Share This To YourBlog.biz
Στις 6 Μαΐου, να γυρίσουμε οριστικά τη σελίδα της 21ης Απριλίου
Η 21η Απριλίου υπήρξε αποφράδα μέρα στην Ιστορία των ευρωπαϊκών λαών, και ιδιαίτερα του γαλλικού και του ελληνικού, μια μέρα οπισθοδρόμησης για τη δημοκρατία.
Στις 21 Απριλίου 2002, ο πρώτος γύρος των γαλλικών προεδρικών εκλογών κατέληγε στον αποκλεισμό του υποψηφίου της Αριστεράς, του σοσιαλιστή Λιονέλ Ζοσπέν. Παρέμεναν λοιπόν στο στίβο για τον δεύτερο γύρο ο υποψήφιος της συντηρητικής Δεξιάς και ο υποψήφιος της Άκρας δεξιάς.
Τριάντα πέντε χρόνια νωρίτερα, στις 21 Απριλίου 1967, τα τανκς καταλάμβαναν την Αθήνα και η δικτατορία των συνταγματαρχών εγκαθιδρυόταν στην Ελλάδα με την ενεργό συμμετοχή της CIA.
Φέτος, στις 6 Μαΐου, σε μια νέα ειρωνεία της Ιστορίας, ο γαλλικός και ο ελληνικός λαός έχουν ξανά ραντεβού με τη μοίρα τους. Την ίδια μέρα, θα πρέπει να ψηφίσουν και να εκλέξουν αυτούς που θα τους κυβερνήσουν.
Στη Γαλλία θα εκλεγεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και στην Ελλάδα θα καθοριστεί η σύνθεση της Βουλής, απ’ όπου θα προκύψουν η Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός.
Στις 6 Μαΐου, Έλληνες και Γάλλοι μαζί, μπορούν, με τις επιλογές τους, να συμβάλουν δυναμικά στον αναπροσανατολισμό της Ευρώπης. Να τη βγάλουν από την πεπατημένη της λιτότητας και της παρακμής και να την ξαναφέρουν στο δρόμο της δημοκρατίας και της ανάπτυξης.
Λιτότητα : ένα αδιέξοδο όλο και πιο φανερό
Από τα πρώτα κιόλας μέτρα που αποφασίστηκαν τον Ιανουάριο του 2010, η Ελλάδα εμφανίζεται σαν το πειραματικό εργαστήριο όπου θα εφαρμοστούν τα μέτρα λιτότητας που σταδιακά θα αφορούν ολόκληρη την Ευρώπη. Μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, περικοπές των συντάξεων, αύξηση των φόρων, περιστολή του προϋπολογισμού των υπουργείων και των δημοσίων υπηρεσιών, και στη συνέχεια μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, ιδιωτικοποιήσεις, μεταρρύθμιση των συντάξεων, απορύθμιση του εργασιακού Δικαίου, πρόκειται πράγματι να εφαρμοστούν παντού.
Παντού, ο απολογισμός των ασκούμενων πολιτικών είναι ο ίδιος: τεράστια κοινωνική οπισθοδρόμηση, οικονομίες σε ύφεση. Οι πολιτικές αυτές αιτιολογήθηκαν με το αναμάσημα της ανάγκης για μείωση του δημοσίου χρέους. Για άλλη μια φορά στην Ιστορία της ανθρωπότητας, το χρέος χρησίμευσε τόσο ως δικαιολογία όσο και ως μέσο υποδούλωσης.
Σε συνέχεια της εφαρμογής αυτών των πολιτικών, σχεδόν παντού, όπως ήταν αναμενόμενο, το χρέος επιδεινώθηκε, οι χώρες βυθίστηκαν στην οικονομική κρίση, ο κοινωνικός ιστός αλλοιώθηκε.
Κι αν τα δημόσια ελλείμματα σημείωσαν μείωση, αυτό οφείλεται σε μέτρα τα οποία, όλα ανεξαιρέτως, επιδείνωσαν την ύφεση. Αυτά τα λεγόμενα μέτρα “προσαρμογής” επιβλήθηκαν στον ελληνικό λαό ως αντιστάθμισμα των προγραμμάτων “στήριξης”, τα οποία στην ουσία δεν προορίζονταν για τη χρηματοδότηση επενδύσεων με προοπτική, αλλά για την κάλυψη του παθητικού των Τραπεζών και την αντικατάσταση των ιδιωτών πιστωτών της χώρας από δημόσιους πιστωτές.
Στη Γαλλία, παραβλέποντας τα αποτελέσματα ύφεσης αυτού του ολέθριου προσανατολισμού, ορισμένοι επιμένουν ότι θα χρειαστεί επίσης, αργά ή γρήγορα, να προβούν σε βίαιες αναπροσαρμογές των δημοσίων οικονομικών και των κοινωνικών δαπανών. Στην Ελλάδα, τα δύο πολιτικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, που κυβερνούν τη χώρα υπό την καθοδήγηση ενός μη εκλεγμένου Πρωθυπουργού, συνεχίζουν την πολιτική που ξεκίνησε το 2010 και βυθίζει τη χώρα σε μια από τις σοβαρότερες κρίσεις της Ιστορίας της.
Όμως, ακόμα κι εκεί όπου αναμένονταν λιγότερο, αρχίζουν να εκδηλώνονται αμφιβολίες σχετικά με τη βασιμότητα των εφαρμοζόμενων πολιτικών. Ωστόσο, οι αμφιβολίες αυτές δεν οδηγούν σε αναπροσανατολισμό των ασκούμενων πολιτικών. Το ΔΝΤ αναγνωρίζει έτσι ότι “η δημοσιονομική εξυγίανση επιβαρύνει την ανάπτυξη”. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε πλήρη αντίφαση, θεωρεί μεν απαραίτητο να προβεί το 2013-2014 σε νέα δημοσιονομική αναπροσαρμογή (της τάξεως του 5 έως 6% του ΑΕγχΠ, ένα υψηλό ποσοστό), πλην όμως υπογραμμίζει τη δέσμευσή της απέναντι στην ανάπτυξη καθώς και το πόσο σημαντική θεωρεί τη στήριξή της στην ελληνική οικονομία. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που επιχειρεί να διαφυλάξει τα δόγματα και κυρίως να προστατεύσει τα συμφέροντα των Τραπεζών, αναγνωρίζει ότι ένα σύμφωνο ανάπτυξης είναι απαραίτητο, αλλά απαιτεί την προηγούμενη επικύρωση του δημοσιονομικού συμφώνου που θεσμοθετεί τη λιτότητα. Το σύμφωνο ανάπτυξης που ισχυρίζεται ότι έχει κατά νου θα πρέπει να βασίζεται σε “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις”, στην πρώτη σειρά των οποίων θα βρίσκονται νέα μέτρα απορύθμισης της αγοράς της εργασίας, που ωστόσο έχουν αποδείξει πόσο βλαβερά είναι.
Οι οίκοι αξιολόγησης, από την πλευρά τους, αντιδρούν πλέον αρνητικά στην εξαγγελία μέτρων δημοσιονομικής αφαίμαξης, όπως, π.χ., στην Ισπανία και την Ιταλία (δύο χώρες, εξάλλου, των οποίων οι Κυβερνήσεις δηλώνουν ότι δεν θα μπορέσουν να πετύχουν τους στόχους δημοσιονομικής εξισορρόπησης μέσα στις προβλεπόμενες προθεσμίες). Παρ’ όλα αυτά, οι ίδιοι αυτοί οίκοι συνεχίζουν να κρούουν τον κώδωνα σε όποιες Κυβερνήσεις θα σκόπευαν να πάρουν μέτρα για τη στήριξη της ανάπτυξης.
Να διώξουν απ’ την εξουσία τις πολιτικές δυνάμεις που προώθησαν τη λιτότητα και την κοινωνική οπισθοδρόμηση
Στις 6 Μαΐου, ο ελληνικός και ο γαλλικός λαός μπορούν με την ψήφο τους να διώξουν απ’ την εξουσία τις πολιτικές δυνάμεις που υποστήριξαν και εφάρμοσαν προγράμματα λιτότητας και κοινωνικής οπισθοδρόμησης. Στη Γαλλία, ο Φρανσουά Ολλάντ δήλωσε ότι, αν εκλεγεί, δεσμεύεται για επαναδιαπραγμάτευση της Ευρωπαϊκής Συνθήκης, προκειμένου να ενταχθούν σε αυτήν τα απαραίτητα μέτρα στήριξης της ανάπτυξης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Μέτωπο της Αριστεράς, που χωρίς τις ψήφους του ο Φρανσουά Ολλάντ δεν μπορεί να εκλεγεί, θα τον υποστηρίξει σταθερά στην προοπτική αυτή.
Στην Ελλάδα, η πτώση των δύο κομμάτων στα οποία βασίζεται το πολιτικό πελατειακό σύστημα, του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατία, θα πρέπει να ωφελήσει σε μεγάλο βαθμό τα κόμματα της Αριστεράς: KKE, ΣΥΡΙΖΑ και Δημοκρατική Αριστερά. Αν και δεν συμφωνούν σε πολλούς τομείς, και τα τρία αυτά κόμματα είναι κατά της λιτότητας.
Στην Ελλάδα όπως και στη Γαλλία, το ιστορικό καθήκον των πολιτικών δυνάμεων που ενδεχομένως θα βρεθούν στην εξουσία το βράδυ της 6ης Μαΐου θα είναι να συνεννοηθούν για να προωθήσουν μια προοπτική αλλαγής που θα στρέψει τα νώτα στη λιτότητα και στην κοινωνική και οικονομική οπισθοδρόμηση.
Το έργο είναι μεγάλο, όσο σοβαρές είναι και οι ζημιές μιας κρίσης που αποτέλεσε αντικείμενο εκμετάλλευσης προκειμένου να οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου οπισθοδρόμηση των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Οι λαοί οφείλουν να επινοήσουν οι ίδιοι ένα νέο μέλλον, μια νέα Ευρώπη
Δεν υπάρχει αμφιβολία ωστόσο ότι αν και οι εκλογές της 6ης Μαΐου θα είναι καθοριστικές, δεν αρκούν από μόνες τους για να επιφέρουν τον απαραίτητο αναπροσανατολισμό.
Οι λαοί των δύο χωρών θα πρέπει να κινητοποιηθούν για να επιβάλλουν τις απαραίτητες αλλαγές απέναντι σε αυτούς που θα κάνουν το παν προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα. Και αυτοί είναι πολλοί. Πάνω απ’ όλα, έχουν συνηθίσει να βρίσκονται στην εξουσία και να τη χρησιμοποιούν. Δεν μπορούν να φανταστούν ότι ο λαός, οι πολίτες, είναι σε θέση να αποφασίσουν οι ίδιοι για τη μοίρα τους.
Οι λαοί οφείλουν όχι μόνο να διώξουν τις πολιτικές δυνάμεις που οδήγησαν στην κοινωνική και οικονομική οπισθοδρόμηση, αλλά και να επινοήσουν από μόνοι τους ένα νέο μέλλον, μια νέα Ευρώπη.
Γι’ αυτό θα πρέπει να ξορκίσουν τις θλιβερές σκέψεις όσων θέλουν να βλέπουν την εργασία σαν κόστος ή πράξη υποταγής και να θεωρούν τους εργαζόμενους άτομα που μπορούν να μπουν σε γενικευμένο ανταγωνισμό. Οι λαοί οφείλουν να καταπολεμήσουν εκείνους, συνήθως τους ίδιους, που αντιλαμβάνονται τη φύση σαν ένα απόθεμα πόρων που μπορούν να καταληστεύουν.
Οφείλουν να σχεδιάσουν μια ανθρωπιστική εναλλακτική προοπτική απέναντι στην κυριαρχία των χρηματαγορών, να επινοήσουν ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης με μακροπρόθεσμο χαρακτήρα, με σεβασμό στον άνθρωπο και τη φύση.
Οι λαοί της Ελλάδας και της Γαλλίας μπορούν να δείξουν το δρόμο, όπως και στο παρελθόν, βάζοντας νέα θεμέλια στη δημοκρατία και το κράτος Δικαίου. Πρέπει να πάρουν στα χέρια τους τους εθνικούς θεσμούς και φορείς (το Κράτος) και να εξαναγκάσουν τους διεθνείς θεσμούς και φορείς (ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) να εφαρμόσουν πολιτικές που θα ευνοούν την ανάπτυξη. Οι πολιτικές αυτές θα πρέπει να στρέψουν αποφασιστικά τα νώτα στα μέτρα λιτότητας, από τα οποία οι μόνοι που επωφελούνται είναι οι χρηματαγορές και οι κυρίαρχες ομάδες συμφερόντων.
Le 6 mai prochain : Grecs et Français, ensemble pour refonder la démocratie en Europe !
Gabriel Colletis
Professeur à l’Université de Toulouse 1
anixneuseis.gr
Στις 6 Μαΐου, να γυρίσουμε οριστικά τη σελίδα της 21ης Απριλίου
Η 21η Απριλίου υπήρξε αποφράδα μέρα στην Ιστορία των ευρωπαϊκών λαών, και ιδιαίτερα του γαλλικού και του ελληνικού, μια μέρα οπισθοδρόμησης για τη δημοκρατία.
Στις 21 Απριλίου 2002, ο πρώτος γύρος των γαλλικών προεδρικών εκλογών κατέληγε στον αποκλεισμό του υποψηφίου της Αριστεράς, του σοσιαλιστή Λιονέλ Ζοσπέν. Παρέμεναν λοιπόν στο στίβο για τον δεύτερο γύρο ο υποψήφιος της συντηρητικής Δεξιάς και ο υποψήφιος της Άκρας δεξιάς.
Τριάντα πέντε χρόνια νωρίτερα, στις 21 Απριλίου 1967, τα τανκς καταλάμβαναν την Αθήνα και η δικτατορία των συνταγματαρχών εγκαθιδρυόταν στην Ελλάδα με την ενεργό συμμετοχή της CIA.
Φέτος, στις 6 Μαΐου, σε μια νέα ειρωνεία της Ιστορίας, ο γαλλικός και ο ελληνικός λαός έχουν ξανά ραντεβού με τη μοίρα τους. Την ίδια μέρα, θα πρέπει να ψηφίσουν και να εκλέξουν αυτούς που θα τους κυβερνήσουν.
Στη Γαλλία θα εκλεγεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και στην Ελλάδα θα καθοριστεί η σύνθεση της Βουλής, απ’ όπου θα προκύψουν η Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός.
Στις 6 Μαΐου, Έλληνες και Γάλλοι μαζί, μπορούν, με τις επιλογές τους, να συμβάλουν δυναμικά στον αναπροσανατολισμό της Ευρώπης. Να τη βγάλουν από την πεπατημένη της λιτότητας και της παρακμής και να την ξαναφέρουν στο δρόμο της δημοκρατίας και της ανάπτυξης.
Λιτότητα : ένα αδιέξοδο όλο και πιο φανερό
Από τα πρώτα κιόλας μέτρα που αποφασίστηκαν τον Ιανουάριο του 2010, η Ελλάδα εμφανίζεται σαν το πειραματικό εργαστήριο όπου θα εφαρμοστούν τα μέτρα λιτότητας που σταδιακά θα αφορούν ολόκληρη την Ευρώπη. Μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, περικοπές των συντάξεων, αύξηση των φόρων, περιστολή του προϋπολογισμού των υπουργείων και των δημοσίων υπηρεσιών, και στη συνέχεια μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, ιδιωτικοποιήσεις, μεταρρύθμιση των συντάξεων, απορύθμιση του εργασιακού Δικαίου, πρόκειται πράγματι να εφαρμοστούν παντού.
Παντού, ο απολογισμός των ασκούμενων πολιτικών είναι ο ίδιος: τεράστια κοινωνική οπισθοδρόμηση, οικονομίες σε ύφεση. Οι πολιτικές αυτές αιτιολογήθηκαν με το αναμάσημα της ανάγκης για μείωση του δημοσίου χρέους. Για άλλη μια φορά στην Ιστορία της ανθρωπότητας, το χρέος χρησίμευσε τόσο ως δικαιολογία όσο και ως μέσο υποδούλωσης.
Σε συνέχεια της εφαρμογής αυτών των πολιτικών, σχεδόν παντού, όπως ήταν αναμενόμενο, το χρέος επιδεινώθηκε, οι χώρες βυθίστηκαν στην οικονομική κρίση, ο κοινωνικός ιστός αλλοιώθηκε.
Κι αν τα δημόσια ελλείμματα σημείωσαν μείωση, αυτό οφείλεται σε μέτρα τα οποία, όλα ανεξαιρέτως, επιδείνωσαν την ύφεση. Αυτά τα λεγόμενα μέτρα “προσαρμογής” επιβλήθηκαν στον ελληνικό λαό ως αντιστάθμισμα των προγραμμάτων “στήριξης”, τα οποία στην ουσία δεν προορίζονταν για τη χρηματοδότηση επενδύσεων με προοπτική, αλλά για την κάλυψη του παθητικού των Τραπεζών και την αντικατάσταση των ιδιωτών πιστωτών της χώρας από δημόσιους πιστωτές.
Στη Γαλλία, παραβλέποντας τα αποτελέσματα ύφεσης αυτού του ολέθριου προσανατολισμού, ορισμένοι επιμένουν ότι θα χρειαστεί επίσης, αργά ή γρήγορα, να προβούν σε βίαιες αναπροσαρμογές των δημοσίων οικονομικών και των κοινωνικών δαπανών. Στην Ελλάδα, τα δύο πολιτικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, που κυβερνούν τη χώρα υπό την καθοδήγηση ενός μη εκλεγμένου Πρωθυπουργού, συνεχίζουν την πολιτική που ξεκίνησε το 2010 και βυθίζει τη χώρα σε μια από τις σοβαρότερες κρίσεις της Ιστορίας της.
Όμως, ακόμα κι εκεί όπου αναμένονταν λιγότερο, αρχίζουν να εκδηλώνονται αμφιβολίες σχετικά με τη βασιμότητα των εφαρμοζόμενων πολιτικών. Ωστόσο, οι αμφιβολίες αυτές δεν οδηγούν σε αναπροσανατολισμό των ασκούμενων πολιτικών. Το ΔΝΤ αναγνωρίζει έτσι ότι “η δημοσιονομική εξυγίανση επιβαρύνει την ανάπτυξη”. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε πλήρη αντίφαση, θεωρεί μεν απαραίτητο να προβεί το 2013-2014 σε νέα δημοσιονομική αναπροσαρμογή (της τάξεως του 5 έως 6% του ΑΕγχΠ, ένα υψηλό ποσοστό), πλην όμως υπογραμμίζει τη δέσμευσή της απέναντι στην ανάπτυξη καθώς και το πόσο σημαντική θεωρεί τη στήριξή της στην ελληνική οικονομία. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που επιχειρεί να διαφυλάξει τα δόγματα και κυρίως να προστατεύσει τα συμφέροντα των Τραπεζών, αναγνωρίζει ότι ένα σύμφωνο ανάπτυξης είναι απαραίτητο, αλλά απαιτεί την προηγούμενη επικύρωση του δημοσιονομικού συμφώνου που θεσμοθετεί τη λιτότητα. Το σύμφωνο ανάπτυξης που ισχυρίζεται ότι έχει κατά νου θα πρέπει να βασίζεται σε “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις”, στην πρώτη σειρά των οποίων θα βρίσκονται νέα μέτρα απορύθμισης της αγοράς της εργασίας, που ωστόσο έχουν αποδείξει πόσο βλαβερά είναι.
Οι οίκοι αξιολόγησης, από την πλευρά τους, αντιδρούν πλέον αρνητικά στην εξαγγελία μέτρων δημοσιονομικής αφαίμαξης, όπως, π.χ., στην Ισπανία και την Ιταλία (δύο χώρες, εξάλλου, των οποίων οι Κυβερνήσεις δηλώνουν ότι δεν θα μπορέσουν να πετύχουν τους στόχους δημοσιονομικής εξισορρόπησης μέσα στις προβλεπόμενες προθεσμίες). Παρ’ όλα αυτά, οι ίδιοι αυτοί οίκοι συνεχίζουν να κρούουν τον κώδωνα σε όποιες Κυβερνήσεις θα σκόπευαν να πάρουν μέτρα για τη στήριξη της ανάπτυξης.
Να διώξουν απ’ την εξουσία τις πολιτικές δυνάμεις που προώθησαν τη λιτότητα και την κοινωνική οπισθοδρόμηση
Στις 6 Μαΐου, ο ελληνικός και ο γαλλικός λαός μπορούν με την ψήφο τους να διώξουν απ’ την εξουσία τις πολιτικές δυνάμεις που υποστήριξαν και εφάρμοσαν προγράμματα λιτότητας και κοινωνικής οπισθοδρόμησης. Στη Γαλλία, ο Φρανσουά Ολλάντ δήλωσε ότι, αν εκλεγεί, δεσμεύεται για επαναδιαπραγμάτευση της Ευρωπαϊκής Συνθήκης, προκειμένου να ενταχθούν σε αυτήν τα απαραίτητα μέτρα στήριξης της ανάπτυξης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Μέτωπο της Αριστεράς, που χωρίς τις ψήφους του ο Φρανσουά Ολλάντ δεν μπορεί να εκλεγεί, θα τον υποστηρίξει σταθερά στην προοπτική αυτή.
Στην Ελλάδα, η πτώση των δύο κομμάτων στα οποία βασίζεται το πολιτικό πελατειακό σύστημα, του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατία, θα πρέπει να ωφελήσει σε μεγάλο βαθμό τα κόμματα της Αριστεράς: KKE, ΣΥΡΙΖΑ και Δημοκρατική Αριστερά. Αν και δεν συμφωνούν σε πολλούς τομείς, και τα τρία αυτά κόμματα είναι κατά της λιτότητας.
Στην Ελλάδα όπως και στη Γαλλία, το ιστορικό καθήκον των πολιτικών δυνάμεων που ενδεχομένως θα βρεθούν στην εξουσία το βράδυ της 6ης Μαΐου θα είναι να συνεννοηθούν για να προωθήσουν μια προοπτική αλλαγής που θα στρέψει τα νώτα στη λιτότητα και στην κοινωνική και οικονομική οπισθοδρόμηση.
Το έργο είναι μεγάλο, όσο σοβαρές είναι και οι ζημιές μιας κρίσης που αποτέλεσε αντικείμενο εκμετάλλευσης προκειμένου να οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου οπισθοδρόμηση των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Οι λαοί οφείλουν να επινοήσουν οι ίδιοι ένα νέο μέλλον, μια νέα Ευρώπη
Δεν υπάρχει αμφιβολία ωστόσο ότι αν και οι εκλογές της 6ης Μαΐου θα είναι καθοριστικές, δεν αρκούν από μόνες τους για να επιφέρουν τον απαραίτητο αναπροσανατολισμό.
Οι λαοί των δύο χωρών θα πρέπει να κινητοποιηθούν για να επιβάλλουν τις απαραίτητες αλλαγές απέναντι σε αυτούς που θα κάνουν το παν προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα. Και αυτοί είναι πολλοί. Πάνω απ’ όλα, έχουν συνηθίσει να βρίσκονται στην εξουσία και να τη χρησιμοποιούν. Δεν μπορούν να φανταστούν ότι ο λαός, οι πολίτες, είναι σε θέση να αποφασίσουν οι ίδιοι για τη μοίρα τους.
Οι λαοί οφείλουν όχι μόνο να διώξουν τις πολιτικές δυνάμεις που οδήγησαν στην κοινωνική και οικονομική οπισθοδρόμηση, αλλά και να επινοήσουν από μόνοι τους ένα νέο μέλλον, μια νέα Ευρώπη.
Γι’ αυτό θα πρέπει να ξορκίσουν τις θλιβερές σκέψεις όσων θέλουν να βλέπουν την εργασία σαν κόστος ή πράξη υποταγής και να θεωρούν τους εργαζόμενους άτομα που μπορούν να μπουν σε γενικευμένο ανταγωνισμό. Οι λαοί οφείλουν να καταπολεμήσουν εκείνους, συνήθως τους ίδιους, που αντιλαμβάνονται τη φύση σαν ένα απόθεμα πόρων που μπορούν να καταληστεύουν.
Οφείλουν να σχεδιάσουν μια ανθρωπιστική εναλλακτική προοπτική απέναντι στην κυριαρχία των χρηματαγορών, να επινοήσουν ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης με μακροπρόθεσμο χαρακτήρα, με σεβασμό στον άνθρωπο και τη φύση.
Οι λαοί της Ελλάδας και της Γαλλίας μπορούν να δείξουν το δρόμο, όπως και στο παρελθόν, βάζοντας νέα θεμέλια στη δημοκρατία και το κράτος Δικαίου. Πρέπει να πάρουν στα χέρια τους τους εθνικούς θεσμούς και φορείς (το Κράτος) και να εξαναγκάσουν τους διεθνείς θεσμούς και φορείς (ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) να εφαρμόσουν πολιτικές που θα ευνοούν την ανάπτυξη. Οι πολιτικές αυτές θα πρέπει να στρέψουν αποφασιστικά τα νώτα στα μέτρα λιτότητας, από τα οποία οι μόνοι που επωφελούνται είναι οι χρηματαγορές και οι κυρίαρχες ομάδες συμφερόντων.
Le 6 mai prochain : Grecs et Français, ensemble pour refonder la démocratie en Europe !
Gabriel Colletis
Professeur à l’Université de Toulouse 1
anixneuseis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου