PS WEB SOLUTION ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΡΕΕΕΕ!!!!!: Παραλογισμοί σε μια χώρα και το Κόμμα του Μνημονίου

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Παραλογισμοί σε μια χώρα και το Κόμμα του Μνημονίου

Share This To YourBlog.biz


Του καθηγητή: Νίκου Κοτζιά


Παραλογισμοί σε μια χώρα και το Κόμμα του Μνημονίου
Σε μία εβδομάδα ψηφίζουμε. Πολλοί έχουν την καλοσύνη να θέλουν να με συμβουλευτούν. Εκείνο που πάντα απαντώ, όπως κάνω στα περισσότερα ζητήματα στη ζωή μου είναι να μην τους δίνω «τη δική μου λύση», αλλά κριτήρια που να εμπλουτίσουν, διευκολύνουν ή σιγουρέψουν τη δική τους επιλογή. Πολλοί ψηφοφόροι με ρωτούν κατά πόσο «είναι αποτελεσματικό και ορθό να ψηφίσουν αντιμνημονιακά» ή «καλύτερα να μείνουν στην πεπατημένη». Βρίσκονται, δηλαδή παγιδευμένοι στο ερώτημα αν πρέπει να τελειώνουν με το υπάρχον κυρίαρχο πολιτικό σύστημα ή όχι. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να διερευνήσουμε, ποιοι μπορούν να αναρωτιούνται ακόμα αν θα πρέπει να στηρίξουν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα το τελευταίο με τη σημερινή του ηγεσία και για ποιό λόγο. Τι παραβλέπουν αυτοί που ακόμα έχουν τέτοια ερωτήματα και ποιες και ποιανού είναι οι ευθύνες ως προς αυτά.



Ποιοι σκέφτονται να ψηφίσουν Κόμματα του Μνημονίου;
Ας ξεκινήσουμε με μια παγερά ρεαλιστική εκτίμηση, στην Ελλάδα υπάρχουν ισχυρά συμφέροντα, πριν από όλα η διαπλοκή, που κερδίζουν ή διασώζουν κέρδη, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, χάρη στην παρουσία του ξένου παράγοντα. Ο τελευταίος δρα ως «ο από μηχανής θεός» και ανατροπέας των πραγματικών συσχετισμών. Γύρω από αυτά τα συμφέροντα έχουν οργανωθεί μερικές δεκάδες χιλιάδων προσώπων που αποκομίζουν εισοδήματα και ισχύ πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που θα είχαν χωρίς την τρόικα και τη διαπλοκή. Σε αυτούς κατατάσσω πριν από όλους τους τραπεζίτες, οι οποίοι έχουν ως αιχμή του δόρατος τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας. Μιας ιδιωτικής εταιρείας που παριστάνει τον εκπρόσωπο «του γενικού καλού» και όχι των στενών συμφερόντων των μετόχων της που είναι καιρός να τα δώσει στη δημοσιότητα! Σε αυτά τα συμφέροντα των λίγων κατατάσσονται ασφαλώς οι ιδιοκτήτες των περισσότερων μεγάλων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης τα οποία εκπροσωπούν τα συμφέροντα τόσο των τυπικά ιδιοκτητών τους, οι οποίοι είναι εργολάβοι και άλλοι «επιχειρηματίες», όσο και των πραγματικών ιδιοκτητών τους που είναι οι τραπεζίτες κάτοχοι των μετοχοδανείων τους. Στους πιο πάνω μπορούν να συμπεριληφθούν ακόμα μεγαλοδημοσιογράφοι και νεροπίστολα, εταιρίες συμβούλων, συνδεόμενους με ξένα συμφέροντα κοκ.


Ολοι όσοι αναφέρθηκαν έχουν ανάγκη, προκειμένου να ασκούν εξουσία στην Ελλάδα ή και να την στηρίζουν, να παραπληροφορούν τους έλληνες πολίτες και να αποσιωπούν εναλλακτικούς δρόμους και πολιτικές που υπάρχουν. Αναφέρομαι κύρια στα ΜΜΕ και άλλες εταιρείες.


Αναφέρομαι, όμως, επίσης, και στα κόμματα. Περιορίζομαι να υπενθυμίσω ένα πολύ χαρακτηριστικό στοιχείο. Από τους 15 μελετητές και πολιτικούς αναλυτές που αποκάλυψαν, ανέλυσαν και απέδειξαν το τι πραγματικά γινόταν από το πρώτο εξάμηνο του 2010 με τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, τις επικαιροποιήσεις και τις δανειακές συμβάσεις, -όταν το σύνολο των κομμάτων ούτε είχαν κάνει τον κόπο να τα διαβάσουν-, μόνο δύο είναι υποψήφιοι. Αντίθετα, υπάρχουν σε όλα τα κόμματα υποψήφιοι, ακόμα και επικεφαλής ψηφοδελτίων επικρατείας, που δεν είναι σε θέση να καταλάβουν καν τα κείμενα τέτοιων συμβάσεων και μνημονίων και σίγουρα «θα πάνε αδιάβαστοι και με το Μνημόνιο 3» που ήδη βρίσκεται καθοδόν. Ο λόγος που είναι υποψήφιοι συνδέεται δε περισσότερο με το ότι «είναι κράχτες ψήφων» ή στήριξης της διαπλοκής, παρά φορείς λύσεων. Τρανότερη απόδειξη δεν θα μπορούσε να υπάρξει για το πώς η χώρα συνεχίζει να αρμενίζει στραβά. Αλλά επ’ αυτών αναλυτικότερα μετά τις εκλογές.Πολιτικάντικη Υποκρισία ή παραδοχή ανικανότητας;


Αν ζούσαμε σε μια χώρα όπου κυριαρχεί ακόμα μια στέρεη κοινωνική ηθική, τότε τουλάχιστον 100 μέλη της σημερινής βουλής θα έπρεπε να είχαν κάνει χαρακίρι. Τα δε άλλα 100 να είχαν αποσυρθεί της πολιτικής! Γιατί είμαι έτσι απόλυτος; Πολύ απλά: διότι όλοι αυτοί στην καλύτερη περίπτωση δεν κατάλαβαν, δεν διάβασαν, δεν άντεξαν σε πιέσεις. Διότι παρέδωσαν αμαχητί την κυριαρχία της χώρας και την κυριαρχία της βουλής, τουτέστιν τον θεσμικό πυρήνα της δημοκρατίας. Το γεγονός ότι η πλειοψηφία των βουλευτών των κομμάτων του Μνημονίου πλέουν αμέριμνοι τις θάλασσες των υποψηφίων στις παρούσες εκλογές, έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν νοιάζονται για τη χώρα. Ότι διαθέτουν ακόμα πελατειακές σχέσεις και ελπίζουν ότι αυτές θα αποδώσουν. Ελπίζω να λαθεύουν. Αν όχι, τότε όχι μόνο αυτοί οι πολιτικοί δεν κατάλαβαν τίποτα από το δράμα της χώρας, αλλά και οι πολίτες που τους ψηφίσαν, καμώνονται ότι τάχα θέλουν μεταρρυθμίσεις, αλλά στην ουσία επιζητούν την διατήρηση ειδικών σχέσεων και προσβάσεων, όπως συνέβαινε και στο παρελθόν.


Υπάρχουν, όμως, πολίτες, που στηρίζουν τα κόμματα του Μνημονίου με καλοπροαίρετες προθέσεις και, ταυτόχρονα, τρόπο παντελώς παράλογο. Πιστεύουν (χάρη στα ΜΜΕ και άλλα τινά εργαλεία εγκεφαλικής πλύσης και ξεπλύματος χρημάτων) ότι η χώρα θα βρεθεί στο γκρεμό αν δεν συνεχίσουν να μας κυβερνούν οι ίδιοι που μας κυβερνούσαν τα τελευταία 38 χρόνια. Πρόκειται για μια στάση συνήθειας; Για στερεότυπα εκλογικής συμπεριφοράς; Δογματικές αντιλήψεις για την πρόσδεση σε κόμματα που δεν δεσμεύονται από τα ίδια τα προγράμματά τους; από φόβο και απελπισία; Πιθανότατα κυριαρχούνται από ένα μείγμα τέτοιων συναισθημάτων, ενστίκτων, στάσεων ζωής.


Πέρα από την ανάλυση των αιτιών των ατομικών στάσεων όσων στηρίζουν τα κόμματα του Μνημονίου και του μείγματος αντιλήψεων και αισθημάτων τους, θα πρέπει να προσθέσουμε και το γεγονός ότι πολλοί πολίτες δεν παρατηρούν συνειδητά την ίδια την εκλογική μάχη. 


αυτή έχουν ήδη αναιρεθεί όλα τα βασικά επιχειρήματα του συνόλου των φιλομνημονιακών δυνάμεων. Επί παραδείγματι, όταν ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ κάνουν λόγο για τροποποιήσεις και αλλαγές στην δεύτερη μνημονιακή σύμβαση πιθανόν να το πιστεύουν. Αλλά σε αυτή την περίπτωση αναιρούν όλη την κεντρική τους επιχειρηματολογία των δυόμιση τελευταίων ετών για «μονόδρομο». Αν υποκρίνονται ότι το πιστεύουν, τότε επιβεβαιώνουν ότι είναι πολιτικάντηδες του χείριστου είδους. Ανάλογα, όταν λένε ότι είναι σε θέση να πείσουν τον ξένο παράγοντα για αλλαγές στις πιο ακραία αντικοινωνικές πολιτικές, τότε ουσιαστικά παραδέχονται ότι όχι μόνο δεν υπάρχουν μονόδρομοι, αλλά και ότι δεν διαπραγματεύτηκαν, και ότι η κριτική επ’ αυτού ήταν και είναι ορθή πέρα ως πέρα. Η ουσία είναι ότι όλη η προεκλογική καμπάνια των κομμάτων του μνημονίου συντίθεται από έμμεσες παραδοχές ανικανότητας και υποκριτικές προσφορές για το μέλλον σε έναν λαό που του κατέστρεψαν τη χώρα και το μέλλον του.


Τι κάνει κάποιους πολίτες να στηρίζουν ξανά τους καταστροφείς της χώρας;
Υπάρχουν πολίτες που φοβούνται το άγνωστο «χάος» που τους προαναγγέλλουν τα κόμματα του Μνημονίου αν δεν τα ψηφίσουν, περισσότερο από το σίγουρο χάος που έχει ήδη αρχίσει και συνεχίζεται να υλοποιείται. Οι δυνάμεις που βγαίνουν κερδισμένες από την κρίση προσπαθούν να δημιουργήσουν στους πολίτες φόβο όχι για το χάος» και την καταστροφή που ήδη γνωρίζουν, που προκάλεσαν τα μνημόνια, αλλά για εκείνο που δεν γνωρίζουν ακόμα και τους είναι με μια έννοια ασύλληπτο. Δηλαδή, για κάθε εναλλακτική πολιτική. Μέσα από αυτό το εκβιαστικό μπλοκάρισμα της βαθιάς ανθρώπινης δυνατότητας του σκέπτεσθαι, οι πολίτες κάνουν μια ουσιαστική αφαίρεση. Δεν αποδίδουν επαρκώς τις ευθύνες που έχουν στη σημερινή κατάσταση οι δυνάμεις που προσπαθούν να εμφανίσουν την διάλυση της χώρας ως λύση και κάθε άλλη πολιτική, ως καταστροφή και χάος. Ότι πρόκειται για τις ίδιες δυνάμεις που δημιούργησαν το πρόβλημα και το οδήγησαν στην καταστροφή. Ότι δεν είναι δυνατό να λύσουν τα προβλήματα της χώρας εκείνοι όσοι την έφεραν στην καταστροφή και αποδείχτηκαν άβουλοι, ανίκανοι ή και δέσμιοι συμφερόντων. Ότι αν είναι μια φορά τρέλα που εμφανίζονταν το 2009-12 ως σωτήρες μας εκείνοι που μας έφεραν στο χείλος της καταστροφής, πρόκειται για παραλογισμό να παριστάνουν τους μελλοντικούς σωτήρες, οι χθεσινοί και σημερινοί
καταστροφείς.


Δύο ειδών ευθύνες
Οι κύριες ευθύνες βαραίνουν εκείνους που μας κυβέρνησαν, κυβερνούν και έχουν το θράσος να θέλουν να κυβερνήσουν. Ευθύνες υπάρχουν, όμως, και στην άλλη πλευρά, σε εμάς. Που δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε την καταστροφή. Οι ευθύνες αυτές θα είναι πολλαπλές αν επιτρέψουμε στους καταστροφείς να ξαναπάρουν την κυβερνητική εξουσία. Οι ενέργειες των δημοκρατικών αντιμνημονιακών δυνάμεων δεν υπήρξαν μέχρι τώρα επαρκείς. Εδειξαν και εκείνες να φροντίζουν περισσότερο του αναγκαίου τα εσωτερικά τους μέτωπα και ισορροπίες. Να νοιάζονται περισσότερο να πάρουν ένα κομμάτι πίτας από την εκλογική άνοδο των αντιμνημονιακών δυνάμεων παρά να δώσουν άμεσες, πρακτικές, και κατανοητές εφαρμόσιμες λύσεις. Ελπίζω ότι ο χρόνος μετά τις εκλογές θα πυκνώσει σε μια κατεύθυνση εφαρμοσμένων θετικών πολιτικών μακριά από τις αναφερθείσες αδυναμίες.



Του καθηγητή: Νίκου Κοτζιά


Παραλογισμοί σε μια χώρα και το Κόμμα του Μνημονίου
Σε μία εβδομάδα ψηφίζουμε. Πολλοί έχουν την καλοσύνη να θέλουν να με συμβουλευτούν. Εκείνο που πάντα απαντώ, όπως κάνω στα περισσότερα ζητήματα στη ζωή μου είναι να μην τους δίνω «τη δική μου λύση», αλλά κριτήρια που να εμπλουτίσουν, διευκολύνουν ή σιγουρέψουν τη δική τους επιλογή. Πολλοί ψηφοφόροι με ρωτούν κατά πόσο «είναι αποτελεσματικό και ορθό να ψηφίσουν αντιμνημονιακά» ή «καλύτερα να μείνουν στην πεπατημένη». Βρίσκονται, δηλαδή παγιδευμένοι στο ερώτημα αν πρέπει να τελειώνουν με το υπάρχον κυρίαρχο πολιτικό σύστημα ή όχι. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να διερευνήσουμε, ποιοι μπορούν να αναρωτιούνται ακόμα αν θα πρέπει να στηρίξουν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα το τελευταίο με τη σημερινή του ηγεσία και για ποιό λόγο. Τι παραβλέπουν αυτοί που ακόμα έχουν τέτοια ερωτήματα και ποιες και ποιανού είναι οι ευθύνες ως προς αυτά.



Ποιοι σκέφτονται να ψηφίσουν Κόμματα του Μνημονίου;
Ας ξεκινήσουμε με μια παγερά ρεαλιστική εκτίμηση, στην Ελλάδα υπάρχουν ισχυρά συμφέροντα, πριν από όλα η διαπλοκή, που κερδίζουν ή διασώζουν κέρδη, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, χάρη στην παρουσία του ξένου παράγοντα. Ο τελευταίος δρα ως «ο από μηχανής θεός» και ανατροπέας των πραγματικών συσχετισμών. Γύρω από αυτά τα συμφέροντα έχουν οργανωθεί μερικές δεκάδες χιλιάδων προσώπων που αποκομίζουν εισοδήματα και ισχύ πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που θα είχαν χωρίς την τρόικα και τη διαπλοκή. Σε αυτούς κατατάσσω πριν από όλους τους τραπεζίτες, οι οποίοι έχουν ως αιχμή του δόρατος τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας. Μιας ιδιωτικής εταιρείας που παριστάνει τον εκπρόσωπο «του γενικού καλού» και όχι των στενών συμφερόντων των μετόχων της που είναι καιρός να τα δώσει στη δημοσιότητα! Σε αυτά τα συμφέροντα των λίγων κατατάσσονται ασφαλώς οι ιδιοκτήτες των περισσότερων μεγάλων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης τα οποία εκπροσωπούν τα συμφέροντα τόσο των τυπικά ιδιοκτητών τους, οι οποίοι είναι εργολάβοι και άλλοι «επιχειρηματίες», όσο και των πραγματικών ιδιοκτητών τους που είναι οι τραπεζίτες κάτοχοι των μετοχοδανείων τους. Στους πιο πάνω μπορούν να συμπεριληφθούν ακόμα μεγαλοδημοσιογράφοι και νεροπίστολα, εταιρίες συμβούλων, συνδεόμενους με ξένα συμφέροντα κοκ.


Ολοι όσοι αναφέρθηκαν έχουν ανάγκη, προκειμένου να ασκούν εξουσία στην Ελλάδα ή και να την στηρίζουν, να παραπληροφορούν τους έλληνες πολίτες και να αποσιωπούν εναλλακτικούς δρόμους και πολιτικές που υπάρχουν. Αναφέρομαι κύρια στα ΜΜΕ και άλλες εταιρείες.


Αναφέρομαι, όμως, επίσης, και στα κόμματα. Περιορίζομαι να υπενθυμίσω ένα πολύ χαρακτηριστικό στοιχείο. Από τους 15 μελετητές και πολιτικούς αναλυτές που αποκάλυψαν, ανέλυσαν και απέδειξαν το τι πραγματικά γινόταν από το πρώτο εξάμηνο του 2010 με τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, τις επικαιροποιήσεις και τις δανειακές συμβάσεις, -όταν το σύνολο των κομμάτων ούτε είχαν κάνει τον κόπο να τα διαβάσουν-, μόνο δύο είναι υποψήφιοι. Αντίθετα, υπάρχουν σε όλα τα κόμματα υποψήφιοι, ακόμα και επικεφαλής ψηφοδελτίων επικρατείας, που δεν είναι σε θέση να καταλάβουν καν τα κείμενα τέτοιων συμβάσεων και μνημονίων και σίγουρα «θα πάνε αδιάβαστοι και με το Μνημόνιο 3» που ήδη βρίσκεται καθοδόν. Ο λόγος που είναι υποψήφιοι συνδέεται δε περισσότερο με το ότι «είναι κράχτες ψήφων» ή στήριξης της διαπλοκής, παρά φορείς λύσεων. Τρανότερη απόδειξη δεν θα μπορούσε να υπάρξει για το πώς η χώρα συνεχίζει να αρμενίζει στραβά. Αλλά επ’ αυτών αναλυτικότερα μετά τις εκλογές.Πολιτικάντικη Υποκρισία ή παραδοχή ανικανότητας;


Αν ζούσαμε σε μια χώρα όπου κυριαρχεί ακόμα μια στέρεη κοινωνική ηθική, τότε τουλάχιστον 100 μέλη της σημερινής βουλής θα έπρεπε να είχαν κάνει χαρακίρι. Τα δε άλλα 100 να είχαν αποσυρθεί της πολιτικής! Γιατί είμαι έτσι απόλυτος; Πολύ απλά: διότι όλοι αυτοί στην καλύτερη περίπτωση δεν κατάλαβαν, δεν διάβασαν, δεν άντεξαν σε πιέσεις. Διότι παρέδωσαν αμαχητί την κυριαρχία της χώρας και την κυριαρχία της βουλής, τουτέστιν τον θεσμικό πυρήνα της δημοκρατίας. Το γεγονός ότι η πλειοψηφία των βουλευτών των κομμάτων του Μνημονίου πλέουν αμέριμνοι τις θάλασσες των υποψηφίων στις παρούσες εκλογές, έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν νοιάζονται για τη χώρα. Ότι διαθέτουν ακόμα πελατειακές σχέσεις και ελπίζουν ότι αυτές θα αποδώσουν. Ελπίζω να λαθεύουν. Αν όχι, τότε όχι μόνο αυτοί οι πολιτικοί δεν κατάλαβαν τίποτα από το δράμα της χώρας, αλλά και οι πολίτες που τους ψηφίσαν, καμώνονται ότι τάχα θέλουν μεταρρυθμίσεις, αλλά στην ουσία επιζητούν την διατήρηση ειδικών σχέσεων και προσβάσεων, όπως συνέβαινε και στο παρελθόν.


Υπάρχουν, όμως, πολίτες, που στηρίζουν τα κόμματα του Μνημονίου με καλοπροαίρετες προθέσεις και, ταυτόχρονα, τρόπο παντελώς παράλογο. Πιστεύουν (χάρη στα ΜΜΕ και άλλα τινά εργαλεία εγκεφαλικής πλύσης και ξεπλύματος χρημάτων) ότι η χώρα θα βρεθεί στο γκρεμό αν δεν συνεχίσουν να μας κυβερνούν οι ίδιοι που μας κυβερνούσαν τα τελευταία 38 χρόνια. Πρόκειται για μια στάση συνήθειας; Για στερεότυπα εκλογικής συμπεριφοράς; Δογματικές αντιλήψεις για την πρόσδεση σε κόμματα που δεν δεσμεύονται από τα ίδια τα προγράμματά τους; από φόβο και απελπισία; Πιθανότατα κυριαρχούνται από ένα μείγμα τέτοιων συναισθημάτων, ενστίκτων, στάσεων ζωής.


Πέρα από την ανάλυση των αιτιών των ατομικών στάσεων όσων στηρίζουν τα κόμματα του Μνημονίου και του μείγματος αντιλήψεων και αισθημάτων τους, θα πρέπει να προσθέσουμε και το γεγονός ότι πολλοί πολίτες δεν παρατηρούν συνειδητά την ίδια την εκλογική μάχη. 


αυτή έχουν ήδη αναιρεθεί όλα τα βασικά επιχειρήματα του συνόλου των φιλομνημονιακών δυνάμεων. Επί παραδείγματι, όταν ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ κάνουν λόγο για τροποποιήσεις και αλλαγές στην δεύτερη μνημονιακή σύμβαση πιθανόν να το πιστεύουν. Αλλά σε αυτή την περίπτωση αναιρούν όλη την κεντρική τους επιχειρηματολογία των δυόμιση τελευταίων ετών για «μονόδρομο». Αν υποκρίνονται ότι το πιστεύουν, τότε επιβεβαιώνουν ότι είναι πολιτικάντηδες του χείριστου είδους. Ανάλογα, όταν λένε ότι είναι σε θέση να πείσουν τον ξένο παράγοντα για αλλαγές στις πιο ακραία αντικοινωνικές πολιτικές, τότε ουσιαστικά παραδέχονται ότι όχι μόνο δεν υπάρχουν μονόδρομοι, αλλά και ότι δεν διαπραγματεύτηκαν, και ότι η κριτική επ’ αυτού ήταν και είναι ορθή πέρα ως πέρα. Η ουσία είναι ότι όλη η προεκλογική καμπάνια των κομμάτων του μνημονίου συντίθεται από έμμεσες παραδοχές ανικανότητας και υποκριτικές προσφορές για το μέλλον σε έναν λαό που του κατέστρεψαν τη χώρα και το μέλλον του.


Τι κάνει κάποιους πολίτες να στηρίζουν ξανά τους καταστροφείς της χώρας;
Υπάρχουν πολίτες που φοβούνται το άγνωστο «χάος» που τους προαναγγέλλουν τα κόμματα του Μνημονίου αν δεν τα ψηφίσουν, περισσότερο από το σίγουρο χάος που έχει ήδη αρχίσει και συνεχίζεται να υλοποιείται. Οι δυνάμεις που βγαίνουν κερδισμένες από την κρίση προσπαθούν να δημιουργήσουν στους πολίτες φόβο όχι για το χάος» και την καταστροφή που ήδη γνωρίζουν, που προκάλεσαν τα μνημόνια, αλλά για εκείνο που δεν γνωρίζουν ακόμα και τους είναι με μια έννοια ασύλληπτο. Δηλαδή, για κάθε εναλλακτική πολιτική. Μέσα από αυτό το εκβιαστικό μπλοκάρισμα της βαθιάς ανθρώπινης δυνατότητας του σκέπτεσθαι, οι πολίτες κάνουν μια ουσιαστική αφαίρεση. Δεν αποδίδουν επαρκώς τις ευθύνες που έχουν στη σημερινή κατάσταση οι δυνάμεις που προσπαθούν να εμφανίσουν την διάλυση της χώρας ως λύση και κάθε άλλη πολιτική, ως καταστροφή και χάος. Ότι πρόκειται για τις ίδιες δυνάμεις που δημιούργησαν το πρόβλημα και το οδήγησαν στην καταστροφή. Ότι δεν είναι δυνατό να λύσουν τα προβλήματα της χώρας εκείνοι όσοι την έφεραν στην καταστροφή και αποδείχτηκαν άβουλοι, ανίκανοι ή και δέσμιοι συμφερόντων. Ότι αν είναι μια φορά τρέλα που εμφανίζονταν το 2009-12 ως σωτήρες μας εκείνοι που μας έφεραν στο χείλος της καταστροφής, πρόκειται για παραλογισμό να παριστάνουν τους μελλοντικούς σωτήρες, οι χθεσινοί και σημερινοί
καταστροφείς.


Δύο ειδών ευθύνες
Οι κύριες ευθύνες βαραίνουν εκείνους που μας κυβέρνησαν, κυβερνούν και έχουν το θράσος να θέλουν να κυβερνήσουν. Ευθύνες υπάρχουν, όμως, και στην άλλη πλευρά, σε εμάς. Που δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε την καταστροφή. Οι ευθύνες αυτές θα είναι πολλαπλές αν επιτρέψουμε στους καταστροφείς να ξαναπάρουν την κυβερνητική εξουσία. Οι ενέργειες των δημοκρατικών αντιμνημονιακών δυνάμεων δεν υπήρξαν μέχρι τώρα επαρκείς. Εδειξαν και εκείνες να φροντίζουν περισσότερο του αναγκαίου τα εσωτερικά τους μέτωπα και ισορροπίες. Να νοιάζονται περισσότερο να πάρουν ένα κομμάτι πίτας από την εκλογική άνοδο των αντιμνημονιακών δυνάμεων παρά να δώσουν άμεσες, πρακτικές, και κατανοητές εφαρμόσιμες λύσεις. Ελπίζω ότι ο χρόνος μετά τις εκλογές θα πυκνώσει σε μια κατεύθυνση εφαρμοσμένων θετικών πολιτικών μακριά από τις αναφερθείσες αδυναμίες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου