Share This To YourBlog.biz
Ένα βήμα πριν τις εκλογές, όσο οι δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν την αποδυνάμωση του δικομματισμού τόσο οι πιέσεις των δύο κομμάτων εξουσίας προς το εκλογικό σώμα εντείνονται. Με τον κίνδυνο της ακυβερνησίας απείλησε σε συνέντευξή του ο κ. Βενιζέλος ενώ ο κ. Σαμαράς θεωρεί την αυτοδυναμία ως μόνη διέξοδο από την κρίση και απειλεί με επανάληψη των εκλογών αν αυτή δεν επιτευχθεί. «Ευρώπη ή χάος» διερωτάται ο ΣΕΒ ενώ «σενάρια χάους» προβάλλει ο αστικός Τύπος. Η πολυδιάσπαση του πολιτικού χώρου και η αλματώδης άνοδος των ποσοστών των κομμάτων της Αριστεράς δημιουργεί για πρώτη φορά το ενδεχόμενο αδυναμίας διακυβέρνησης της χώρας από τα δύο κόμματα εξουσίας ακόμα και στα πλαίσια κυβερνητικής συνεργασίας τους. Γι αυτό βομβαρδίζουν με κάθε τρόπο και κάθε μέσον το εκλογικό σώμα με σενάρια ακυβερνησίας και χάους ώστε να περισώσουν στον μέγιστο δυνατό βαθμό την συσπείρωση των παλαιών ψηφοφόρων τους.
Όμως η σύμπραξή τους στην κυβέρνηση Παπαδήμου απέδειξε ότι ακόμη και στα πλαίσια κυβερνητικής συνεργασίας τους είναι αδύνατο να διαχειριστούν από κοινού τα προβλήματα της χώρας προτάσσοντας την κοινωνική τους διάσταση. Το δεύτερο μνημόνιο αποσαφήνισε τον πραγματικό ρόλο των δύο κομμάτων ακόμη και σε συνθήκες κρίσης. Προβλέπει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μετά το PSI με ποσά που ξεπερνούν τα 30 δις ευρώ χωρίς να προβλέπει την αποζημίωση των μικροαποταμιευτών που εμπιστεύθηκαν τις οικονομίες τους στο κράτος αγοράζοντας ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Επέβαλε μισθούς 255 και 285 ευρώ για τετράωρη εργασία, μείωσε στο ελάχιστο το επίδομα ανεργίας, διαλύει τον κοινωνικό ιστό της χώρας με την υποβάθμιση του συστήματος υγείας και των κοινωνικών παροχών ενώ έχουν δεσμευτεί στα πλαίσια της κυβέρνησης Παπαδήμου με το δεύτερο μνημόνιο για επιπλέον περικοπές που θα υπερβαίνουν τα 11,5 δις ευρώ για την περίοδο 2013-2014. Πώς θα υπερβούν αυτές τις δεσμεύσεις τους μετεκλογικά; Μπορούν; Μπορούν να υπερβούν τον ταξικό τους χαρακτήρα; Διότι μπορεί τα δύο μεγάλα κόμματα να είναι πολυσυλλεκτικά και να συγκροτούνται από εργάτες, αγρότες, υπαλλήλους και φυσικά και από μέλη της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου, όμως όπως σημειώνει ο Νίκος Ψυρούκης στην «Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας» η κοινωνική σύνθεση ενός κόμματος, αυτή καθ’ εαυτή, δεν είναι εκείνο το στοιχείο που καθορίζει τον ταξικό του χαρακτήρα αλλά ούτε και το πρόγραμμά του είναι καθοριστικό λόγω της δημαγωγίας που χαρακτηρίζει την πολιτική, ιδιαίτερα στη χώρα μας. Εκείνο που καθορίζει τον ταξικό χαρακτήρα ενός κόμματος είναι ποια τάξη διαδραματίζει τον ηγεμονικό ρόλο μέσα στις γραμμές του. Και η κρίση αποκάλυψε ακόμη και στους πιο δύσπιστους ότι η τάξη που ηγεμονεύει στα δύο κόμματα είναι αυτή της οικονομικής ελίτ του τόπου, του κεφαλαίου.
Μάλιστα στην προσπάθειά τους να διασώσουν τον δικομματισμό και το πολιτικό σύστημα που τον συντηρεί ακολουθούν εν μέσω της κρίσης πολιτική με την οποία διχάζουν τον λαό. Ενώ αφορίζουν τον δημόσιο τομέα και τους υπαλλήλους του, τον οποίο οι ίδιοι διαμόρφωσαν αριθμητικά και λειτουργικά μέσα από τις πελατειακές σχέσεις, στην πράξη έχουν στοχοποιήσει και ισοπεδώνουν τον ιδιωτικό τομέα για να διαμορφώσουν συνθήκες καμένης γης στις εργασιακές σχέσεις και έναν τεράστιο εφεδρικό στρατό ανέργων προς όφελος των «επενδυτών». Όμως αυτή η πολιτική υπηρετεί και άλλες σκοπιμότητες. Διαμορφώνει βαθμιαία ένα χάσμα ανάμεσα σε δύο τεράστιες πληθυσμιακά ομάδες. Στην μία ανήκουν οι υπάλληλοι του δημοσίου οι οποίοι με μειωμένους τους μισθούς θα κατορθώσουν να επιβιώσουν έστω οριακά στη διάρκεια της κρίσης και η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων που διατηρεί ανέγγιχτη την κύρια σύνταξή τους ή με δυσανάλογες προς το μέγεθος της κρίσης απώλειες. Η άλλη είναι οι μικροεπαγγελματίες και οι εργατοϋπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα οι οποίοι αντιμετωπίζουν πλέον προβλήματα επιβίωσης, πένονται και λιμοκτονούν όσο εξαντλούνται τα αποθέματά τους. Η πρώτη ομάδα των υπαλλήλων και των συνταξιούχων θα αποτελέσει τον σταθεροποιητικό παράγοντα του πολιτικού συστήματος έναντι των κοινωνικών εκρήξεων που θα ακολουθήσουν. Έτσι θα αποτελέσει το αντίβαρο στην άλωση του ιδιωτικού τομέα. Βέβαια από τη στιγμή που θα ισοπεδωθεί εργασιακά και λειτουργικά ο ιδιωτικός τομέας ας μην αμφιβάλλει κανείς ότι θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι.
Η απεργία της ΠΝΟ, όσα προβλήματα και αν δημιούργησε απέδειξε για άλλη μια φορά την αλληλεξάρτηση των κοινωνικών ομάδων στην παραγωγική διαδικασία της χώρας. Αποτελούν αλυσίδα γιαυτό και θα πρέπει να παραμένουν ενωμένες. Δεν είναι δυνατό η απεργία της ΠΝΟ να αξιολογείται μεμονωμένα και αποκομμένη από ό,τι συνταράσσει σήμερα τη χώρα. Αυτός ο πολυκερματισμός της κοινωνίας, δηλαδή της επίθεσης κάθε φορά όλων των κοινωνικών ομάδων με την παρότρυνση της κυβέρνησης και των ΜΜΕ εναντίον της μιας που αντιδρά, οδηγεί στην πολυδιάσπαση της κοινωνικής συνοχής και στον κοινωνικό εμφύλιο διασώζοντας την κυβέρνηση και εξωραΐζοντας την πολιτική της. Με αυτή την πρακτική είναι γελασμένος όποιος πιστεύει ότι δεν θα έλθει η σειρά του. Και όχι μόνον θα έλθει, αλλά όταν θα έλθει θα είναι απομονωμένος και ανυπεράσπιστος.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Ένα βήμα πριν τις εκλογές, όσο οι δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν την αποδυνάμωση του δικομματισμού τόσο οι πιέσεις των δύο κομμάτων εξουσίας προς το εκλογικό σώμα εντείνονται. Με τον κίνδυνο της ακυβερνησίας απείλησε σε συνέντευξή του ο κ. Βενιζέλος ενώ ο κ. Σαμαράς θεωρεί την αυτοδυναμία ως μόνη διέξοδο από την κρίση και απειλεί με επανάληψη των εκλογών αν αυτή δεν επιτευχθεί. «Ευρώπη ή χάος» διερωτάται ο ΣΕΒ ενώ «σενάρια χάους» προβάλλει ο αστικός Τύπος. Η πολυδιάσπαση του πολιτικού χώρου και η αλματώδης άνοδος των ποσοστών των κομμάτων της Αριστεράς δημιουργεί για πρώτη φορά το ενδεχόμενο αδυναμίας διακυβέρνησης της χώρας από τα δύο κόμματα εξουσίας ακόμα και στα πλαίσια κυβερνητικής συνεργασίας τους. Γι αυτό βομβαρδίζουν με κάθε τρόπο και κάθε μέσον το εκλογικό σώμα με σενάρια ακυβερνησίας και χάους ώστε να περισώσουν στον μέγιστο δυνατό βαθμό την συσπείρωση των παλαιών ψηφοφόρων τους.
Όμως η σύμπραξή τους στην κυβέρνηση Παπαδήμου απέδειξε ότι ακόμη και στα πλαίσια κυβερνητικής συνεργασίας τους είναι αδύνατο να διαχειριστούν από κοινού τα προβλήματα της χώρας προτάσσοντας την κοινωνική τους διάσταση. Το δεύτερο μνημόνιο αποσαφήνισε τον πραγματικό ρόλο των δύο κομμάτων ακόμη και σε συνθήκες κρίσης. Προβλέπει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μετά το PSI με ποσά που ξεπερνούν τα 30 δις ευρώ χωρίς να προβλέπει την αποζημίωση των μικροαποταμιευτών που εμπιστεύθηκαν τις οικονομίες τους στο κράτος αγοράζοντας ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Επέβαλε μισθούς 255 και 285 ευρώ για τετράωρη εργασία, μείωσε στο ελάχιστο το επίδομα ανεργίας, διαλύει τον κοινωνικό ιστό της χώρας με την υποβάθμιση του συστήματος υγείας και των κοινωνικών παροχών ενώ έχουν δεσμευτεί στα πλαίσια της κυβέρνησης Παπαδήμου με το δεύτερο μνημόνιο για επιπλέον περικοπές που θα υπερβαίνουν τα 11,5 δις ευρώ για την περίοδο 2013-2014. Πώς θα υπερβούν αυτές τις δεσμεύσεις τους μετεκλογικά; Μπορούν; Μπορούν να υπερβούν τον ταξικό τους χαρακτήρα; Διότι μπορεί τα δύο μεγάλα κόμματα να είναι πολυσυλλεκτικά και να συγκροτούνται από εργάτες, αγρότες, υπαλλήλους και φυσικά και από μέλη της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου, όμως όπως σημειώνει ο Νίκος Ψυρούκης στην «Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας» η κοινωνική σύνθεση ενός κόμματος, αυτή καθ’ εαυτή, δεν είναι εκείνο το στοιχείο που καθορίζει τον ταξικό του χαρακτήρα αλλά ούτε και το πρόγραμμά του είναι καθοριστικό λόγω της δημαγωγίας που χαρακτηρίζει την πολιτική, ιδιαίτερα στη χώρα μας. Εκείνο που καθορίζει τον ταξικό χαρακτήρα ενός κόμματος είναι ποια τάξη διαδραματίζει τον ηγεμονικό ρόλο μέσα στις γραμμές του. Και η κρίση αποκάλυψε ακόμη και στους πιο δύσπιστους ότι η τάξη που ηγεμονεύει στα δύο κόμματα είναι αυτή της οικονομικής ελίτ του τόπου, του κεφαλαίου.
Μάλιστα στην προσπάθειά τους να διασώσουν τον δικομματισμό και το πολιτικό σύστημα που τον συντηρεί ακολουθούν εν μέσω της κρίσης πολιτική με την οποία διχάζουν τον λαό. Ενώ αφορίζουν τον δημόσιο τομέα και τους υπαλλήλους του, τον οποίο οι ίδιοι διαμόρφωσαν αριθμητικά και λειτουργικά μέσα από τις πελατειακές σχέσεις, στην πράξη έχουν στοχοποιήσει και ισοπεδώνουν τον ιδιωτικό τομέα για να διαμορφώσουν συνθήκες καμένης γης στις εργασιακές σχέσεις και έναν τεράστιο εφεδρικό στρατό ανέργων προς όφελος των «επενδυτών». Όμως αυτή η πολιτική υπηρετεί και άλλες σκοπιμότητες. Διαμορφώνει βαθμιαία ένα χάσμα ανάμεσα σε δύο τεράστιες πληθυσμιακά ομάδες. Στην μία ανήκουν οι υπάλληλοι του δημοσίου οι οποίοι με μειωμένους τους μισθούς θα κατορθώσουν να επιβιώσουν έστω οριακά στη διάρκεια της κρίσης και η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων που διατηρεί ανέγγιχτη την κύρια σύνταξή τους ή με δυσανάλογες προς το μέγεθος της κρίσης απώλειες. Η άλλη είναι οι μικροεπαγγελματίες και οι εργατοϋπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα οι οποίοι αντιμετωπίζουν πλέον προβλήματα επιβίωσης, πένονται και λιμοκτονούν όσο εξαντλούνται τα αποθέματά τους. Η πρώτη ομάδα των υπαλλήλων και των συνταξιούχων θα αποτελέσει τον σταθεροποιητικό παράγοντα του πολιτικού συστήματος έναντι των κοινωνικών εκρήξεων που θα ακολουθήσουν. Έτσι θα αποτελέσει το αντίβαρο στην άλωση του ιδιωτικού τομέα. Βέβαια από τη στιγμή που θα ισοπεδωθεί εργασιακά και λειτουργικά ο ιδιωτικός τομέας ας μην αμφιβάλλει κανείς ότι θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι.
Η απεργία της ΠΝΟ, όσα προβλήματα και αν δημιούργησε απέδειξε για άλλη μια φορά την αλληλεξάρτηση των κοινωνικών ομάδων στην παραγωγική διαδικασία της χώρας. Αποτελούν αλυσίδα γιαυτό και θα πρέπει να παραμένουν ενωμένες. Δεν είναι δυνατό η απεργία της ΠΝΟ να αξιολογείται μεμονωμένα και αποκομμένη από ό,τι συνταράσσει σήμερα τη χώρα. Αυτός ο πολυκερματισμός της κοινωνίας, δηλαδή της επίθεσης κάθε φορά όλων των κοινωνικών ομάδων με την παρότρυνση της κυβέρνησης και των ΜΜΕ εναντίον της μιας που αντιδρά, οδηγεί στην πολυδιάσπαση της κοινωνικής συνοχής και στον κοινωνικό εμφύλιο διασώζοντας την κυβέρνηση και εξωραΐζοντας την πολιτική της. Με αυτή την πρακτική είναι γελασμένος όποιος πιστεύει ότι δεν θα έλθει η σειρά του. Και όχι μόνον θα έλθει, αλλά όταν θα έλθει θα είναι απομονωμένος και ανυπεράσπιστος.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου