Share This To YourBlog.biz
Το Διαδίκτυο έχει γίνει πλέον μέρος της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες χώρες. Γι’ αυτό και αποτελεί έναν πολύ πιστό καθρέπτη των συνηθειών, της νοοτροπίας και της ψυχολογικής κατάστασης του σύγχρονου ανθρώπου, προσφέροντας πολύτιμο υλικό για κοινωνιολογικές μελέτες.
Το ερέθισμα για το παρόν σημείωμα έδωσε η σημερινή φοβερή είδηση για μία βρετανική έρευνα σχετικά με την εξάρτηση των ανθρώπων από τις νέες τεχνολογίες και τις ψυχοπαθολογικές επιπτώσεις από τυχόν στέρησή τους.
Αναφέρω χαρακτηριστικά :
‘Σύμφωνα με την έρευνα της εταιρείας The Future Laboratory, δύο στους τρεις ανθρώπους όταν βρεθούν σε ένα μέρος όπου το κινητό τους δεν έχει σήμα ή όταν η σύνδεσή τους στο Διαδίκτυο διακοπεί λόγω βλάβης, σύντομα καταλαμβάνονται από εκνευρισμό και άγχος. Όσον αφορά τους λόγους για τους οποίους ο αποκλεισμός από την τηλεφωνική ή τη διαδικτυακή επικοινωνία γεννά άγχος, οι ερωτηθέντες στην πλειονότητά τους (το 36%) το απέδωσαν στην αδυναμία επικοινωνίας με τους οικείους τους, το 31% στην αδυναμία διεκπεραίωσης των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων, ενώ το 27% στην αδυναμία επικοινωνίας με τους φίλους τους. Σύμφωνα με τον Βρετανό ψυχολόγο James Brook, προκαλείται από ένα αίσθημα αποκλεισμού από το παρόν. Οι νέες τεχνολογίες της επικοινωνίας έχουν εθίσει τους ανθρώπους σε μια διεστραμμένη αντίληψη του παρόντος. Έτσι, κάθε αποκοπή ή διακοπή επαφής με τον καλπάζοντα κόσμο των sms, των e-mail ή του Facebook, για τους περισσότερους ανθρώπους ισοδυναμεί με κοινωνική ανυπαρξία: όταν δεν επικοινωνείς, είσαι δυνητικά ανύπαρκτος! Από την άλλη πλευρά, η έρευνα αυτή έδειξε ότι ένας όχι ευκαταφρόνητος, αν και σαφώς μικρότερος, αριθμός ατόμων θεωρεί «απελευθερωτική» την προσωρινή διακοπή κάθε μορφής επικοινωνίας με την οικογένεια (29%) και με το εργασιακό περιβάλλον (28%).’
Από τη μία πλευρά, λοιπόν, εθισμένοι στην τηλεφωνική και ιντερνετική επικοινωνία με συνέπεια έντονο άγχος όταν αυτή διακόπτεται για κάποιο λόγο. Από την άλλη, λυτρωτική η προσωρινή διακοπή της επικοινωνίας με την οικογένεια ή το εργασιακό περιβάλλον. Ουάοου !!! Τόσο καλά λοιπόν. Είναι δυνατόν το Διαδίχτυο να ενώνει και συγχρόνως να απομακρύνει τον κόσμο μεταξύ του ; Είναι δυνατόν να εθίζει η χρήση του και να προκαλεί συμπτώματα στέρησης η απρόσμενη διακοπή του ; Ή μήπως είναι περίεργο που ορισμένοι νιώθουν από τη μεγάλη χρήση του Ιντερνέτ ‘σκλάβοι’ και υπό στενή παρακολούθηση επιθυμώντας την περιοδική διακοπή του ;
Όπως με κάθε νέα τεχνολογία, φαίνεται πως το καλό ή το κακό αποτέλεσμα που αυτή μπορεί να έχει τελικά εξαρτάται από τη χρήση που της κάνουμε. Λόγω των σχετικά λίγων περιορισμών που διέπουν τη πρόσβαση και τη χρήση του, το Διαδίκτυο παρέχει ένα καταπληκτικό φόρουμ για την ελεύθερη ανταλλαγή πληροφοριών, ιδεών και μπορεί να γίνει μέσο προσωπικών γνωριμιών για ανθρώπους που κατοικούν στα άκρα του πλανήτη. Είναι προσωπική μου πεποίθηση ότι το ανθρώπινο δυναμικό μπορεί να υλοποιηθεί μόνο μέσα από την παγκοσμιοποίηση των ιδεών και είμαι ενθουσιασμένος με τις δυνατότητες του Διαδικτύου για να αλλάξει δραματικά τη παγκόσμια κοινωνία μας προς το καλύτερο. Ωστόσο, δεν μπορώ να αγνοήσω τις πιθανές ανεπιθύμητες αρνητικές συνέπειες που αυτό φαίνεται να έχει.
Υπήρξε πολύς λόγος για τη "νέα εποχή της πληροφορίας." Αλλά λίγοι όμως αναφέρονται στο γεγονός ότι το Διαδίκτυο μπορεί να είναι υπεύθυνο για την προώθηση του κατακερματισμού της κοινωνίας και της συνακόλουθης αποξένωσης των χρηστών του. Ο κατακερματισμός της κοινωνίας φυσικά δεν ξεκίνησε με το Ιντερνέτ. Έγινε ιδιαίτερα αισθητός μεταπολεμικά με την εξατομίκευση του τρόπου ζωής που βασίσθηκε στη χρήση του αυτοκινήτου, την επέκταση των ιδιωτικών κατοικιών στα προάστεια και τη καταναλωτική φρενίτιδα που συνόδεψε την υλική πρόοδο και τον νεοπλουτισμό. Έτσι, ακόμη και πριν από την ευρεία δημοτικότητα του Διαδικτύου, οι λαοί με την αστικοποίηση είχαν ήδη αρχίσει να αποστασιοποιούνται από τις άλλοτε διευρυμένες οικογένειές τους και τους γείτονές τους. Η ζωή τους κινιόταν μεταξύ της εντατικής εργασίας, της συνεχούς μετακίνησής τους (σπίτι-εργασία-σπίτι) και της βόλτας στα μαγαζιά για αγορές (ο ναός της κατανάλωσης). Τα δε Σαββατοκύριακα ερχόταν η μαζική έξοδος από το άστυ με το ιδιωτικό αυτοκίνητο. Οικογένεια και λίγες παρέες ήταν όλη η κοινωνική τους ζωή, το έλλειμμα της οποίας φρόντιζε να υποκαταστήσει το τηλέφωνο, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση. Όχι τυχαία, ο ανατρεπτικός γαλλικός Μάης είχε προτάξει με επιτυχία ως βασικό σύνθημα αφύπνισης του παθητικοποιημένου κόσμου το ‘metro, boulot, dodo’ που απηχούσε επακριβώς την καθημερινή μονοτονία και επαναλαπτητικότητα της ζωής του. Ότι, δηλαδή, ακριβώς οι άνθρωποι ζούσαν για να εργάζονται και να κοιμούνται και όχι για να χαίρονται τη ζωή και να αναπτύσσουν τις μεταξύ τους σχέσεις.
Όμως, η ζωή προχώρησε και οι άνθρωποι επανήλθαν σε αυτό που τόσο γλαφυρά περιγράφει το βίντεο του Yuri στο post του Τάκη Αθανασόπουλου ‘Πολυεθνικές Εταιρίες’ (enetδιάλογοι) ως εξαντλητική εργασία, ψώνια και τηλεοπτικό θέαμα (κατά το ρωμαϊκό ‘άρτος και θεάματα’). Τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες, κινητά και διαδίχτυο εισέβαλαν στη ζωή μας διευρύνοντας τις πρακτικές επιλογές μας για επικοινωνία. Όμως, η πιο εύκολη και άμεση επικοινωνία έγινε ακόμη πιο απόμακρη, αφού ο κόσμος ανέπτυσσε πια on-line σχέσεις χωρίς να εγκαταλείπει τα σπίτια του. Και εις βάρος του χρόνου που διαφορετικά θα είχε διαθέσιμο για τη συμμετοχή σε άλλες δραστηριότητες με φίλους, γείτονες ή ομάδες ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα και όπου θα μπορούσε να προωθήσει την αίσθηση της κοινότητας σε χωριά, πόλεις και μεγαλουπόλεις.Είχα πρόσφατα μια συζήτηση με ένα φίλο που έχει αυτό που περιγράφεται ως «πρόβλημα» με το Internet. Όταν τον ρώτησα να μου το περιγράψει, είπε ότι ήταν εθισμένος ότι καθόταν καθημερινά πολλές ώρες το 24ωρο στο pc, ότι ένιωθε σαν αλκοολικός, και ότι "ανάγκασε" τον εαυτό του να διακόψει για ένα διάστημα εντελώς τη χρήση του γιατί ένιωθε πως κινδύνευε να χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας του, κάτι που τον έκανε να αισθάνεται μοναξιά και κατάθλιψη.
Μου φαίνεται τραγικό ότι ένα τόσο ισχυρό εργαλείο όπως το Διαδίκτυο που αποτελεί μια ευκαιρία για την προώθηση της απόκτησης και εφαρμογής της γνώσης, να χρησιμοποιείται καταχρηστικά από τόσους ανθρώπους με συνέπεια τον εθισμό και τη στρέβλωση της πραγματικότητας τους. Οι εικονικές υπάρξεις και καταστάσεις που δημιουργούνται από ορισμένους χρήστες μέσα από τις on-line συζητήσεις, το σεξ στον κυβερνοχώρο, τις επισκέψεις στα καταστήματα, τα ταξίδια κλπ στην πραγματικότητα είναι φαντασιωτικές διέξοδοι που επιδεινώνουν μία ήδη δυσάρεστη ψυχοπαθολογία. Πρόκειται για το είδος της εκ του ασφαλούς και ανώδυνης ή εύκολης ή επιφανειακής επικοινωνίας που δεν περιέχει φυσική επαφή ή ψυχική επένδυση στον άλλο. Όπως δεν περιλαμβάνει την αμεσότητα της γνωριμίας μαζί του. Η ανωνυμία και η απόσταση λειτουργούν προστατευτικά για το φοβισμένο να έλθει σε επαφή άτομο. Στη διαδικτυακή συζήτηση η επαφή είναι απρόσωπη. Το αίσθημα απουσιάζει. Κατ’ επέκταση απουσιάζει και το βίωμα. Ο άνθρωπος δεν αναλαμβάνει το κόστος της προσπάθειας να γνωρίσει και να επενδύσει στον άλλο. Δεν διατρέχει τον κίνδυνο να απογοητευτεί μαζί του. Στερείται, όμως, εφόσον η συζήτηση δεν καταλήξει σε φυσική γνωριμία και την πραγματική χαρά και ευτυχία της διαπροσωπικής σχέσης. Οι σχέσεις που αναπτύσσονται και παραμένουν σε διαδικτυακή μορφή είναι σχέσεις αυτοαποκλεισμού και εγκλωβισμού στο χώρο της φαντασίωσης. Δεν κοστίζει σε τίποτα η μεθαυριανή διακοπή της επικοινωνίας για τον απλούστατο λόγο ότι δεν βασίστηκε σε κάποια πραγματική ανθρώπινη σχέση αυτή η επικοινωνία. Ουσιαστικά απομακρύνει και αποξενώνει τους ανθρώπους αντί να τους φέρνει κοντύτερα.
Για όποιον αμφιβάλλει για τα υψηλότερα επίπεδα αλλοτρίωσης στα οποία οδηγεί μέσω των νέων τεχνολογιών τον άνθρωπο η κοινωνία, δεν έχει παρά να παρατηρήσει την προσκόλληση των νέων παιδιών στα ηλεκτρονικά παιχνίδια που κατεβάζουν από το διαδίκτυο, την τυποποιημένη και κωδικοποιημένη γλώσσα που χρησιμοποιούν στις μεταξύ τους επαφές και τον συχνά αυτοματοποιημένο τρόπο έκφρασης στις ζωντανές συναντήσεις τους (βλ παράλληλες συζητήσεις μεταξύ τους και με τρίτους στα κινητά τηλέφωνα ή στα msn).
Αυτό είναι το τραγικό με το Ιντερνέτ και τα κινητά στη σημερινή άρρωστη κοινωνία μας. Δίνουν εκ του ασφαλούς τεχνητές ‘λύσεις’ διευκολύνοντας στο μεγάλωμα της απόστασης στην μεταξύ τους επικοινωνία. Νομίζω ότι το κλειδί για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων του Διαδικτύου είναι στην προηγούμενη επίτευξη ισορροπίας στη ζωή μας. Ωστόσο, όπως και τα περισσότερα πράγματα, είναι πιο εύκολο να το λές από το να το κάνεις πραγματικότητα.
Το Διαδίκτυο έχει γίνει πλέον μέρος της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες χώρες. Γι’ αυτό και αποτελεί έναν πολύ πιστό καθρέπτη των συνηθειών, της νοοτροπίας και της ψυχολογικής κατάστασης του σύγχρονου ανθρώπου, προσφέροντας πολύτιμο υλικό για κοινωνιολογικές μελέτες.
Το ερέθισμα για το παρόν σημείωμα έδωσε η σημερινή φοβερή είδηση για μία βρετανική έρευνα σχετικά με την εξάρτηση των ανθρώπων από τις νέες τεχνολογίες και τις ψυχοπαθολογικές επιπτώσεις από τυχόν στέρησή τους.
Αναφέρω χαρακτηριστικά :
‘Σύμφωνα με την έρευνα της εταιρείας The Future Laboratory, δύο στους τρεις ανθρώπους όταν βρεθούν σε ένα μέρος όπου το κινητό τους δεν έχει σήμα ή όταν η σύνδεσή τους στο Διαδίκτυο διακοπεί λόγω βλάβης, σύντομα καταλαμβάνονται από εκνευρισμό και άγχος. Όσον αφορά τους λόγους για τους οποίους ο αποκλεισμός από την τηλεφωνική ή τη διαδικτυακή επικοινωνία γεννά άγχος, οι ερωτηθέντες στην πλειονότητά τους (το 36%) το απέδωσαν στην αδυναμία επικοινωνίας με τους οικείους τους, το 31% στην αδυναμία διεκπεραίωσης των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων, ενώ το 27% στην αδυναμία επικοινωνίας με τους φίλους τους. Σύμφωνα με τον Βρετανό ψυχολόγο James Brook, προκαλείται από ένα αίσθημα αποκλεισμού από το παρόν. Οι νέες τεχνολογίες της επικοινωνίας έχουν εθίσει τους ανθρώπους σε μια διεστραμμένη αντίληψη του παρόντος. Έτσι, κάθε αποκοπή ή διακοπή επαφής με τον καλπάζοντα κόσμο των sms, των e-mail ή του Facebook, για τους περισσότερους ανθρώπους ισοδυναμεί με κοινωνική ανυπαρξία: όταν δεν επικοινωνείς, είσαι δυνητικά ανύπαρκτος! Από την άλλη πλευρά, η έρευνα αυτή έδειξε ότι ένας όχι ευκαταφρόνητος, αν και σαφώς μικρότερος, αριθμός ατόμων θεωρεί «απελευθερωτική» την προσωρινή διακοπή κάθε μορφής επικοινωνίας με την οικογένεια (29%) και με το εργασιακό περιβάλλον (28%).’
Από τη μία πλευρά, λοιπόν, εθισμένοι στην τηλεφωνική και ιντερνετική επικοινωνία με συνέπεια έντονο άγχος όταν αυτή διακόπτεται για κάποιο λόγο. Από την άλλη, λυτρωτική η προσωρινή διακοπή της επικοινωνίας με την οικογένεια ή το εργασιακό περιβάλλον. Ουάοου !!! Τόσο καλά λοιπόν. Είναι δυνατόν το Διαδίχτυο να ενώνει και συγχρόνως να απομακρύνει τον κόσμο μεταξύ του ; Είναι δυνατόν να εθίζει η χρήση του και να προκαλεί συμπτώματα στέρησης η απρόσμενη διακοπή του ; Ή μήπως είναι περίεργο που ορισμένοι νιώθουν από τη μεγάλη χρήση του Ιντερνέτ ‘σκλάβοι’ και υπό στενή παρακολούθηση επιθυμώντας την περιοδική διακοπή του ;
Όπως με κάθε νέα τεχνολογία, φαίνεται πως το καλό ή το κακό αποτέλεσμα που αυτή μπορεί να έχει τελικά εξαρτάται από τη χρήση που της κάνουμε. Λόγω των σχετικά λίγων περιορισμών που διέπουν τη πρόσβαση και τη χρήση του, το Διαδίκτυο παρέχει ένα καταπληκτικό φόρουμ για την ελεύθερη ανταλλαγή πληροφοριών, ιδεών και μπορεί να γίνει μέσο προσωπικών γνωριμιών για ανθρώπους που κατοικούν στα άκρα του πλανήτη. Είναι προσωπική μου πεποίθηση ότι το ανθρώπινο δυναμικό μπορεί να υλοποιηθεί μόνο μέσα από την παγκοσμιοποίηση των ιδεών και είμαι ενθουσιασμένος με τις δυνατότητες του Διαδικτύου για να αλλάξει δραματικά τη παγκόσμια κοινωνία μας προς το καλύτερο. Ωστόσο, δεν μπορώ να αγνοήσω τις πιθανές ανεπιθύμητες αρνητικές συνέπειες που αυτό φαίνεται να έχει.
Υπήρξε πολύς λόγος για τη "νέα εποχή της πληροφορίας." Αλλά λίγοι όμως αναφέρονται στο γεγονός ότι το Διαδίκτυο μπορεί να είναι υπεύθυνο για την προώθηση του κατακερματισμού της κοινωνίας και της συνακόλουθης αποξένωσης των χρηστών του. Ο κατακερματισμός της κοινωνίας φυσικά δεν ξεκίνησε με το Ιντερνέτ. Έγινε ιδιαίτερα αισθητός μεταπολεμικά με την εξατομίκευση του τρόπου ζωής που βασίσθηκε στη χρήση του αυτοκινήτου, την επέκταση των ιδιωτικών κατοικιών στα προάστεια και τη καταναλωτική φρενίτιδα που συνόδεψε την υλική πρόοδο και τον νεοπλουτισμό. Έτσι, ακόμη και πριν από την ευρεία δημοτικότητα του Διαδικτύου, οι λαοί με την αστικοποίηση είχαν ήδη αρχίσει να αποστασιοποιούνται από τις άλλοτε διευρυμένες οικογένειές τους και τους γείτονές τους. Η ζωή τους κινιόταν μεταξύ της εντατικής εργασίας, της συνεχούς μετακίνησής τους (σπίτι-εργασία-σπίτι) και της βόλτας στα μαγαζιά για αγορές (ο ναός της κατανάλωσης). Τα δε Σαββατοκύριακα ερχόταν η μαζική έξοδος από το άστυ με το ιδιωτικό αυτοκίνητο. Οικογένεια και λίγες παρέες ήταν όλη η κοινωνική τους ζωή, το έλλειμμα της οποίας φρόντιζε να υποκαταστήσει το τηλέφωνο, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση. Όχι τυχαία, ο ανατρεπτικός γαλλικός Μάης είχε προτάξει με επιτυχία ως βασικό σύνθημα αφύπνισης του παθητικοποιημένου κόσμου το ‘metro, boulot, dodo’ που απηχούσε επακριβώς την καθημερινή μονοτονία και επαναλαπτητικότητα της ζωής του. Ότι, δηλαδή, ακριβώς οι άνθρωποι ζούσαν για να εργάζονται και να κοιμούνται και όχι για να χαίρονται τη ζωή και να αναπτύσσουν τις μεταξύ τους σχέσεις.
Όμως, η ζωή προχώρησε και οι άνθρωποι επανήλθαν σε αυτό που τόσο γλαφυρά περιγράφει το βίντεο του Yuri στο post του Τάκη Αθανασόπουλου ‘Πολυεθνικές Εταιρίες’ (enetδιάλογοι) ως εξαντλητική εργασία, ψώνια και τηλεοπτικό θέαμα (κατά το ρωμαϊκό ‘άρτος και θεάματα’). Τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες, κινητά και διαδίχτυο εισέβαλαν στη ζωή μας διευρύνοντας τις πρακτικές επιλογές μας για επικοινωνία. Όμως, η πιο εύκολη και άμεση επικοινωνία έγινε ακόμη πιο απόμακρη, αφού ο κόσμος ανέπτυσσε πια on-line σχέσεις χωρίς να εγκαταλείπει τα σπίτια του. Και εις βάρος του χρόνου που διαφορετικά θα είχε διαθέσιμο για τη συμμετοχή σε άλλες δραστηριότητες με φίλους, γείτονες ή ομάδες ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα και όπου θα μπορούσε να προωθήσει την αίσθηση της κοινότητας σε χωριά, πόλεις και μεγαλουπόλεις.Είχα πρόσφατα μια συζήτηση με ένα φίλο που έχει αυτό που περιγράφεται ως «πρόβλημα» με το Internet. Όταν τον ρώτησα να μου το περιγράψει, είπε ότι ήταν εθισμένος ότι καθόταν καθημερινά πολλές ώρες το 24ωρο στο pc, ότι ένιωθε σαν αλκοολικός, και ότι "ανάγκασε" τον εαυτό του να διακόψει για ένα διάστημα εντελώς τη χρήση του γιατί ένιωθε πως κινδύνευε να χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας του, κάτι που τον έκανε να αισθάνεται μοναξιά και κατάθλιψη.
Μου φαίνεται τραγικό ότι ένα τόσο ισχυρό εργαλείο όπως το Διαδίκτυο που αποτελεί μια ευκαιρία για την προώθηση της απόκτησης και εφαρμογής της γνώσης, να χρησιμοποιείται καταχρηστικά από τόσους ανθρώπους με συνέπεια τον εθισμό και τη στρέβλωση της πραγματικότητας τους. Οι εικονικές υπάρξεις και καταστάσεις που δημιουργούνται από ορισμένους χρήστες μέσα από τις on-line συζητήσεις, το σεξ στον κυβερνοχώρο, τις επισκέψεις στα καταστήματα, τα ταξίδια κλπ στην πραγματικότητα είναι φαντασιωτικές διέξοδοι που επιδεινώνουν μία ήδη δυσάρεστη ψυχοπαθολογία. Πρόκειται για το είδος της εκ του ασφαλούς και ανώδυνης ή εύκολης ή επιφανειακής επικοινωνίας που δεν περιέχει φυσική επαφή ή ψυχική επένδυση στον άλλο. Όπως δεν περιλαμβάνει την αμεσότητα της γνωριμίας μαζί του. Η ανωνυμία και η απόσταση λειτουργούν προστατευτικά για το φοβισμένο να έλθει σε επαφή άτομο. Στη διαδικτυακή συζήτηση η επαφή είναι απρόσωπη. Το αίσθημα απουσιάζει. Κατ’ επέκταση απουσιάζει και το βίωμα. Ο άνθρωπος δεν αναλαμβάνει το κόστος της προσπάθειας να γνωρίσει και να επενδύσει στον άλλο. Δεν διατρέχει τον κίνδυνο να απογοητευτεί μαζί του. Στερείται, όμως, εφόσον η συζήτηση δεν καταλήξει σε φυσική γνωριμία και την πραγματική χαρά και ευτυχία της διαπροσωπικής σχέσης. Οι σχέσεις που αναπτύσσονται και παραμένουν σε διαδικτυακή μορφή είναι σχέσεις αυτοαποκλεισμού και εγκλωβισμού στο χώρο της φαντασίωσης. Δεν κοστίζει σε τίποτα η μεθαυριανή διακοπή της επικοινωνίας για τον απλούστατο λόγο ότι δεν βασίστηκε σε κάποια πραγματική ανθρώπινη σχέση αυτή η επικοινωνία. Ουσιαστικά απομακρύνει και αποξενώνει τους ανθρώπους αντί να τους φέρνει κοντύτερα.
Για όποιον αμφιβάλλει για τα υψηλότερα επίπεδα αλλοτρίωσης στα οποία οδηγεί μέσω των νέων τεχνολογιών τον άνθρωπο η κοινωνία, δεν έχει παρά να παρατηρήσει την προσκόλληση των νέων παιδιών στα ηλεκτρονικά παιχνίδια που κατεβάζουν από το διαδίκτυο, την τυποποιημένη και κωδικοποιημένη γλώσσα που χρησιμοποιούν στις μεταξύ τους επαφές και τον συχνά αυτοματοποιημένο τρόπο έκφρασης στις ζωντανές συναντήσεις τους (βλ παράλληλες συζητήσεις μεταξύ τους και με τρίτους στα κινητά τηλέφωνα ή στα msn).
Αυτό είναι το τραγικό με το Ιντερνέτ και τα κινητά στη σημερινή άρρωστη κοινωνία μας. Δίνουν εκ του ασφαλούς τεχνητές ‘λύσεις’ διευκολύνοντας στο μεγάλωμα της απόστασης στην μεταξύ τους επικοινωνία. Νομίζω ότι το κλειδί για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων του Διαδικτύου είναι στην προηγούμενη επίτευξη ισορροπίας στη ζωή μας. Ωστόσο, όπως και τα περισσότερα πράγματα, είναι πιο εύκολο να το λές από το να το κάνεις πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου