά ονόματα)
κυβέρνησαν την πατρίδα μας προς όφελος των δικών τους συμφερόντων και των
ημετέρων τους, εις βάρος του Ελληνικού λαού.
Ωστόσο, στις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012, ένα μέρος των Ελλήνων πολιτών
υπέκυψε στο φόβο και τον τρόμο που τεχνηέντως διέρρεαν, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ,
οι τροϊκανοί και τα εγχώρια παπαγαλάκια της νέας τάξεως πραγμάτων και της
παγκοσμιοποίησης, τα Ελληνικά ΜΜΕ. Έτσι, με την ψήφο τους και σε συνδυασμό
με το δώρο των 50 εδρών του καλπονόμου, έδωσε την δυνατότητα σχηματισμού
κυβέρνησης στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το δεκανίκι τους, τη «Δημοκρατική Αριστερά»,
του νεοκολοτούμπα Φώτη Κουβέλη.
Κατ΄αυτόν τον τρόπο, ο κ. Σαμαράς δεν υπάρχει περίπτωση να
τηρήσει τις προεκλογικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις του, για τιμωρία των ανθρώπων
του ΠΑΣΟΚ που είναι υπεύθυνοι της οικονομικής εξαθλίωσης του λαού μας και της
απεμπόλησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας, μέσω της
παραπομπής τους στο ειδικό δικαστήριο. Τώρα ήταν όμως, που διατυμπάνιζε
στεντόρεια στο «Ζάππειο 2», στις 12 Μαΐου 2011, και κατηγορούσε, εμμέσως πλην
σαφώς, την Κυβέρνηση Παπανδρέου, για το αδίκημα της Εσχάτης προδοσίας: «…
Έχουμε μια κυβέρνηση που η ίδια ενοχοποιεί τον εαυτό της. Γνωρίζουμε ότι η
προετοιμασία της προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είχε ξεκινήσει από
καιρό, όταν τότε οι διεθνείς αγορές δάνειζαν ακόμα άνετα την Ελλάδα. Η
κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. επεδίωξε τότε, ότι άλλες χώρες προσπάθησαν να
αποφύγουν και δεν διαπραγματεύθηκε τίποτε…». Επίσης συνεχίζοντας
έλεγε: «…σας καλώ όλους πρώτα να κατεδαφίσουμε μαζί τα φαντάσματα που επί
δεκαετίες μας στοιχειώνουν, τα φαντάσματα του λαϊκισμού, του κρατισμού, της
μοιρολατρίας, της ηττοπάθειας, της φαυλότητας, της μισαλλοδοξίας και της
εύκολης τακτοποίησης των Εθνικών θεμάτων….»
Έτσι, ενώ ο Ελληνικός λαός, καταψήφισε το ΠΑΣΟΚ και στις δυο εκλογικές
αναμετρήσεις, καταδικάζοντάς το σε απίστευτα χαμηλά εκλογικά αποτελέσματα,
θεωρώντας το υπεύθυνο για τις αντεθνικές, αντισυνταγματικές και αντικοινωνικές
πολιτικές του, ο κ. Σαμαράς ξέχασε τις υποσχέσεις του και το απαλλάσσει των
βαριών κατηγοριών του, προκειμένου να γίνει Πρωθυπουργός. Δέχεται, λοιπόν,
να συγκυβερνά με αυτούς που δημιούργησαν την σημερινή Ελληνική τραγωδία.
Δέχεται να συγκυβερνά με όλους εκείνους που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και είναι αυτοί που
βολεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια από το πελατειακό κράτος του ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτοί
οι ίδιοι που «τα φάγανε» μαζί με τον Πάγκαλο, κατά δήλωσή του. Όπως, όμως, όλες
οι αρχαίες Ελληνικές τραγωδίες είχαν πάντα στο τέλος την κάθαρση, έτσι, και στην
τραγωδία της σημερινής Ελλάδας πρέπει να αποδοθεί κάποτε κάθαρση.
Προσωπικά βεβαίως, κε Σαμαρά, πιστεύω και συντάσσομαι απόλυτα με
όσα καταλήγει άρθρο του κ. Μενέλαου Γκίβαλου, αναπληρωτή καθηγητή πολιτικής
επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο περιοδικό «Επίκαιρα» στις 21/6/2012:
«Η ηθική και πολιτική νίκη, ανήκει στα εκατομμύρια των πολιτών που στάθηκαν
όρθιοι, που προάσπισαν την αξιοπρέπειά τους, που σεβάστηκαν την Εθνική τους
ταυτότητα, που περιφρόνησαν τους εκβιαστές και τους εκβιασμούς τους».
Και εν αντιθέσει, με το «Ζάππειο 2», όπου ο κ. Σαμαράς είπε: «… Ελπίδα,
σ’ ένα λαό που νιώθει προδομένος. Αυτοπεποίθηση σε ένα λαό που τον ξεγέλασαν,
τον πίκραναν και τον προσέβαλαν, που όμως δεν γονατίζει και δεν το βάζει κάτω.
Εμείς στοιχηματίζουμε ακριβώς σε αυτό, ότι ο Ελληνικός λαός δεν το βάζει κάτω
και το στοίχημα θα το κερδίσουμε. Να θυμάστε μπορούμε καλύτερα. Να ξέρετε
αξίζουμε καλύτερα. Να είστε σίγουροι και να μου έχετε εμπιστοσύνη…», λυπάμαι
αλλά τον θεωρώ το νέο Μαυρογιαλούρο της σημερινής πολιτικής σκηνής διότι δεν θα τηρήσει τίποτε από τα παραπάνω. Γι΄αυτό, δεν θα πρέπει να τον περιβάλλουμε
με εμπιστοσύνη, καθώς αντιμετωπίζει την οικονομική δημοσιονομική κατάσταση,
με την ίδια επιπολαιότητα που επέδειξε και η κυβέρνηση του Γ.Παπανδρέου. Επί
παραδείγματι, στο πλαίσιο συμφωνίας των τριών πολιτικών αρχηγών που αποτελούν
την κυβέρνηση, είναι και οι εξής υποσχέσεις – εξαγγελίες που θεωρώ εξαιρετικά
ουτοπικές, λόγω του γεγονότος πως δεν μας έχουν δοθεί αντίστοιχα ισοδύναμα για να
καλύψουν τις απώλειές τους:
1.Αποκατάσταση αδικιών σε χαμηλοσυνταξιούχους και πολυτεχνικά
επιδόματα.
2.Επέκταση του επιδόματος ανεργίας για έναν ακόμη χρόνο από
κοινοτικούς πόρους, χωρίς να υπάρχει καμιά εγγύηση από πλευράς
ΕΕ.
3.Όχι απολύσεις στο Δημόσιο, από τη στιγμή που η τρόικα από το
πρώτο μνημόνιο, κιόλας, έχει δεσμεύσει τις Κυβερνήσεις μας
για σμίκρυνση του μεγάλου δημόσιου κράτους και περικοπή των
δημοσίων εξόδων.
Συνεπώς, οι σημερινοί Μαυρογιαλούροι, Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης,
πολύ σύντομα θα προχωρήσουν για άλλη μια φορά, σε οριζόντιες περικοπές, που θα
αποτελέσουν η νέα μείωση των μισθών και των συντάξεων. Γιατί πώς να πιστέψουμε
πως αυτά τα πειθήνια όργανα της Μέρκελ θα επαναδιαπραγματευθούν, κάτι που
ουδέποτε διαπραγματεύθηκαν;
Παναγιώτης Αποστόλου
Οικονομολόγος
egerssi@otenet.gr
ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΟΥΝ
Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου
Η δεκαετία του ΄60 ήταν η δεκαετία του καλού σατυρικού ελληνικού
κινηματογράφου. Αυτή, λοιπόν, η δεκαετία «σημαδεύτηκε» από την ύπαρξη στο
κινηματογραφικό στερέωμα, μεγάλων συγγραφέων και σεναριογράφων, με ποιότητα,
ευρηματικότητα και άπλετο χιούμορ, οι οποίοι σατίριζαν με επιτυχία τα πολιτικά
δρώμενα της εποχής.
Μιας εποχής που χαρακτηριζόταν από πολιτική αστάθεια, σαν
τη σημερινή. Τους ήρωες των κινηματογραφικών τους αριστουργημάτων, που
γαλούχησαν και ευθύμησαν γενεές Ελλήνων, ενσάρκωσαν πολλοί σπουδαίοι
ηθοποιοί, «ιερά τέρατα» του είδους τους. Αλήθεια, ποιος δεν έχει δει την κωμωδία
του 1961 «ζητείται ψεύτης» ή αλλιώς «ο ψευτοθόδωρος», σε σκηνοθεσία του Γιάννη
Δαλιανίδη και σενάριο του ίδιου και του Δημήτρη Ψαθά; Αυτό το κινηματογραφικό
έργο πραγματευόταν ένα βουλευτή, ονόματι Φερέκη (Παντελής Ζερβός) που
χρειαζόταν ως υπάλληλο, κάποιον «άσσο» του ψέματος, προκειμένου να
διαχειρίζεται τους ψηφοφόρους του, ούτως ώστε να μην τηρεί τις προεκλογικές του
υποσχέσεις, αλλά ταυτόχρονα να μη χάνει την ψήφο τους στις επόμενες εκλογές. Τον
πρωταγωνιστικό ρόλο του «Ψευτοθόδωρου», ενσάρκωσε ο χαρισματικός ηθοποιός
Ντίνος Ηλιόπουλος ο οποίος προσέδωσε μια μαγική αύρα στο πλαίσιο αυτού του
κινηματογραφικού αριστουργήματος. Επίσης, ποιος δεν έχει δει ένα άλλο
κινηματογραφικό αριστούργημα του 1965, με τίτλο «υπάρχει και φιλότιμο»; Μια
ακόμη διαχρονική κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου, όπου πρωταγωνίστησε ο
λαμπρός ηθοποιός του θεάτρου και κινηματογράφου, Λάμπρος Κωνσταντάρας. Θέμα
της ταινίας, «ο Μαυρογιαλούρος», που ήταν ένας Υπουργός που ζούσε σε έναν
κόσμο που είχαν δημιουργήσει οι παρατρεχάμενοι σύμβουλοί του και τελικά
ανακάλυψε ότι όσα είχε υποσχεθεί στους ψηφοφόρους του και πολίτες δεν
πραγματοποιούντο, γιατί κάποιοι οικειοποιούντο τα χρήματα που προορίζονταν για
τα δημόσια έργα.
Παρ΄ότι, λοιπόν, αυτοί οι κινηματογραφικοί θησαυροί, αναφέρονταν σε
εκείνη τη σαθρή πολιτικά εποχή, όπου ο Γεώργιος Παπανδρέου (πατέρας του Ανδρέα
και παππούς του Γιώργου), καταγράφηκε στην Ιστορία, και δικαίως, λόγω των
προεκλογικών του ψεμάτων, ως ο Πρωθυπουργός των «θα», είναι και σήμερα τόσο
επίκαιροι για τα πολιτικά δρώμενα της πατρίδας μας.
Δυστυχώς, όμως, αυτή η πολιτική παθογένεια που έφερε τη δικτατορία το
1967 με την κατάργηση της Δημοκρατίας στην πατρίδα μας, συνεχίστηκε και έπειτα
από την μεταπολίτευση το 1974. Έτσι, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου
και μέχρι σήμερα, όλοι όσοι διεκδίκησαν και τελικά ανέλαβαν την Πρωθυπουργία
της πατρίδας μας, βασίσθηκαν σε προεκλογικά ασύστολα ψεύδη, μέσω των οποίων
υφάρπαζαν επί της ουσίας την ψήφο των Ελλήνων πολιτών. Ποιος θα ξεχάσει το
προεκλογικό σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου για «περήφανα γηρατειά», τα οποία
κατά τη διάρκεια της Πρωθυπουργίας του, «τσάκιζε» επανειλημμένως στο ξύλο, όταν
τολμούσαν να διεκδικήσουν καλύτερους όρους διαβίωσης; Ποιος θα λησμονήσει τις
προεκλογικές υποσχέσεις του Κώστα Καραμανλή για «επανίδρυση του κράτους» και
για «πάταξη των νταβατζήδων» που επί πεντέμισι χρόνια διακυβέρνησής του, δεν
πραγματοποίησε; Σε ποιον θα διαφύγει το αλήστου μνήμης «λεφτά υπάρχουν» του
Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος ακολούθως οδήγησε τη χώρα στην υπαγωγή της στο
ΔΝΤ και την ολοκληρωτική και καθολική εξαθλίωση;
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012, ο Ελληνικός λαός έδειξε να παίρνει
τις τύχες του στα δικά του χέρια, καταψηφίζοντας και καταδικάζοντας αυτά τα δυο κόμματα εξουσίας που τα τελευταία 100 χρόνια (με διαφορετικά ονόματα)
κυβέρνησαν την πατρίδα μας προς όφελος των δικών τους συμφερόντων και των
ημετέρων τους, εις βάρος του Ελληνικού λαού.
Ωστόσο, στις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012, ένα μέρος των Ελλήνων πολιτών
υπέκυψε στο φόβο και τον τρόμο που τεχνηέντως διέρρεαν, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ,
οι τροϊκανοί και τα εγχώρια παπαγαλάκια της νέας τάξεως πραγμάτων και της
παγκοσμιοποίησης, τα Ελληνικά ΜΜΕ. Έτσι, με την ψήφο τους και σε συνδυασμό
με το δώρο των 50 εδρών του καλπονόμου, έδωσε την δυνατότητα σχηματισμού
κυβέρνησης στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το δεκανίκι τους, τη «Δημοκρατική Αριστερά»,
του νεοκολοτούμπα Φώτη Κουβέλη.
Κατ΄αυτόν τον τρόπο, ο κ. Σαμαράς δεν υπάρχει περίπτωση να
τηρήσει τις προεκλογικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις του, για τιμωρία των ανθρώπων
του ΠΑΣΟΚ που είναι υπεύθυνοι της οικονομικής εξαθλίωσης του λαού μας και της
απεμπόλησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας, μέσω της
παραπομπής τους στο ειδικό δικαστήριο. Τώρα ήταν όμως, που διατυμπάνιζε
στεντόρεια στο «Ζάππειο 2», στις 12 Μαΐου 2011, και κατηγορούσε, εμμέσως πλην
σαφώς, την Κυβέρνηση Παπανδρέου, για το αδίκημα της Εσχάτης προδοσίας: «…
Έχουμε μια κυβέρνηση που η ίδια ενοχοποιεί τον εαυτό της. Γνωρίζουμε ότι η
προετοιμασία της προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είχε ξεκινήσει από
καιρό, όταν τότε οι διεθνείς αγορές δάνειζαν ακόμα άνετα την Ελλάδα. Η
κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. επεδίωξε τότε, ότι άλλες χώρες προσπάθησαν να
αποφύγουν και δεν διαπραγματεύθηκε τίποτε…». Επίσης συνεχίζοντας
έλεγε: «…σας καλώ όλους πρώτα να κατεδαφίσουμε μαζί τα φαντάσματα που επί
δεκαετίες μας στοιχειώνουν, τα φαντάσματα του λαϊκισμού, του κρατισμού, της
μοιρολατρίας, της ηττοπάθειας, της φαυλότητας, της μισαλλοδοξίας και της
εύκολης τακτοποίησης των Εθνικών θεμάτων….»
Έτσι, ενώ ο Ελληνικός λαός, καταψήφισε το ΠΑΣΟΚ και στις δυο εκλογικές
αναμετρήσεις, καταδικάζοντάς το σε απίστευτα χαμηλά εκλογικά αποτελέσματα,
θεωρώντας το υπεύθυνο για τις αντεθνικές, αντισυνταγματικές και αντικοινωνικές
πολιτικές του, ο κ. Σαμαράς ξέχασε τις υποσχέσεις του και το απαλλάσσει των
βαριών κατηγοριών του, προκειμένου να γίνει Πρωθυπουργός. Δέχεται, λοιπόν,
να συγκυβερνά με αυτούς που δημιούργησαν την σημερινή Ελληνική τραγωδία.
Δέχεται να συγκυβερνά με όλους εκείνους που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και είναι αυτοί που
βολεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια από το πελατειακό κράτος του ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτοί
οι ίδιοι που «τα φάγανε» μαζί με τον Πάγκαλο, κατά δήλωσή του. Όπως, όμως, όλες
οι αρχαίες Ελληνικές τραγωδίες είχαν πάντα στο τέλος την κάθαρση, έτσι, και στην
τραγωδία της σημερινής Ελλάδας πρέπει να αποδοθεί κάποτε κάθαρση.
Προσωπικά βεβαίως, κε Σαμαρά, πιστεύω και συντάσσομαι απόλυτα με
όσα καταλήγει άρθρο του κ. Μενέλαου Γκίβαλου, αναπληρωτή καθηγητή πολιτικής
επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο περιοδικό «Επίκαιρα» στις 21/6/2012:
«Η ηθική και πολιτική νίκη, ανήκει στα εκατομμύρια των πολιτών που στάθηκαν
όρθιοι, που προάσπισαν την αξιοπρέπειά τους, που σεβάστηκαν την Εθνική τους
ταυτότητα, που περιφρόνησαν τους εκβιαστές και τους εκβιασμούς τους».
Και εν αντιθέσει, με το «Ζάππειο 2», όπου ο κ. Σαμαράς είπε: «… Ελπίδα,
σ’ ένα λαό που νιώθει προδομένος. Αυτοπεποίθηση σε ένα λαό που τον ξεγέλασαν,
τον πίκραναν και τον προσέβαλαν, που όμως δεν γονατίζει και δεν το βάζει κάτω.
Εμείς στοιχηματίζουμε ακριβώς σε αυτό, ότι ο Ελληνικός λαός δεν το βάζει κάτω
και το στοίχημα θα το κερδίσουμε. Να θυμάστε μπορούμε καλύτερα. Να ξέρετε
αξίζουμε καλύτερα. Να είστε σίγουροι και να μου έχετε εμπιστοσύνη…», λυπάμαι
αλλά τον θεωρώ το νέο Μαυρογιαλούρο της σημερινής πολιτικής σκηνής διότι δεν θα τηρήσει τίποτε από τα παραπάνω. Γι΄αυτό, δεν θα πρέπει να τον περιβάλλουμε
με εμπιστοσύνη, καθώς αντιμετωπίζει την οικονομική δημοσιονομική κατάσταση,
με την ίδια επιπολαιότητα που επέδειξε και η κυβέρνηση του Γ.Παπανδρέου. Επί
παραδείγματι, στο πλαίσιο συμφωνίας των τριών πολιτικών αρχηγών που αποτελούν
την κυβέρνηση, είναι και οι εξής υποσχέσεις – εξαγγελίες που θεωρώ εξαιρετικά
ουτοπικές, λόγω του γεγονότος πως δεν μας έχουν δοθεί αντίστοιχα ισοδύναμα για να
καλύψουν τις απώλειές τους:
1.Αποκατάσταση αδικιών σε χαμηλοσυνταξιούχους και πολυτεχνικά
επιδόματα.
2.Επέκταση του επιδόματος ανεργίας για έναν ακόμη χρόνο από
κοινοτικούς πόρους, χωρίς να υπάρχει καμιά εγγύηση από πλευράς
ΕΕ.
3.Όχι απολύσεις στο Δημόσιο, από τη στιγμή που η τρόικα από το
πρώτο μνημόνιο, κιόλας, έχει δεσμεύσει τις Κυβερνήσεις μας
για σμίκρυνση του μεγάλου δημόσιου κράτους και περικοπή των
δημοσίων εξόδων.
Συνεπώς, οι σημερινοί Μαυρογιαλούροι, Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης,
πολύ σύντομα θα προχωρήσουν για άλλη μια φορά, σε οριζόντιες περικοπές, που θα
αποτελέσουν η νέα μείωση των μισθών και των συντάξεων. Γιατί πώς να πιστέψουμε
πως αυτά τα πειθήνια όργανα της Μέρκελ θα επαναδιαπραγματευθούν, κάτι που
ουδέποτε διαπραγματεύθηκαν;
Παναγιώτης Αποστόλου
Οικονομολόγος
egerssi@otenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου