Share This To YourBlog.biz
Αν το Ισραήλ βομβαρδίσει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, το Ιράν είναι πολύ πιθανό να κινητοποιηθεί στη βάση της πολύ ευρύτερης υποστήριξης που μπορεί να συγκεντρώσει στο μουσουλμανικό κόσμο.
Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν με το οποίο η χώρα θα μπορούσε να έχει την ικανότητα να παράγει διαβαθμισμένα οπλικά συστήματα πυρηνικού υλικού νωρίτερα παρά αργότερα, παραμένει στο κύριο ενδιαφέρον της διεθνούς προσοχής , πέρα απο την τεράστια διεθνή πολιτική κρίση στη Μέση Ανατολή, λόγω των εξελίξεων που προκάλεσε η ονομαζόμενη Αραβική Άνοιξη. Το σκληρότερο καθεστώς κυρώσεων που εφαρμόζεται στη σύγχρονη εποχή είναι αυτό εναντίον του Ιράν, παρά τις άλλες συγκεκαλυμμένες προσπάθειες, περιλαμβανομένου του κυβερνοπολέμου με τον οποίο επιχειρείται να υπονομευθούν οι ιρανικές έρευνες απο το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σαν αποτέλεσμα αυτής της παγκόσμιας πίεσης, το Ιράν έχει επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να δει αν μπορεί να επιτύχει μια συμφωνία που θα ανακουφίσει την πίεση που του ασκήθηκε.
Παρόλα αυτά, τα γεράκια στο Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες ακόμη επιμένουν ότι ο βομβαρδισμός των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν είναι ο μόνος τρόπος για να επιβραδύνουν, εάν δεν σταματήσουν την πυρηνική διαδικασία. Ωστόσο, οι πιθανές επιπτώσεις μιας τέτοιας κλιμάκωσης δεν έχουν συζητηθεί επαρκώς στα Μέσα Ενημέρωσης και των δύο χωρών. Αντίθετα, η συζήτηση έχει μέχρι τώρα εστιασθεί στον πιθανό αποκλεισμό, απο τις διεθνείς δυνάμεις, των Στενών του Ορμούζ, που αναμένεται να οδηγήσει σε μεγάλη αύξηση της τιμής του πετρελαίου. Αυτό με τη σειρά του αναμένεται να επηρεάσει σημαντικά την υπάρχουσα ήδη ύφεση που πλήττει τις οικονομίες της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών, για να μη μιλήσουμε για τις φτωχότερες χώρες του αναπτυγμένου κόσμου που εξαρτώνται απο το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής.
Ωστόσο, αν το Ισραήλ βομβαρδίσει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν- ένα βήμα που συνδέεται με την εμπλοκή των ΗΠΑ, είτε άμεσα είτε έμμεσα- το Ιράν είναι απίθανο να προβεί σε αντίποινα σε μια ολομέτωπη αντιπαράθεση: εκτοξεύοντας πυραύλους εναντίον του Ισραήλ, προσπαθώντας να βυθίσει αμερικανικά πλοία στον Περσικό κόλπο ή ακόμη κλείνοντας το ίδιο τα Στενά του Ορμούζ. Αντί αυτών, το Ιράν είναι πολύ πιο πιθανό να κινητοποιηθεί στη βάση της πολύ ευρύτερης υποστήριξης που διαθέτει στο Μουσουλμανικό κόσμο, ο οποίος είναι ήδη γεμάτος με αντι-αμερικανικά και αντι-ισραηλινά αισθήματα.
Πρωτίστως, η υποστήριξη προς την Ισλαμική Δημοκρατία μπορεί να προέλθει απο τις μικρές αλλά πολιτικά δραστήριες και καλά χρηματοδοτούμενες Σιιτικές μειονότητες που μπορεί να βρεθούν σχεδόν σε όλα τα κράτη που επεκτείνονται απο το Λίβανο ως την Ινδία. Σε πολλές χώρες, όπως το Πακιστάν ή το Αφγανιστάν, οι Σιιτικές κοινότητες αποτελούν έως και το 15% του πληθυσμού. Στο κράτος του κόλπου, το Μπαχρέιν, και βεβαίως στο Ιράκ, οι Σιίτες αποτελούν την πλειοψηφία.
Απο την Ιρανική επανάσταση, το 1979, η Τεχεράνη έχει δει τον εαυτό της τόσο ως εκπρόσωπο όσο και ως προστάτη του παγκόσμιου Σιιτικού πληθυσμού, ακόμη και αν πολλοί Σιίτες μπορεί να δυσαρεστούνται απο αυτό το γεγονός. Με αυτόν τον αυτο-οριοθετημένο ρόλο, έχει χρηματοδοτήσει τοπικές σιιτικές οργανώσεις, υπο τον όρο να παράσχει εκπαιδευτικές υποτροφίες σε σιίτες φοιτητές να σπουδάσουν στο Ιράν, να εκπαιδεύσει και να εξοπλίσει τοπικές σιιτικές πολιτοφυλακές σε περιοχές όπως ο Λίβανος, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, και υπο την προϋπόθεση στρατιωτικής εκπαίδευσης και εκπαίδευσης σε νεαρούς σιίτες στις χώρες καταγωγής τους.
Στα Αραβικά κράτη του κόλπου, για παράδειγμα, αυτές οι σιιτικές μειονότητες είναι συχνά σε αντίθεση με τα καθεστώτα τους εξαιτίας της ελλειπούς προστασίας που τους παρέχουν ή του σεβασμού που απολαμβάνουν, ή των προκαταλήψεων που είναι εγγενείς σε πολλά Αραβικά σουνιτικά φονταμενταλιστικά καθεστώτα. Σε χώρες που συνορεύουν με το Ιράν, όπως το Ιράκ, το Πακιστάν και το Αφγανιστάν, το σύνολο των οποίων υπόκειται σε ισχυρή αμερικανική στρατιωτική ή πολιτική παρουσία, το Ιράν, για να προστατεύσει τον εαυτό του απο πιθανή αμερικανική επιδρομή ή δολιοφθορά, έχει εκπαιδεύσει τοπικές πολιτοφυλακές για να επιτίθενται σε στόχους των ΗΠΑ στις αντίστοιχες χώρες σε περίπτωση που δεχθεί επίθεση. Αυτό το σχέδιο έχει τις ρίζες του στη διάρκεια της δεύτερης θητείας του Προέδρου Μπούς, όταν ο αντιπρόεδρος Ντίκ Τσένι μίλησε ανοικτά για επίθεση κατά του Ιράν. Το Ιράν οργανώνει και σχεδιάζει ως αντίποινα επιθέσεις εναντίον στόχων των ΗΠΑ οπουδήποτε είναι σε θέση να εξοπλίσει και να χρηματοδοτήσει παράνομες ομάδες.
Έτσι, η διαμαρτυρία των Σιιτών στο Μουσουλμανικό κόσμο θα ήταν πιθανό να οργανωθεί και να επεκταθεί, και να στοχεύσει τους αμερικανούς και τους ισραηλινούς, και να περιλάβει σημαντικές πράξεις τρομοκρατίας και ακραίας βίας.
Ταυτόχρονα, ο αντιαμερικανισμός έχει φθάσει σε επικίνδυνα επίπεδα σε χώρες κυρίως σουνιτικές όπως το Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Και οι δύο χώρες έχουν εξτρεμιστικές σουνιτικές ομάδες που έχουν εμπλακεί στην τρομοκρατία, καθώς και συντηρητικά ισλαμικά κόμματα που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία. Κάθε επίθεση κατά του Ιράν θα μπορούσε να προκαλέσει μια συγχώνευση όλων αυτών των σουνητικών στοιχείων καθώς και του ευρύτερου σουνητικού πληθυσμού, και θα μπορούσε κανείς να περιμένει επέκταση του θυμού στους δρόμους.
Αυτές οι εκτεταμένες και θυμωμένες διαμαρτυρίες θα μπορούσαν να καταστήσουν σχεδόν αδύνατον στους αμερικανούς ή τους ισραηλινούς να ταξιδέψουν, εργαστούν ή να κάνουν επιχειρήσεις σε όλο τον Αραβικό κόσμο και στην ινδική υποήπειρο. Αυτές οι διαμαρτυρίες θα εξαλείψουν σχεδόν απολύτως τα κέρδη και τις προσδοκίες των δημοκρατικών κινημάτων στις χώρες της Αραβικής Άνοιξης και θα οδηγήσουν σε μια ενίσχυση των κομμάτων του ισλαμικού φονταμενταλισμού, τα οποία αναμένουν να πηδήσουν στο βαγόνι του αντιαμερικανισμού. Η επέκταση των σουνητικών διαμαρτυριών θα μπορούσε να κάνει τη σχεδιαζόμενη για το 2014 απόσυρση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ απο το Αφγανιστάν πολύ δυσκολότερη και πιθανώς να οδηγήσει σε μια ενίσχυση των Ταλιμπάν. Επίσης μπορεί να οδηγήσει σε μια πιθανή νέα ιντιφάντα μεταξύ των Παλαιστινίων, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση βλέπουν να έχουν μικρή ελπίδα για μια συμφωνία με το Iσραήλ στη βάση των δύο κρατών.
Έτσι οποιαδήποτε επίθεση κατά του Ιράν μπορεί να εξαπολύσει μια βίαιη αντίδραση σε όλο το Μουσουλμανικό κόσμο, τόσο στην πιο οργανωμένη σιιτική μειονότητα όπου το Ιράν έχει επιρροή όσο και στην πλειονότητα των σουνητικών χωρών όπου το Ιράν μπορεί να μην έχει επιρροή αλλά υπάρχουν αντιαμερικανικά αισθήματα. Ο κίνδυνος θα είναι μεγαλύτερος για το Ισραήλ απο οποιονδήποτε άλλον- ένα κράτος ήδη απομονωμένο και πολιορκημένο απο εχθρικά κράτη. Με την διαμάχη του με τους Παλαιστίνιους άλυτη, θα δει τον εαυτό του ακόμη περισσότερο απομονωμένο και απειλούμενο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα βρεθούν πολιορκημένες σε πολλά μέρη του Μουσουλμανικού κόσμου, κάνοντας την κανονική διπλωματία ανεφάρμοστη και την προσπάθεια να στρατολογήσει τα μουσουλμανικά κράτη να υποστηρίξουν τον πόλεμο των ΗΠΑ κατά της Αλ Κάϊντα, περισσότερο δύσκολη.
Το Ισραήλ πρέπει με προσοχή να εξετάσει τις συνέπειες μιας στρατιωτικής ενέργειας κατά του Ιράν.
Ο Αλ Ρασίντ είναι Πακιστανός δημοσιογράφος και συγγραφέας. Έχει γράψει πέντε βιβλία μεταξύ των οποίων το μπέστ σέλλερ «Ταλιμπάν» και «Κατάβαση στο Χάος» και το προσφάτως εκδοθέν «Το Πακιστάν στο χείλος του γκρεμού: Το μέλλον της Αμερικής, του Πακιστάν και του Αφγανιστάν».
Μετάφραση: “Ανιχνεύσεις”
Haaretz
By Ahmed Rashid
If Israel bombs Iran’s nuclear facilities, Iran is likely to mobilize on the basis of the much wider support it can muster in the Muslim world.
Iran’s nuclear program, which could have the capacity to produce weapons-grade nuclear material sooner rather than later, remains a principal focus of international attention, despite a vast international policy crisis vis-a-vis the Middle East, due to the developments engendered by the so-called Arab Spring. The harshest sanctions regime applied in modern times is in place against Iran, even as other covert efforts, including a cyber-war intended to sabotage Iran’s research, have been carried out, presumably by Israel and the United States. As a result of this global pressure, Iran has come back to the negotiating table to see if it can strike a deal that will alleviate some of the pressure.
Nonetheless, hawks in both Israel and the United States still maintain that bombing Iran’s nuclear facilities is the only way to slow down, if not stop its nuclear progress. Yet the potential repercussions of such an escalatory step have not been sufficiently discussed in the media of either country. Rather, the debate has so far focused on the possible blockade by international forces of the Straits of Hormuz which, it is anticipated, would lead to a massive increase in oil prices. That in turn could be expected to severely affect the already recession-hit economies of Europe and the United States, not to speak of those poorer countries of the developing world that are dependent on Middle Eastern oil.
However, if Israel bombs Iran’s nuclear facilities – a step that is bound to involve the United States, either actively or indirectly – Iran is unlikely to retaliate in an all-out confrontational style: by launching missiles against Israel, trying to sink U.S. ships in the Persian Gulf or even imposing its own closure of Hormuz. Instead Iran is far more likely to mobilize on the basis of the much wider support it can muster in the Muslim world, which is already seething with anti-American and anti-Israeli feelings.
The Islamic Republic’s primary support would come from the small but politically active and well-financed Shia minorities that can be found in almost all the states stretching from Lebanon to India. In many countries like Pakistan or Afghanistan, the Shia communities constitute up to 15 percent of the population. In the Gulf state of Bahrain, and of course in Iraq, Shia constitute a majority.
Since the Iranian revolution, in 1979, Tehran has seen itself as both spokesman and protector of the global Shia population, even though many Shia may resent this fact. In this self-delineated role, it has funded local Shia organizations, provided educational scholarships to Shia students to study in Iran, trained and armed local Shia militias in such places as Lebanon, Afghanistan and Pakistan, and provided military training and education to young Shias in their countries of origin.
In the Arab states of the Gulf, for example, these Shia minorities are often at odds with their own regimes because of the lack of protection or respect they receive, or the prejudice that is inherent to many Arab Sunni fundamentalist regimes. In countries that border Iran, such as Iraq, Pakistan and Afghanistan, all of which are subject to a powerful U.S. military or political presence, Iran, to protect itself against possible American incursions or sabotage, has trained local militants to attack U.S. targets in their respective countries in the event of any attack on Iran. This program had its origins during the second term of the Bush administration, when Vice President Dick Cheney spoke openly about attacking Iran. Iran organized and planned for retaliatory attacks against U.S. targets everywhere that it was in a position to arm and fund clandestine groups.
Thus, the Shia protest in the Muslim world would likely be organized and widespread, and would target Americans and Israelis, and include major acts of terrorism and extreme violence.
At the same time, anti-Americanism is reaching dangerous levels in predominantly Sunni countries such as Pakistan and Afghanistan. Both countries have extremist Sunni groups that engage in terrorism, as well as conservative Islamic parties that participate in electoral politics. Any attack on Iran could see a merging of all these Sunni elements as well as of the broader Sunni population, and one could expect widespread anger in the streets.
Such widespread and angry protests could make it almost impossible for Americans or Israelis to travel, work or do business across the Arab world and the Indian subcontinent. Such protests would almost invariably wipe out the gains and aspirations of the democratic movements within the Arab Spring countries, and lead to a reinforcing of Islamic fundamentalist parties, which could be expected to jump on the anti-American bandwagon. Widespread Sunni protests would invariably make the U.S. and NATO withdrawal from Afghanistan planned for 2014 much more difficult and possibly lead to the strengthening of the Taliban. It also could lead to a possible new intifada among the Palestinians, who in any case see little hope of an agreement with Israel on a two-state solution.
Thus any attack on Iran can be expected to unleash a violent reaction throughout the Muslim world, both in the more organized Shia minority camp where Iran has influence and in the majority Sunni countries where Iran may not have influence but anti-Americanism certainly does. The risk will be greater for Israel than for anyone else – a state already isolated and besieged by hostile states. With its conflict with the Palestinians unresolved, it will find itself even more isolated and under threat. The United States will find itself besieged in many parts of the Muslim world, making normal diplomacy unworkable and the effort to enlist Muslim states to support the U.S. war against Al-Qaida more difficult.
Israel needs to carefully consider the consequences of any military action against Iran.
Ahmed Rashid, a Pakistani journalist and writer, is the author of five books, including the best-selling “Taliban” and “Descent into Chaos,” and the newly published “Pakistan on the Brink: The Future of America, Pakistan and Afghanistan” (Viking ).
Haaretz
Αν το Ισραήλ βομβαρδίσει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, το Ιράν είναι πολύ πιθανό να κινητοποιηθεί στη βάση της πολύ ευρύτερης υποστήριξης που μπορεί να συγκεντρώσει στο μουσουλμανικό κόσμο.
Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν με το οποίο η χώρα θα μπορούσε να έχει την ικανότητα να παράγει διαβαθμισμένα οπλικά συστήματα πυρηνικού υλικού νωρίτερα παρά αργότερα, παραμένει στο κύριο ενδιαφέρον της διεθνούς προσοχής , πέρα απο την τεράστια διεθνή πολιτική κρίση στη Μέση Ανατολή, λόγω των εξελίξεων που προκάλεσε η ονομαζόμενη Αραβική Άνοιξη. Το σκληρότερο καθεστώς κυρώσεων που εφαρμόζεται στη σύγχρονη εποχή είναι αυτό εναντίον του Ιράν, παρά τις άλλες συγκεκαλυμμένες προσπάθειες, περιλαμβανομένου του κυβερνοπολέμου με τον οποίο επιχειρείται να υπονομευθούν οι ιρανικές έρευνες απο το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σαν αποτέλεσμα αυτής της παγκόσμιας πίεσης, το Ιράν έχει επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να δει αν μπορεί να επιτύχει μια συμφωνία που θα ανακουφίσει την πίεση που του ασκήθηκε.
Παρόλα αυτά, τα γεράκια στο Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες ακόμη επιμένουν ότι ο βομβαρδισμός των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν είναι ο μόνος τρόπος για να επιβραδύνουν, εάν δεν σταματήσουν την πυρηνική διαδικασία. Ωστόσο, οι πιθανές επιπτώσεις μιας τέτοιας κλιμάκωσης δεν έχουν συζητηθεί επαρκώς στα Μέσα Ενημέρωσης και των δύο χωρών. Αντίθετα, η συζήτηση έχει μέχρι τώρα εστιασθεί στον πιθανό αποκλεισμό, απο τις διεθνείς δυνάμεις, των Στενών του Ορμούζ, που αναμένεται να οδηγήσει σε μεγάλη αύξηση της τιμής του πετρελαίου. Αυτό με τη σειρά του αναμένεται να επηρεάσει σημαντικά την υπάρχουσα ήδη ύφεση που πλήττει τις οικονομίες της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών, για να μη μιλήσουμε για τις φτωχότερες χώρες του αναπτυγμένου κόσμου που εξαρτώνται απο το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής.
Ωστόσο, αν το Ισραήλ βομβαρδίσει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν- ένα βήμα που συνδέεται με την εμπλοκή των ΗΠΑ, είτε άμεσα είτε έμμεσα- το Ιράν είναι απίθανο να προβεί σε αντίποινα σε μια ολομέτωπη αντιπαράθεση: εκτοξεύοντας πυραύλους εναντίον του Ισραήλ, προσπαθώντας να βυθίσει αμερικανικά πλοία στον Περσικό κόλπο ή ακόμη κλείνοντας το ίδιο τα Στενά του Ορμούζ. Αντί αυτών, το Ιράν είναι πολύ πιο πιθανό να κινητοποιηθεί στη βάση της πολύ ευρύτερης υποστήριξης που διαθέτει στο Μουσουλμανικό κόσμο, ο οποίος είναι ήδη γεμάτος με αντι-αμερικανικά και αντι-ισραηλινά αισθήματα.
Πρωτίστως, η υποστήριξη προς την Ισλαμική Δημοκρατία μπορεί να προέλθει απο τις μικρές αλλά πολιτικά δραστήριες και καλά χρηματοδοτούμενες Σιιτικές μειονότητες που μπορεί να βρεθούν σχεδόν σε όλα τα κράτη που επεκτείνονται απο το Λίβανο ως την Ινδία. Σε πολλές χώρες, όπως το Πακιστάν ή το Αφγανιστάν, οι Σιιτικές κοινότητες αποτελούν έως και το 15% του πληθυσμού. Στο κράτος του κόλπου, το Μπαχρέιν, και βεβαίως στο Ιράκ, οι Σιίτες αποτελούν την πλειοψηφία.
Απο την Ιρανική επανάσταση, το 1979, η Τεχεράνη έχει δει τον εαυτό της τόσο ως εκπρόσωπο όσο και ως προστάτη του παγκόσμιου Σιιτικού πληθυσμού, ακόμη και αν πολλοί Σιίτες μπορεί να δυσαρεστούνται απο αυτό το γεγονός. Με αυτόν τον αυτο-οριοθετημένο ρόλο, έχει χρηματοδοτήσει τοπικές σιιτικές οργανώσεις, υπο τον όρο να παράσχει εκπαιδευτικές υποτροφίες σε σιίτες φοιτητές να σπουδάσουν στο Ιράν, να εκπαιδεύσει και να εξοπλίσει τοπικές σιιτικές πολιτοφυλακές σε περιοχές όπως ο Λίβανος, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, και υπο την προϋπόθεση στρατιωτικής εκπαίδευσης και εκπαίδευσης σε νεαρούς σιίτες στις χώρες καταγωγής τους.
Στα Αραβικά κράτη του κόλπου, για παράδειγμα, αυτές οι σιιτικές μειονότητες είναι συχνά σε αντίθεση με τα καθεστώτα τους εξαιτίας της ελλειπούς προστασίας που τους παρέχουν ή του σεβασμού που απολαμβάνουν, ή των προκαταλήψεων που είναι εγγενείς σε πολλά Αραβικά σουνιτικά φονταμενταλιστικά καθεστώτα. Σε χώρες που συνορεύουν με το Ιράν, όπως το Ιράκ, το Πακιστάν και το Αφγανιστάν, το σύνολο των οποίων υπόκειται σε ισχυρή αμερικανική στρατιωτική ή πολιτική παρουσία, το Ιράν, για να προστατεύσει τον εαυτό του απο πιθανή αμερικανική επιδρομή ή δολιοφθορά, έχει εκπαιδεύσει τοπικές πολιτοφυλακές για να επιτίθενται σε στόχους των ΗΠΑ στις αντίστοιχες χώρες σε περίπτωση που δεχθεί επίθεση. Αυτό το σχέδιο έχει τις ρίζες του στη διάρκεια της δεύτερης θητείας του Προέδρου Μπούς, όταν ο αντιπρόεδρος Ντίκ Τσένι μίλησε ανοικτά για επίθεση κατά του Ιράν. Το Ιράν οργανώνει και σχεδιάζει ως αντίποινα επιθέσεις εναντίον στόχων των ΗΠΑ οπουδήποτε είναι σε θέση να εξοπλίσει και να χρηματοδοτήσει παράνομες ομάδες.
Έτσι, η διαμαρτυρία των Σιιτών στο Μουσουλμανικό κόσμο θα ήταν πιθανό να οργανωθεί και να επεκταθεί, και να στοχεύσει τους αμερικανούς και τους ισραηλινούς, και να περιλάβει σημαντικές πράξεις τρομοκρατίας και ακραίας βίας.
Ταυτόχρονα, ο αντιαμερικανισμός έχει φθάσει σε επικίνδυνα επίπεδα σε χώρες κυρίως σουνιτικές όπως το Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Και οι δύο χώρες έχουν εξτρεμιστικές σουνιτικές ομάδες που έχουν εμπλακεί στην τρομοκρατία, καθώς και συντηρητικά ισλαμικά κόμματα που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία. Κάθε επίθεση κατά του Ιράν θα μπορούσε να προκαλέσει μια συγχώνευση όλων αυτών των σουνητικών στοιχείων καθώς και του ευρύτερου σουνητικού πληθυσμού, και θα μπορούσε κανείς να περιμένει επέκταση του θυμού στους δρόμους.
Αυτές οι εκτεταμένες και θυμωμένες διαμαρτυρίες θα μπορούσαν να καταστήσουν σχεδόν αδύνατον στους αμερικανούς ή τους ισραηλινούς να ταξιδέψουν, εργαστούν ή να κάνουν επιχειρήσεις σε όλο τον Αραβικό κόσμο και στην ινδική υποήπειρο. Αυτές οι διαμαρτυρίες θα εξαλείψουν σχεδόν απολύτως τα κέρδη και τις προσδοκίες των δημοκρατικών κινημάτων στις χώρες της Αραβικής Άνοιξης και θα οδηγήσουν σε μια ενίσχυση των κομμάτων του ισλαμικού φονταμενταλισμού, τα οποία αναμένουν να πηδήσουν στο βαγόνι του αντιαμερικανισμού. Η επέκταση των σουνητικών διαμαρτυριών θα μπορούσε να κάνει τη σχεδιαζόμενη για το 2014 απόσυρση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ απο το Αφγανιστάν πολύ δυσκολότερη και πιθανώς να οδηγήσει σε μια ενίσχυση των Ταλιμπάν. Επίσης μπορεί να οδηγήσει σε μια πιθανή νέα ιντιφάντα μεταξύ των Παλαιστινίων, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση βλέπουν να έχουν μικρή ελπίδα για μια συμφωνία με το Iσραήλ στη βάση των δύο κρατών.
Έτσι οποιαδήποτε επίθεση κατά του Ιράν μπορεί να εξαπολύσει μια βίαιη αντίδραση σε όλο το Μουσουλμανικό κόσμο, τόσο στην πιο οργανωμένη σιιτική μειονότητα όπου το Ιράν έχει επιρροή όσο και στην πλειονότητα των σουνητικών χωρών όπου το Ιράν μπορεί να μην έχει επιρροή αλλά υπάρχουν αντιαμερικανικά αισθήματα. Ο κίνδυνος θα είναι μεγαλύτερος για το Ισραήλ απο οποιονδήποτε άλλον- ένα κράτος ήδη απομονωμένο και πολιορκημένο απο εχθρικά κράτη. Με την διαμάχη του με τους Παλαιστίνιους άλυτη, θα δει τον εαυτό του ακόμη περισσότερο απομονωμένο και απειλούμενο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα βρεθούν πολιορκημένες σε πολλά μέρη του Μουσουλμανικού κόσμου, κάνοντας την κανονική διπλωματία ανεφάρμοστη και την προσπάθεια να στρατολογήσει τα μουσουλμανικά κράτη να υποστηρίξουν τον πόλεμο των ΗΠΑ κατά της Αλ Κάϊντα, περισσότερο δύσκολη.
Το Ισραήλ πρέπει με προσοχή να εξετάσει τις συνέπειες μιας στρατιωτικής ενέργειας κατά του Ιράν.
Ο Αλ Ρασίντ είναι Πακιστανός δημοσιογράφος και συγγραφέας. Έχει γράψει πέντε βιβλία μεταξύ των οποίων το μπέστ σέλλερ «Ταλιμπάν» και «Κατάβαση στο Χάος» και το προσφάτως εκδοθέν «Το Πακιστάν στο χείλος του γκρεμού: Το μέλλον της Αμερικής, του Πακιστάν και του Αφγανιστάν».
Μετάφραση: “Ανιχνεύσεις”
Haaretz
By Ahmed Rashid
If Israel bombs Iran’s nuclear facilities, Iran is likely to mobilize on the basis of the much wider support it can muster in the Muslim world.
Iran’s nuclear program, which could have the capacity to produce weapons-grade nuclear material sooner rather than later, remains a principal focus of international attention, despite a vast international policy crisis vis-a-vis the Middle East, due to the developments engendered by the so-called Arab Spring. The harshest sanctions regime applied in modern times is in place against Iran, even as other covert efforts, including a cyber-war intended to sabotage Iran’s research, have been carried out, presumably by Israel and the United States. As a result of this global pressure, Iran has come back to the negotiating table to see if it can strike a deal that will alleviate some of the pressure.
Nonetheless, hawks in both Israel and the United States still maintain that bombing Iran’s nuclear facilities is the only way to slow down, if not stop its nuclear progress. Yet the potential repercussions of such an escalatory step have not been sufficiently discussed in the media of either country. Rather, the debate has so far focused on the possible blockade by international forces of the Straits of Hormuz which, it is anticipated, would lead to a massive increase in oil prices. That in turn could be expected to severely affect the already recession-hit economies of Europe and the United States, not to speak of those poorer countries of the developing world that are dependent on Middle Eastern oil.
However, if Israel bombs Iran’s nuclear facilities – a step that is bound to involve the United States, either actively or indirectly – Iran is unlikely to retaliate in an all-out confrontational style: by launching missiles against Israel, trying to sink U.S. ships in the Persian Gulf or even imposing its own closure of Hormuz. Instead Iran is far more likely to mobilize on the basis of the much wider support it can muster in the Muslim world, which is already seething with anti-American and anti-Israeli feelings.
The Islamic Republic’s primary support would come from the small but politically active and well-financed Shia minorities that can be found in almost all the states stretching from Lebanon to India. In many countries like Pakistan or Afghanistan, the Shia communities constitute up to 15 percent of the population. In the Gulf state of Bahrain, and of course in Iraq, Shia constitute a majority.
Since the Iranian revolution, in 1979, Tehran has seen itself as both spokesman and protector of the global Shia population, even though many Shia may resent this fact. In this self-delineated role, it has funded local Shia organizations, provided educational scholarships to Shia students to study in Iran, trained and armed local Shia militias in such places as Lebanon, Afghanistan and Pakistan, and provided military training and education to young Shias in their countries of origin.
In the Arab states of the Gulf, for example, these Shia minorities are often at odds with their own regimes because of the lack of protection or respect they receive, or the prejudice that is inherent to many Arab Sunni fundamentalist regimes. In countries that border Iran, such as Iraq, Pakistan and Afghanistan, all of which are subject to a powerful U.S. military or political presence, Iran, to protect itself against possible American incursions or sabotage, has trained local militants to attack U.S. targets in their respective countries in the event of any attack on Iran. This program had its origins during the second term of the Bush administration, when Vice President Dick Cheney spoke openly about attacking Iran. Iran organized and planned for retaliatory attacks against U.S. targets everywhere that it was in a position to arm and fund clandestine groups.
Thus, the Shia protest in the Muslim world would likely be organized and widespread, and would target Americans and Israelis, and include major acts of terrorism and extreme violence.
At the same time, anti-Americanism is reaching dangerous levels in predominantly Sunni countries such as Pakistan and Afghanistan. Both countries have extremist Sunni groups that engage in terrorism, as well as conservative Islamic parties that participate in electoral politics. Any attack on Iran could see a merging of all these Sunni elements as well as of the broader Sunni population, and one could expect widespread anger in the streets.
Such widespread and angry protests could make it almost impossible for Americans or Israelis to travel, work or do business across the Arab world and the Indian subcontinent. Such protests would almost invariably wipe out the gains and aspirations of the democratic movements within the Arab Spring countries, and lead to a reinforcing of Islamic fundamentalist parties, which could be expected to jump on the anti-American bandwagon. Widespread Sunni protests would invariably make the U.S. and NATO withdrawal from Afghanistan planned for 2014 much more difficult and possibly lead to the strengthening of the Taliban. It also could lead to a possible new intifada among the Palestinians, who in any case see little hope of an agreement with Israel on a two-state solution.
Thus any attack on Iran can be expected to unleash a violent reaction throughout the Muslim world, both in the more organized Shia minority camp where Iran has influence and in the majority Sunni countries where Iran may not have influence but anti-Americanism certainly does. The risk will be greater for Israel than for anyone else – a state already isolated and besieged by hostile states. With its conflict with the Palestinians unresolved, it will find itself even more isolated and under threat. The United States will find itself besieged in many parts of the Muslim world, making normal diplomacy unworkable and the effort to enlist Muslim states to support the U.S. war against Al-Qaida more difficult.
Israel needs to carefully consider the consequences of any military action against Iran.
Ahmed Rashid, a Pakistani journalist and writer, is the author of five books, including the best-selling “Taliban” and “Descent into Chaos,” and the newly published “Pakistan on the Brink: The Future of America, Pakistan and Afghanistan” (Viking ).
Haaretz
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου