ΔΝΤ Ευχαριστούμε...GREECE say's thanks to IMF

Share This To YourBlog.biz

ΜΟΝΑΧΑ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Υπάρχουν ερημικά κοιμητήρια,

τάφοι γεμάτοι κόκκαλα δίχως ήχο,

η καρδιά διασχίζοντας μιά σήραγγα

σκοτεινή, σκοτεινή, σκοτεινή,

που στα ενδότερά της πεθαίνουμε, όπως σε ναυάγιο,

σα να καταποντιζόμασταν μες την καρδιά,

σα να κατρακυλούσαμε απ' το δέρμα στην ψυχή.

Υπάρχουν πτώματα, υπάρχουν πόδια από γλοιώδη ψυχρή άργιλλο,

υπάρχει ο θάνατος μέσα στα κόκκαλα,

σαν ήχος καθαρός,

σαν υλακή δίχως σκυλί,

που αναδύεται μεσ' από κάποιες καμπάνες, από κάποιους τάφους,

αυξαίνοντας μέσα στην υγρασία όπως τα δάκρυα ή η βροχή.

Βλέπω, μονάχος, καμιά φορά,

φέρετρα με ιστία,

να σαλπάρουν μαζί με χλωμούς πεθαμένους, και με γυναίκες που έχουν πλεξούδες νεκρές,

μαζί με ψωμάδες λευκούς σαν άγγελους,

μαζί με κορίτσια στοχαστικά παντρεμένα με συμβολαιογράφους,

φέρετρα ν' αναπλέουν το κάθετο ποτάμι των νεκρών,

το μενεξεδένιο ποτάμι,

προς τα εκεί ψηλά, με τα ιστία φουσκωμένα από τον ήχο του θανάτου,

φουσκωμένα από το σιωπηλό ήχο του του θανάτου.

Στο ηχηρό ακρογιάλι φτάνει ο θάνατος

σαν ένα παπούτσι χωρίς πόδι, σαν ένα ένδυμα χωρίς άνθρωπο,

έρχεται να κτυπήσει μ' ένα δαχτυλίδι χωρίς πέτρα και χωρίς δάχτυλο,

έρχεται να φωνάξει χωρίς στόμα, χωρίς γλώσσα, χωρίς λαρύγγι.

Τα βήματά μου ωστόσο αντηχούν

και η ενδυμασία μου αντηχεί, σιωπηλή, σαν ένα δέντρο.

Δεν ξέρω, λίγα καταλαβαίνω, μόλις βλέπω,

όμως θαρρώ πως το τραγούδι του έχει το χρώμα υγρής βιολέττας,

βιολέττας που έχει συνηθίσει το χώμα, γιατί το πρόσωπο του θανάτου είναι πράσινο,

και η ματιά του θανάτου είναι πράσινη,

με τη διαπεραστική υγρασία ενός φύλλου βιολέττας,

και το βαρύ του χρώμα ενός οργισμένου χειμώνα.

Ομως ο θάνατος προχωρεί ανάμεσα απ' τον κόσμο μεταμφιεσμένος σε σάρωθρο,

γλύφει το έδαφος αναζητώντας πεθαμένους,

ο θάνατος βρίσκεται μέσα στο σάρωθρο,

είν' η βελόνα του θανάτου αναζητώντας την κλώστή.

Ο θάνατος βρίσκεται μέσα στα κρεββάτια,

στα μαλακά τα στρώματα στις μαύρες κουβέρτες

ζει ξαπλωμένος, και ξαφνικά φυσάει :

φυσάει μ' έναν ήχο ζοφερό που φουσκώνει τα σεντόνια,

και υπάρχουν κρεββάτια που ταξιδεύουν για ένα λιμάνι

όπου ο θάνατος περιμένει, με στολή ναυάρχου.

Πάμπλο Νερούδα

Nothing But Death

There are cemeteries that are lonely,

graves full of bones that do not make a sound,

the heart moving through a tunnel,

in it darkness, darkness, darkness,

like a shipwreck we die going into ourselves,

as though we were drowning inside our hearts,

as though we lived falling out of the skin into the soul.

And there are corpses,

feet made of cold and sticky clay,

death is inside the bones,

like a barking where there are no dogs,

coming out from bells somewhere, from graves somewhere,

growing in the damp air like tears of rain.

Sometimes I see alone

coffins under sail,

embarking with the pale dead, with women that have dead hair,

with bakers who are as white as angels,

and pensive young girls married to notary publics,

caskets sailing up the vertical river of the dead,

the river of dark purple,

moving upstream with sails filled out by the sound of death,

filled by the sound of death which is silence.

Death arrives among all that sound

like a shoe with no foot in it, like a suit with no man in it,

comes and knocks, using a ring with no stone in it, with no

finger in it,

comes and shouts with no mouth, with no tongue, with no

throat.

Nevertheless its steps can be heard

and its clothing makes a hushed sound, like a tree.

I'm not sure, I understand only a little, I can hardly see,

but it seems to me that its singing has the color of damp violets,

of violets that are at home in the earth,

because the face of death is green,

and the look death gives is green,

with the penetrating dampness of a violet leaf

and the somber color of embittered winter.

But death also goes through the world dressed as a broom,

lapping the floor, looking for dead bodies,

death is inside the broom,

the broom is the tongue of death looking for corpses,

it is the needle of death looking for thread.

Death is inside the folding cots:

it spends its life sleeping on the slow mattresses,

in the black blankets, and suddenly breathes out:

it blows out a mournful sound that swells the sheets,

and the beds go sailing toward a port

where death is waiting, dressed like an admiral.

Pablo Neruda

 

  

"Residentia en la tierra"

μετάφραση Τάκη Βαρβιτσιώτη

ΜΟΝΑΧΑ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Υπάρχουν ερημικά κοιμητήρια,

τάφοι γεμάτοι κόκκαλα δίχως ήχο,

η καρδιά διασχίζοντας μιά σήραγγα

σκοτεινή, σκοτεινή, σκοτεινή,

που στα ενδότερά της πεθαίνουμε, όπως σε ναυάγιο,

σα να καταποντιζόμασταν μες την καρδιά,

σα να κατρακυλούσαμε απ' το δέρμα στην ψυχή.

Υπάρχουν πτώματα, υπάρχουν πόδια από γλοιώδη ψυχρή άργιλλο,

υπάρχει ο θάνατος μέσα στα κόκκαλα,

σαν ήχος καθαρός,

σαν υλακή δίχως σκυλί,

που αναδύεται μεσ' από κάποιες καμπάνες, από κάποιους τάφους,

αυξαίνοντας μέσα στην υγρασία όπως τα δάκρυα ή η βροχή.

Βλέπω, μονάχος, καμιά φορά,

φέρετρα με ιστία,

να σαλπάρουν μαζί με χλωμούς πεθαμένους, και με γυναίκες που έχουν πλεξούδες νεκρές,

μαζί με ψωμάδες λευκούς σαν άγγελους,

μαζί με κορίτσια στοχαστικά παντρεμένα με συμβολαιογράφους,

φέρετρα ν' αναπλέουν το κάθετο ποτάμι των νεκρών,

το μενεξεδένιο ποτάμι,

προς τα εκεί ψηλά, με τα ιστία φουσκωμένα από τον ήχο του θανάτου,

φουσκωμένα από το σιωπηλό ήχο του του θανάτου.

Στο ηχηρό ακρογιάλι φτάνει ο θάνατος

σαν ένα παπούτσι χωρίς πόδι, σαν ένα ένδυμα χωρίς άνθρωπο,

έρχεται να κτυπήσει μ' ένα δαχτυλίδι χωρίς πέτρα και χωρίς δάχτυλο,

έρχεται να φωνάξει χωρίς στόμα, χωρίς γλώσσα, χωρίς λαρύγγι.

Τα βήματά μου ωστόσο αντηχούν

και η ενδυμασία μου αντηχεί, σιωπηλή, σαν ένα δέντρο.

Δεν ξέρω, λίγα καταλαβαίνω, μόλις βλέπω,

όμως θαρρώ πως το τραγούδι του έχει το χρώμα υγρής βιολέττας,

βιολέττας που έχει συνηθίσει το χώμα, γιατί το πρόσωπο του θανάτου είναι πράσινο,

και η ματιά του θανάτου είναι πράσινη,

με τη διαπεραστική υγρασία ενός φύλλου βιολέττας,

και το βαρύ του χρώμα ενός οργισμένου χειμώνα.

Ομως ο θάνατος προχωρεί ανάμεσα απ' τον κόσμο μεταμφιεσμένος σε σάρωθρο,

γλύφει το έδαφος αναζητώντας πεθαμένους,

ο θάνατος βρίσκεται μέσα στο σάρωθρο,

είν' η βελόνα του θανάτου αναζητώντας την κλώστή.

Ο θάνατος βρίσκεται μέσα στα κρεββάτια,

στα μαλακά τα στρώματα στις μαύρες κουβέρτες

ζει ξαπλωμένος, και ξαφνικά φυσάει :

φυσάει μ' έναν ήχο ζοφερό που φουσκώνει τα σεντόνια,

και υπάρχουν κρεββάτια που ταξιδεύουν για ένα λιμάνι

όπου ο θάνατος περιμένει, με στολή ναυάρχου.

Πάμπλο Νερούδα

Nothing But Death

There are cemeteries that are lonely,

graves full of bones that do not make a sound,

the heart moving through a tunnel,

in it darkness, darkness, darkness,

like a shipwreck we die going into ourselves,

as though we were drowning inside our hearts,

as though we lived falling out of the skin into the soul.

And there are corpses,

feet made of cold and sticky clay,

death is inside the bones,

like a barking where there are no dogs,

coming out from bells somewhere, from graves somewhere,

growing in the damp air like tears of rain.

Sometimes I see alone

coffins under sail,

embarking with the pale dead, with women that have dead hair,

with bakers who are as white as angels,

and pensive young girls married to notary publics,

caskets sailing up the vertical river of the dead,

the river of dark purple,

moving upstream with sails filled out by the sound of death,

filled by the sound of death which is silence.

Death arrives among all that sound

like a shoe with no foot in it, like a suit with no man in it,

comes and knocks, using a ring with no stone in it, with no

finger in it,

comes and shouts with no mouth, with no tongue, with no

throat.

Nevertheless its steps can be heard

and its clothing makes a hushed sound, like a tree.

I'm not sure, I understand only a little, I can hardly see,

but it seems to me that its singing has the color of damp violets,

of violets that are at home in the earth,

because the face of death is green,

and the look death gives is green,

with the penetrating dampness of a violet leaf

and the somber color of embittered winter.

But death also goes through the world dressed as a broom,

lapping the floor, looking for dead bodies,

death is inside the broom,

the broom is the tongue of death looking for corpses,

it is the needle of death looking for thread.

Death is inside the folding cots:

it spends its life sleeping on the slow mattresses,

in the black blankets, and suddenly breathes out:

it blows out a mournful sound that swells the sheets,

and the beds go sailing toward a port

where death is waiting, dressed like an admiral.

Pablo Neruda

 

  

"Residentia en la tierra"

μετάφραση Τάκη Βαρβιτσιώτη