Εχε το νου σου στο παιδί

Share This To YourBlog.biz

Σκαλίζοντας ενα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών, έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία  που είχα ξεχάσει την ύπαρξη της.Μια φωτογραφία από τις αρχές τις δεκαετίας του 80' που, τριών τεσσάρων χρονών,μια φθινοπωρινή μέρα,με το φως να τρυπάει σε κάποια σημεία του ουρανού τα σύννεφα, θολή από τα τριάντα χρονιά και βαλέ που περάσαν μέχρι σήμερα, στεκόμουν στα γόνατα σε κάποια παραλία, ανάμεσα σε βότσαλα και πέτρες και χαμογελώντας έδειχνα με το χέρι μου τον ουρανό.
Δεν θυμάμαι τι έδειχνα και γιατί χαμογελούσα.


Η φωτογραφία,σαν χρονομηχανή με γύρισε πίσω.Με έκανε να θυμηθώ το σημείο θέασης που είχα για τον κόσμο σαν παιδί, έναν κόσμο που χώραγε μέσα στην μικρή παιδική μου χούφτα,που μπορούσα να τον γυρίσω σε μερικές στιγμές με την φαντασία μου, έναν κόσμο οπού η ελπίδα ήταν οδηγός μου, έναν κόσμο που ρούφαγα καθημερινά και ανυπομονούσα να μεγαλώσω για να τον απολαύσω.


Που πήγε αυτός ο κόσμος;Πως μεταμορφώθηκε σε έναν κόσμο γεμάτο απο άψυχους όρους,με λέξεις χωρίς χρώμα και εικόνες μελαγχολικές;Που είναι ο ουρανός που έβλεπα μικρός και έμοιαζε απέραντος;
Ένας κόσμος με σκυφτούς ανθρώπους, ένας κόσμος που έκρυψε τον ουρανό  και μας έβαλε στην θέση των αναλυτών και όχι των συνδιαμορφωτων, έναν κόσμο που αποδεχτήκαμε να ζήσουμε σαν μεγάλοι, γιατί ξεχάσαμε να χαμογελάμε και να δείχνουμε τον ουρανό.


Άραγε οι σημερινοί πεντάχρονοι δείχνουν με τα δαχτυλάκια τους τον ουρανό; Μήπως αυτός ο ουρανός που έβλεπα πριν τριάντα χρονιά και με έκανε να χαμογελάω έφυγε και δεν ξαναγυρνάει; Μήπως ήταν περιούσια κληροδοτημένοι σε εμάς και τον ήπιαμε όλων με τα μάτια μας, αφήνοντας την τηλεόραση στους σημερινούς πεντάχρονους να τους μιλάει για χρηματιστήριο, κόμματα και οίκους αξιολόγησης;Η μήπως τον κρύψαμε με την συννεφιά που έχουμε μέσα στις ψυχές μας και στην θέση του βάλαμε την μίζερη καθημερινότητα να συντροφεύει τους πεντάχρονους σήμερα;


Δημιουργήσαμε έναν κόσμο μηχανικό, έναν κόσμο με καλώδια να ενώνουν τις άκρες του και την ζωή να κυλάει μέσα από αυτά, ηλεκτρονικές εικόνες να μιλάνε ακατάπαυστα για αριθμούς και στατιστικές αφήνοντας τον ερωτά να γίνει κουμπαράς.
Φτιάξαμε παράθυρα με σύννεφα και κύματα μέσα σε οθόνες και πλήκτρα να διαλέγουμε πότε θέλουμε να δούμε ήλιο και πότε θάλασσα.
Μια πραγματικότητα μέσα σε υπολογιστές,που έκρυψε το άρωμα από την παραλία με τα βότσαλα και το φως που σκίζει τα σύννεφα. Υποταχθήκαμε σε ματαιόδοξες ανάγκες χορτασμένοι από την παιδική μας ευτυχία και κρύψαμε την αθωότητα στο χρηματοκιβώτιο του χρόνου αδιαφορώντας για τους σημερινούς πεντάχρονους,σαν η αθωότητα να μας άνηκε αποκλειστικά και στην θέση της προσφέραμε απλόχερα μια μίζερη καθημερινότητα, παραδώσαμε τα όνειρα σε διαχειριστές που τα πούλησαν σε διαφημιστικές εταιρίες και καρφωμένα στο γυαλί της τηλεόρασης φωνάζουν σαν σειρήνες στους σημερινούς πεντάχρονους πιάστε μας.
Τα όνειρα είναι δικά μας!Δεν ανήκουν σε κανέναν παρά μονό στα παιδιά μας.


Τελικά δεν άλλαξε ο κόσμος, εγώ άλλαξα  και ξέχασα να κοιτάω και να δείχνω τον ουρανό και όπως λέει και ο Παύλος Σιδηροπουλος, "έχε το νου σου στο παιδί γιατί αν γλυτώσει το παιδί, ΥΠΆΡΧΕΙ ΕΛΠΊΔΑ...."

Σκαλίζοντας ενα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών, έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία  που είχα ξεχάσει την ύπαρξη της.Μια φωτογραφία από τις αρχές τις δεκαετίας του 80' που, τριών τεσσάρων χρονών,μια φθινοπωρινή μέρα,με το φως να τρυπάει σε κάποια σημεία του ουρανού τα σύννεφα, θολή από τα τριάντα χρονιά και βαλέ που περάσαν μέχρι σήμερα, στεκόμουν στα γόνατα σε κάποια παραλία, ανάμεσα σε βότσαλα και πέτρες και χαμογελώντας έδειχνα με το χέρι μου τον ουρανό.
Δεν θυμάμαι τι έδειχνα και γιατί χαμογελούσα.


Η φωτογραφία,σαν χρονομηχανή με γύρισε πίσω.Με έκανε να θυμηθώ το σημείο θέασης που είχα για τον κόσμο σαν παιδί, έναν κόσμο που χώραγε μέσα στην μικρή παιδική μου χούφτα,που μπορούσα να τον γυρίσω σε μερικές στιγμές με την φαντασία μου, έναν κόσμο οπού η ελπίδα ήταν οδηγός μου, έναν κόσμο που ρούφαγα καθημερινά και ανυπομονούσα να μεγαλώσω για να τον απολαύσω.


Που πήγε αυτός ο κόσμος;Πως μεταμορφώθηκε σε έναν κόσμο γεμάτο απο άψυχους όρους,με λέξεις χωρίς χρώμα και εικόνες μελαγχολικές;Που είναι ο ουρανός που έβλεπα μικρός και έμοιαζε απέραντος;
Ένας κόσμος με σκυφτούς ανθρώπους, ένας κόσμος που έκρυψε τον ουρανό  και μας έβαλε στην θέση των αναλυτών και όχι των συνδιαμορφωτων, έναν κόσμο που αποδεχτήκαμε να ζήσουμε σαν μεγάλοι, γιατί ξεχάσαμε να χαμογελάμε και να δείχνουμε τον ουρανό.


Άραγε οι σημερινοί πεντάχρονοι δείχνουν με τα δαχτυλάκια τους τον ουρανό; Μήπως αυτός ο ουρανός που έβλεπα πριν τριάντα χρονιά και με έκανε να χαμογελάω έφυγε και δεν ξαναγυρνάει; Μήπως ήταν περιούσια κληροδοτημένοι σε εμάς και τον ήπιαμε όλων με τα μάτια μας, αφήνοντας την τηλεόραση στους σημερινούς πεντάχρονους να τους μιλάει για χρηματιστήριο, κόμματα και οίκους αξιολόγησης;Η μήπως τον κρύψαμε με την συννεφιά που έχουμε μέσα στις ψυχές μας και στην θέση του βάλαμε την μίζερη καθημερινότητα να συντροφεύει τους πεντάχρονους σήμερα;


Δημιουργήσαμε έναν κόσμο μηχανικό, έναν κόσμο με καλώδια να ενώνουν τις άκρες του και την ζωή να κυλάει μέσα από αυτά, ηλεκτρονικές εικόνες να μιλάνε ακατάπαυστα για αριθμούς και στατιστικές αφήνοντας τον ερωτά να γίνει κουμπαράς.
Φτιάξαμε παράθυρα με σύννεφα και κύματα μέσα σε οθόνες και πλήκτρα να διαλέγουμε πότε θέλουμε να δούμε ήλιο και πότε θάλασσα.
Μια πραγματικότητα μέσα σε υπολογιστές,που έκρυψε το άρωμα από την παραλία με τα βότσαλα και το φως που σκίζει τα σύννεφα. Υποταχθήκαμε σε ματαιόδοξες ανάγκες χορτασμένοι από την παιδική μας ευτυχία και κρύψαμε την αθωότητα στο χρηματοκιβώτιο του χρόνου αδιαφορώντας για τους σημερινούς πεντάχρονους,σαν η αθωότητα να μας άνηκε αποκλειστικά και στην θέση της προσφέραμε απλόχερα μια μίζερη καθημερινότητα, παραδώσαμε τα όνειρα σε διαχειριστές που τα πούλησαν σε διαφημιστικές εταιρίες και καρφωμένα στο γυαλί της τηλεόρασης φωνάζουν σαν σειρήνες στους σημερινούς πεντάχρονους πιάστε μας.
Τα όνειρα είναι δικά μας!Δεν ανήκουν σε κανέναν παρά μονό στα παιδιά μας.


Τελικά δεν άλλαξε ο κόσμος, εγώ άλλαξα  και ξέχασα να κοιτάω και να δείχνω τον ουρανό και όπως λέει και ο Παύλος Σιδηροπουλος, "έχε το νου σου στο παιδί γιατί αν γλυτώσει το παιδί, ΥΠΆΡΧΕΙ ΕΛΠΊΔΑ...."