"Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας"

Share This To YourBlog.biz

To εκπληκτικό μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, "Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας"βρίσκει στις μέρες μας την αντίστοιχη εκδοσή του.
Σε μια κοινωνία που χρόνια τώρα ζούσε και ανεπνεε μεθυσμένη απο μια πλασματική ευμάρεια, δημιούργησε στερεότυπα που όριζαν και καθόριζαν τις     ανθρώπινες σχέσεις.


Μια κοινωνία που σταδιακά μέσα στην παραζάλη του βλαχομπαροκ νεοπλουτισμού έχασε την επαφή της με αξίες και σαν θεμέλιο λίθο για να αναπτυχθεί αξιακα τοποθέτησε  γυάλινες εικόνες και χάρτινα είδωλα καταρρέει εμπρός στα ματιά μας και αδύναμοι απο το hangover της επομένης μέρας παρακολουθούμε έντρομοι.
Μια κοινωνια που αντάλλαζε τον έρωτα μέσα σε κλαμπ και ακριβά αρώματα έφτασε στο τέλος της και οι γενιές που δημιούργησαν και δημιουργήθηκαν την περίοδο της ψευδαίσθησης, αμήχανοι ψάχνουμε να βρούμε απομεινάρια για να ξαναχτίσουμε αυτο που κατέρρευσε με πάταγο. Μεγαλώσαμε σαν πρίγκιπες και πριγκιπισσες με πύργους και πολλά αλόγα στο καπό μας για να φτιάξουμε την νεα γενιά μικρών βασιλιάδων, μόνο που τώρα σαν ξυπόλητοι πρίγκιπες που είμαστε κρατάμε μαύρο στύλο για να σχεδιάσουμε σε  μαύρη κόλλα ονείρων.


Μια εποχή που σε λίγες στιγμές άλλαξε και μαθημένοι σε ενα συγκεκριμένο μοντέλο διαβίωσης, νιώθουμε ανίκανοι να διαχειριστούμε την νεα πραγματικότητα που περνά απο τα χέρια μας, αφήνοντας μας μόνους σε κάποια γωνιά της ψυχής να κλαίμε για το ένδοξο παρελθόν που ζήσαμε περιμένοντας ενα αντίστοιχα ένδοξο μέλλον.
Μονο που αυτό το μέλλον ποτέ δεν θα έρθει οπως το έχουμε σχηματοποιήσει.Με χρονιά στην πλάτη και κουρασμένες ψυχές οταν το συναντήσουμε,δεν θα μπορεί να ξαναγίνει σαν το όμορφο ροζ γεμάτο σύννεφα παρελθόν μας.


Μεγαλώσαμε φτιάχνοντας σχέσεις που μετέφραζαν τα λόγια αγάπης σε ακριβά δώρα και την επιθυμία της καρδιάς σε γυαλιστερές πέτρες που μοιραία μέσα απο την μάταιη σύνδεση που ποτέ δεν συνειδητοποιήσαμε πως δημιουργήσαμε, χάσαμε και τα δυο.
Ποτέ δεν μάθαμε πως αγάπη δεν είναι οταν δυο άνθρωποι κοιτούν ο ένας τον άλλο στα μάτια, αλλά όταν κοιτούν τον κόσμο μέσα από τα ιδία μάτια.


Μια εποχή άλλαξε σε μια στιγμή και εμείς χαμένοι στα ίδια στερεότυπα, περιμένουμε την επιστροφή της.Αδειασαμε συναισθηματικά γιατί ποτέ δεν ήμασταν γεμάτοι. φορτωμένοι με ψεύτικες ιδέες και χάρτινες αξίες ήμασταν και τώρα που πρέπει να στήσουμε έναν κόσμο επάνω σε αξίες δεν έχουμε τα απαραίτητα συναισθήματα.Οι ψυχές μας γέμισαν θλίψη γιατί ποτέ δεν νιώσαμε αγάπη χωρίς όρια,μα πάντα τραβάγαμε συναισθηματικές γραμμές με βάση το συμφέρον.Ας ξανακάνουμε και τώρα το ίδιο, μόνο που το συμφέρων μας σήμερα ας γίνει η αγάπη χωρίς όρια...

To εκπληκτικό μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, "Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας"βρίσκει στις μέρες μας την αντίστοιχη εκδοσή του.
Σε μια κοινωνία που χρόνια τώρα ζούσε και ανεπνεε μεθυσμένη απο μια πλασματική ευμάρεια, δημιούργησε στερεότυπα που όριζαν και καθόριζαν τις     ανθρώπινες σχέσεις.


Μια κοινωνία που σταδιακά μέσα στην παραζάλη του βλαχομπαροκ νεοπλουτισμού έχασε την επαφή της με αξίες και σαν θεμέλιο λίθο για να αναπτυχθεί αξιακα τοποθέτησε  γυάλινες εικόνες και χάρτινα είδωλα καταρρέει εμπρός στα ματιά μας και αδύναμοι απο το hangover της επομένης μέρας παρακολουθούμε έντρομοι.
Μια κοινωνια που αντάλλαζε τον έρωτα μέσα σε κλαμπ και ακριβά αρώματα έφτασε στο τέλος της και οι γενιές που δημιούργησαν και δημιουργήθηκαν την περίοδο της ψευδαίσθησης, αμήχανοι ψάχνουμε να βρούμε απομεινάρια για να ξαναχτίσουμε αυτο που κατέρρευσε με πάταγο. Μεγαλώσαμε σαν πρίγκιπες και πριγκιπισσες με πύργους και πολλά αλόγα στο καπό μας για να φτιάξουμε την νεα γενιά μικρών βασιλιάδων, μόνο που τώρα σαν ξυπόλητοι πρίγκιπες που είμαστε κρατάμε μαύρο στύλο για να σχεδιάσουμε σε  μαύρη κόλλα ονείρων.


Μια εποχή που σε λίγες στιγμές άλλαξε και μαθημένοι σε ενα συγκεκριμένο μοντέλο διαβίωσης, νιώθουμε ανίκανοι να διαχειριστούμε την νεα πραγματικότητα που περνά απο τα χέρια μας, αφήνοντας μας μόνους σε κάποια γωνιά της ψυχής να κλαίμε για το ένδοξο παρελθόν που ζήσαμε περιμένοντας ενα αντίστοιχα ένδοξο μέλλον.
Μονο που αυτό το μέλλον ποτέ δεν θα έρθει οπως το έχουμε σχηματοποιήσει.Με χρονιά στην πλάτη και κουρασμένες ψυχές οταν το συναντήσουμε,δεν θα μπορεί να ξαναγίνει σαν το όμορφο ροζ γεμάτο σύννεφα παρελθόν μας.


Μεγαλώσαμε φτιάχνοντας σχέσεις που μετέφραζαν τα λόγια αγάπης σε ακριβά δώρα και την επιθυμία της καρδιάς σε γυαλιστερές πέτρες που μοιραία μέσα απο την μάταιη σύνδεση που ποτέ δεν συνειδητοποιήσαμε πως δημιουργήσαμε, χάσαμε και τα δυο.
Ποτέ δεν μάθαμε πως αγάπη δεν είναι οταν δυο άνθρωποι κοιτούν ο ένας τον άλλο στα μάτια, αλλά όταν κοιτούν τον κόσμο μέσα από τα ιδία μάτια.


Μια εποχή άλλαξε σε μια στιγμή και εμείς χαμένοι στα ίδια στερεότυπα, περιμένουμε την επιστροφή της.Αδειασαμε συναισθηματικά γιατί ποτέ δεν ήμασταν γεμάτοι. φορτωμένοι με ψεύτικες ιδέες και χάρτινες αξίες ήμασταν και τώρα που πρέπει να στήσουμε έναν κόσμο επάνω σε αξίες δεν έχουμε τα απαραίτητα συναισθήματα.Οι ψυχές μας γέμισαν θλίψη γιατί ποτέ δεν νιώσαμε αγάπη χωρίς όρια,μα πάντα τραβάγαμε συναισθηματικές γραμμές με βάση το συμφέρον.Ας ξανακάνουμε και τώρα το ίδιο, μόνο που το συμφέρων μας σήμερα ας γίνει η αγάπη χωρίς όρια...